Ks. Adam Skwarczyński – oszukał mnie diabeł.

OSZUKAŁ MNIE DIABEŁ!

       Jezus jest Panem!
Ku przestrodze innych opiszę przygodę, która mnie spotkała na początku sierpnia 2012 roku.
Opierając się na przesłankach, mogących wskazywać na dzień rozwiązania bardzo ważnej dla mnie sprawy, przygotowywałem się pełną parą do tego rozwiązania.
Właśnie na początku sierpnia znajoma przywiozła na Mszę św. oliwę z sanktuarium pewnego świętego, wielkiego cudotwórcy, prosząc, bym namaścił nią uczestników tej Mszy. Gdy w zakrystii czytałem opis życia tego świętego, ogarnęła mnie fala cudownego zapachu z niezna­nego źródła, co odczytałem jako znak obecności tegoż świętego. Gdy więc zbliżał się po Mszy św. moment namaszczenia, poprosiłem w myśli Świętego, by, jeśli może, potwierdził znanym mi pięknym zapachem to czym aktualnie żyłem: termin rozwiązania wspomnianej sprawy.
Gdy uczyniłem krok w stronę fiolki z oliwą, ogarnął mnie przez chwilę, może przez kilka sekund, charakterystyczny zapach! Nikt inny poza mną go nie czuł. Nie było to napełnienie nim całej przestrzeni, jak przed Mszą, a tylko jedna fala, a właściwie dwie z maleńką przerwą między nimi. Potraktowałem ten fakt jako odpowiedź na moje pytanie, i od tej chwili robiłem wszystko co mogłem, angażując w działania także osoby postronne, by wszystko „zapiąć na ostatni guzik”. Liczyłem już nie dni, a godziny, z tym przekona­niem, że termin jest pewny „na 99 %”!
Wprawdzie rodziły się wątpliwości, czy to nie zły duch poznał moje myśli i czy na nie po swojemu nie odpowiedział, lecz przekonywałem sam siebie, że raczej nie mógł ich poznać, skoro były cichą modlitwą do Świętego. Teraz zdobyłem inne doświadczenie, ale dawniej na pytania ludzi odpowiadałem, że piekło raczej nie zna naszych myśli, które nie są skierowane do niego albo przeciwko niemu…
I oto nadszedł dzień, w którym na własnej skórze mogłem się przekonać, że… jednak zna, a nawet potrafi Świętego zastąpić w odpowiedzi! Dzień przeszedł i rozwiał oczekiwania moje, jak też osób, które zaangażowałem. Okazało się, że piekielny uwodziciel, odczytawszy moją prośbę, skierowaną do Świętego, podziałał pewno na ośrodek w moim mózgu, odpowiedzialny za odbieranie zapachów, i w ten sposób „wpuścił mnie w maliny”! A w malinach, jak wiadomo, nie jest zbyt przyjemnie, gdy pozwolimy im ocierać się o naszą skórę…
W oparciu o to doświadczenie mogę zwrócić uwagę wszystkim Czytelnikom, że możemy być często zwodzeni w sytuacjach, w których z wielkim napięciem oczekujemy jakiegoś „znaku z nieba”. Złe duchy mogą bez trudu spowodować u nas omamy zmysłowe: zobaczymy coś na chmurkach, na szybie czy na korze drzewa, usłyszymy dziwne dźwięki (ze słowami włącznie!), odczujemy jakiś dotyk, smak lub zapach w odpowiedzi na nasze oczekiwania. A ponieważ na elektrycznych i elektronicznych „zabawkach” upadli aniołowie znają się o wiele lepiej niż ludzie, mogą także je wykorzystać do zwodzenia nas, paraliżując lub niszcząc to co dobre, a podsuwając zło.
Na oczach znajomego księdza leżąca na szafie spalona żarówka nagle rozbłysła wielkim światłem, a potem ukazała się w jej wnętrzu wypalona litera, na którą zaczyna się nazwisko tego księdza. Uwierzył on w swoje „wybranie i wielką misję” i zaczął otaczać się nimbem tego „wybrania” i „wielkości”. Pokazywał wszystkim tę żarówkę, fotografował się z grupami słuchaczy, którzy podziwiali dziwne kule świetlne na zdjęciach, a na fotografiach jego Mszy świece ołtarzowe miały płomienie aż pod sufit. Wszystkie te zjawiska były dla niego potwierdzeniem jego rzekomej „wielkości” i „wyjątkowości”. W taki sposób zły duch może zwodzić nawet Bożych wybrańców… On dobrze wie, że mają, jak św. Jan Chrzciciel, umniejszać się, aby Chrystus mógł w nich i przez nich wzrastać, więc próbuje ich prowadzić w kierunku przeciwnym!
Najświętsza Maryjo Dziewico, Pogromczyni duchów piekielnych, pomóż mi zmiażdżyć w moim życiu głowę podstępnego węża piekielnego! Moja Nauczycielko i Wychowawczyni, prowadź mnie drogą upokorzeń, bez których nie mogę stać się pokornym, pomóż mi zmiażdżyć pychę, która wciąż we mnie podnosi głowę! Niebiańska Ogrodniczko, aż do godziny mojej śmierci, gdy przyjdziesz po moją duszę, dopomóż mi wzrastać w łasce, co jest niemożliwe bez bardzo mocnego przycinania „żywopłotu mojego własnego «ja»”. Bo nie tylko „z pustego i Salomon nie naleje”, ale także pełnego i Salomon nie napełni: o tyle moja dusza zostanie napełniona łaską, o ile opróżni się ze wszystkiego, co Boże nie jest. A więc Najpokorniejsza – stąd Łaski Pełna – prowadź mnie!

ks. Adam Skwarczyński