„Oczami Jezusa” – dziś o zwierzętach, o naszym stosunku do zwierząt i do ludzi

Carver Alan Ames – charyzmatyk z Australii

Przez czterdzieści lat żył z daleka od Kościoła. Dziś daje świadectwo o Bożej miłości na całym świecie. Carver Alan Ames − charyzmatyczny mówca i autor bestsellera Oczami Jezusa.

Życiorys 61-letniego dziś Carvera Alana Amesa to praktycznie gotowy materiał na film. Sceptycy orzekliby zapewne, że z gatunku science fiction. Jeśli będą chcieli Państwo poznać jego historię, warto wiedzieć, że charyzmatyk ma na swoją misję poparcie biskupów z Perth, gdzie mieszka, a także kierownika duchowego i spowiednika. Spisany na podstawie jego prywatnych objawień zbiór opowieści o życiu Jezusa przypomina wizje bł. Anny Katarzyny Emmerich i św. Brygidy Szwedzkiej.

Buntownik z wyboru
Chłopak z ubogiej rodziny mieszkającej na przedmieściach Londynu, pół-Irlandczyk. Buntownik i rozrabiaka − za złe zachowanie usunięty ze szkoły jezuickiej, w młodości − jeden z członków gangu motocyklowego. Brak wykształcenia i pracy zmusił go do emigracji aż do Australii. Tam założył rodzinę, ukończył studia, zdobył dobrze płatną pracę jako menedżer w jednej z firm farmaceutycznych. Na świat przyszły jego dzieci − córka i syn. Bóg? Kościół? Sakramenty? To wszystko było mu dalekie, niemal obce, choć jako dziecko został ochrzczony. − Byłem bardzo złym człowiekiem. Dla mnie samego było odrażające to, co robiłem. Nie było też grzechu, jakiego bym nie popełnił. Dlatego wówczas uważałem, że nawet jeśli Bóg istnieje, na pewno nie mógłby pokochać tak złego człowieka, jakim byłem − podkreśla dziś, dając na całym świecie świadectwo o swoim nawróceniu.
Był 1993 r. Ames odbywał podróż służbową. Zakwaterował się w hotelu w Adelajdzie w południowej Australii. Kiedy oglądał wieczorne wiadomości w telewizji, zobaczył przed sobą przerażającą twarz mężczyzny, który zaczął go dusić. Nie mógł nad nim zapanować i wydawało mu się, że umrze. Usłyszał głos: módl się modlitwą „Ojcze nasz”. Choć z trudem przypomniał sobie słowa modlitwy powtarzanej we wczesnym dzieciństwie, zaczął je powtarzać. Ta duchowa walka z aniołem wysłanym przez Boga, jak się później okazało, trwała całą noc.  − Myślałem, że oszalałem, byłem przerażony − wspominał w jednym z wywiadów. − Ale to doświadczenie powtarzało się, bo ja nie chciałem się zmienić, wciąż byłem złym człowiekiem − przyznał. Przemiana Amesa następowała stopniowo i nie bez oporów z jego strony.

Patrząc oczami Jezusa
Jeszcze w tym samym roku przeżył głębokie nawrócenie, które przewartościowało jego życie. − To był najwspanialszy dzień w moim życiu, ale i najtrudniejszy. Ujrzałem umierającego na krzyżu Jezusa, widziałem, jak bardzo cierpi i zrozumiałem, że przyczyniły się do tego i moje grzechy − opowiadał w jednym z wywiadów. − Widziałem Jego ból, ale słyszałem, jak mówi, że mnie kocha i chce mi wybaczyć. Poczułem okropny wstyd. Upadłem na ziemię, płakałem jak dziecko i poprosiłem o wybaczenie − wspominał. − Doświadczyłem wtedy darmowej miłości Bożej. Czułem, że Jego miłość wypełnia mnie całego. Jeszcze nigdy czegoś tak wspaniałego nie doświadczyłem − mówił Ames. Brytyjczyk powrócił do życia sakramentalnego i Kościoła, a rok później zaczął podróżować przez kontynenty, by dawać świadectwo o swoim nawróceniu. Ma dar uzdrawiania, a świadectwa o nich są gromadzone przez australijski Kościół. Dotyczą nie tylko uzdrowienia z choroby, ale także porzucenia nałogów czy nawróceń. Od 1994 r. Jezus Chrystus przemawia i pojawia się w wizjach Alana. Dwa lata później Jezus zaczął ukazywać mu sceny ze swojego ziemskiego życia, które − pod kierunkiem swojego kierownika duchowego − spisuje.
Kiedy prześledzi się jego życie, może budzić się w człowieku uczucie niedowierzania i nieufności. I nie ma się czemu dziwić, tym bardziej że Kościół nie zajął oficjalnego stanowiska wobec objawień Amesa. „Co do tego, że Święta Trójca, Najświętsza Maryja Panna, aniołowie i święci posługują się nim dla potrzeb pewnej misji, nie mam żadnych wątpliwości” − przekonuje jednak o. Gerard Dickinson, kierownik duchowy i spowiednik charyzmatyka. On sam zapewnia, że „jeśli Bóg dałby mu wybór między doświadczeniem wizji a Eucharystią, bez wahania wybrałby Eucharystię”. Od czasu nawrócenia razem z żoną, która pod wpływem Alana przyjęła katolicyzm codziennie uczestniczą we Mszy św. − Eucharystia jest największą z modlitw o uzdrowienie. Bóg stworzył każdego z nas po to, byśmy osiągnęli niebo. Jeśli nie osiągniesz nieba, twoje życie jest kompletną porażką, niezależnie od tego, jaki odniosłeś tu, na ziemi, sukces. Naszym wyłącznym celem jest niebo, bez niego wszystko inne się nie liczy − mówi.
Ames podzielił się swoim doświadczeniem nawrócenia m.in. podczas Światowych Dni Młodzieży w Toronto w 2002 r., dwa lata później w bazylice Zwiastowania w Nazarecie, w kościele św. Katarzyny w Betlejem i kościele Najświętszego Zbawiciela w Jerozolimie.
− Moją misją jest głoszenie wszystkim ludziom, że Bóg kocha każdego z nas i chce tak niewiele − byśmy Go też kochali. On w każdej chwili naszego życia jest blisko nas i nie opuszcza nas ani na chwilę. Niezależnie od tego, jak ciężkie byłby nasze grzechy, jeśli tylko szczerze wyznamy je podczas spowiedzi, On zawsze nam je przebaczy − przekonuje Ames.

*********
JEZUS 22 GRUDNIA 1996

U schyłku dnia spotkaliśmy na drodze karawanę kupców zmierzających na targowiska w Jerozolimie. Ich towary były przywiązane do grzbietów osłów i wielbłądów, razem mieli do dyspozycji około trzydziestu zwierząt. Właśnie zatrzymali się i rozpoczęli przygotowania do rozbicia obozu na noc.

Kiedy się zbliżaliśmy, podszedł do nas rosły mężczyzna o donośnym głosie i pozdrowił nas:

– Witajcie, przyjaciele, witajcie. Dokąd idziecie?

– Zmierzamy do Jerozolimy, po drodze zatrzymując się w różnych wsiach i miastach – odpowiedział Piotr.

– My też tam jedziemy, aby sprzedać towary – odparł wysoki kupiec, a jego towarzysze zbliżyli się do nas.

– Czy przyłączycie się do nas tego wieczora? – zapytał mężczyzna. Piotr spojrzał na Mnie w oczekiwaniu na odpowiedź, a Ja skinąłem głową.

– Tak – odparł Piotr. – Z przyjemnością. Mam na imię Piotr.

– A ja Marek – odpowiedział mężczyzna. Kiedy wszyscy poznali już imiona nowych towarzyszy, razem przygotowaliśmy obozowisko przy drodze. Rozpocząłem rozmowę z młodym mężczyzną, który wydawał się Mną zafascynowany. Nie spuszczał ze Mnie swoich dużych, szeroko otwartych oczu.

– Jak masz na imię, przyjacielu? – zapytałem.

– Tobiasz – odpowiedział, wciąż się we Mnie wpatrując.

– To dobre imię – uśmiechnąłem się łagodnie.

– Tak, rodzice wybrali mi imię, które znaleźli w Piśmie – odpowiedział, a potem dodał: – Nie wiem, co takiego w sobie masz, ale czuję, że coś mnie do Ciebie przyciąga. Nie mogę przestać patrzeć na Twoją twarz. Jest taka spokojna.

– Cieszę się, że tak właśnie czujesz – odpowiedziałem, klepiąc go po plecach. – Mam na imię Jezus.

Zbliżyli się Jakub i Jan.

– Czy wszystko w porządku, Panie? Czy możemy coś dla Ciebie zrobić? – zapytali. Widziałem, że są zaniepokojeni, ponieważ uważali, że nikt nie powinien Mi przeszkadzać, abym mógł nieco odpocząć. Miałem naprawdę wspaniałych przyjaciół.

– Tak, w porządku. Właśnie poznałem Tobiasza i chciałbym z nim chwilę porozmawiać – odpowiedziałem, uśmiechając się łagodnie.

Jan i Jakub uśmiechnęli się do Tobiasza, a potem Jan powiedział:

– Zatem zostawimy was samych, Panie.

– Dziękuję, przyjaciele – odpowiedziałem z miłością.

Tobiasz, który wciąż Mi się przyglądał, powiedział:

– Dlaczego nazywają Cię Panem? Czy jesteś kimś wyjątkowym?

– Jestem.

– Tak myślałem, jest w Tobie coś tajemniczego, ale nie wiem, co to.

– Usiądźmy i porozmawiajmy chwilę – rzekłem, siadając na rozłożonym na ziemi kocu. Kiedy Tobiasz usiadł obok, zapytałem go:

– Od jak dawna jesteście w podróży?

– Niedługo, około siedmiu dni.

– Zapewne spotkaliście po drodze wielu ludzi.

– Tak, to prawda. Wcześniej podróżowałem też z innymi karawanami, a i w przyszłości na pewno do jakiejś dołączę.

– Powiedz Mi, czym się zajmujesz – poprosiłem.

– Zajmuję się zwierzętami. Naprawdę to lubię. Kocham zwierzęta, a one najwyraźniej kochają mnie – odpowiedział.

– Tak, zwierzęta to wspaniały dar, jaki Bóg dał ludziom.

– Jezusie, znajduję więcej miłości w zwierzętach niż w niektórych ludziach, więc wolę spędzać czas z nimi niż z ludźmi, za wyjątkiem… Ciebie. Kiedy jesteś blisko, czuję się naprawdę szczęśliwy – powiedział z uśmiechem, przypominając sobie czas spędzony ze zwierzętami.

– Wiesz, Tobiaszu, miłość, którą znalazłeś u zwierząt, noszą też w sobie ludzie. Mają jej nawet więcej.

– Co masz na myśli? – zapytał zakłopotany.

– Bóg stworzył zwierzęta, kierując się miłością, ale podobnie było w przypadku ludzi, tylko że tych ostatnich pragnął stworzyć na swoje podobieństwo. Ludzie mieli być obrazem Boga. Dlatego miłość Boża w ludziach jest inna i wspanialsza.

– Ale zwierzęta nie ranią nikogo, nie ubliżają innym ani nie odrzucają ich. Po prostu kochają! – przerwał mi.

– Tak, to prawda, kochają. Ale kochają dlatego, że jest w nich Boża miłość. Rodzaj ludzki także jest pełen Bożej miłości, a ponieważ został nią obdarzony w jeszcze wspanialszy sposób, miłość, jaką człowiek obdarzyć bliźniego, jest silniejsza i bardziej owocna – odpowiedziałem, patrząc na niego, podczas gdy on chciwie chwytał każde Moje słowo.

– Czasem ludzie nie okazują tej miłości. Często ukrywają ją, ponieważ spotkało ich w życiu wiele przykrości i nie chcą otworzyć serc w obawie, że ktoś znowu ich zrani. Inni ludzie nie pozwalają dojść do głosu miłości, ponieważ przemawia przez nich egoizm, chciwość, żądza władzy lub nienawiść, ale ta miłość wciąż w nich jest. Jeszcze inni kochają bliźnich i obdarzają ich miłością. Dzięki nim widzimy, jak powinien postępować człowiek. Na ich przykładzie widać, jak można radować się miłością i życiem – kontynuowałem.

– Tak, Jezu. Jest wiele takich osób, ale trudno jest mi przyjaźnić się z ludźmi, ponieważ wielu z nich mnie zraniło lub śmiało się ze mnie – odpowiedział szczerze.

– W ten sposób jednak sam nie dopuszczasz do głosu miłości, którą obdarował cię Bóg. Pozwalasz, aby uczynki innych pogrzebały tę miłość głęboko w twojej duszy. Z tego powodu pewnego dnia miłość ta może wygasnąć.

– Ale kocham zwierzęta – rzekł.

– Tak, to prawda, ale czy można nazwać prawdziwą miłością to, że kochasz tylko tych, którzy nie mogą cię zranić? Z pewnością prawdziwa miłość ma miejsce wtedy, gdy miłujesz tych, którzy ci ubliżają, ranią cię i drwią z ciebie. Niewątpliwie prawdziwie miłuje ten, który im wybacza i pozostaje gotów im tę miłość okazać. Jeśli jest inaczej, twoja miłość może wygasnąć – wyjaśniłem.

– To takie trudne, Jezu. Naprawdę swobodnie czuję się w towarzystwie zwierząt, a nie ludzi. – Kiedy to powiedział, przyszedł pies, który polizał go po dłoni.

– Czy czujesz się swobodnie, kiedy jestem z tobą? – zapytałem.

– Tak – odparł i uśmiechnął się do Mnie.

– Zatem kiedy tylko będziesz w towarzystwie innego człowieka, przypomnij sobie, jak czułeś się, kiedy byłeś ze Mną – zaproponowałem.

– A co, jeśli mnie odrzucą?

– Wtedy musisz pamiętać, że to oni mają problem, a nie ty. Kochaj ich, wybaczaj im i staraj się ich zrozumieć.

– Czy uważasz, że powinienem przestać kochać zwierzęta?

– Nie, w żadnym wypadku. Zwierzęta są wspaniałe. – Pies tym razem podszedł do Mnie i chciał polizać Mnie po twarzy.

– Niemniej nie powinieneś zamykać się na innych, uciekając do zwierząt.

Zaśmiałem się, ponieważ pies położył się obok Mnie na plecach, a Ja głaskałem go po brzuchu.

– Czułem, że nie jesteś zwyczajnym człowiekiem. Jesteś niezwykle mądry. Postaram się postępować tak, jak mi poradziłeś – powiedział Tobiasz, wstając.

– Tobiaszu, jesteś dobrym człowiekiem, który ma w sobie wiele miłości. Możesz się nią podzielić. Nie pozwól, aby pozostawała w ukryciu, tak jak to robi wielu innych ludzi.

– Dobrze, Panie. Postaram się. Słyszałeś? Nazwałem Cię Panem. Ciekawe, dlaczego? – zastanowił się, po czym poszedł zając się zwierzętami, a pies pobiegł za nim.

Reklama