Ks. Adam Skwarczyński: MÓJ RÓŻANIEC (świadectwo)

MÓJ RÓŻANIEC (świadectwo)

Gdy myślimy o różańcu jako przedmiocie, swego rodzaju „liczniku”, piszemy to słowo z małej litery, natomiast gdy chodzi nam o nabożeństwo (nazwę modlitwy), wtedy z dużej. Gdybyśmy napisali: droga krzyżowa, mielibyśmy na myśli trasę albo szereg obrazów lub rzeźb, jednak napiszemy tę nazwę z dużej litery, gdy chodzi nam o nabożeństwo.

Nie pamiętam, kiedy po raz pierwszy wziąłem do ręki różaniec. Rodzice go nie znali, ale chyba ojca siostra, mieszkająca z nami, odmawiała go. W każdym razie od dnia wstąpienia do seminarium w 1964 roku zastępował mi on poranne rozmyślanie, przez 2 lata głośno prowadzone przed poranną Mszą przez ojca duchownego. Ten miał wielkie serce i zrozumiał mnie, gdy mu powiedziałem, że to rozmyślanie nic mi nie daje i do żadnego postanowienia nie mobilizuje, ale za to odmawiany w tym czasie Różaniec porywa moją duszę ku Bogu. „Braciszku, możesz wybrać to, co cię bardziej ubogaca”.

Od tamtej pory Różaniec „rósł” razem ze mną, i tak jest do dzisiaj. Przecież każdy z odmawiających Różaniec, nawet dziecko, ma na to swój własny sposób, najczęściej niepowtarzalny. Gdy jest wiele dzieci w rodzinie, każde z nich zawoła „Mamo!” lub „Tato!” po swojemu, choć w ustach wszystkich będzie to to samo słowo. Wołajmy więc do Boga i Maryi w modlitwie każdy po swojemu, gdyż zawsze będziemy przez Nich zrozumiani. Wolno nam jednak podzielić się z innymi sposobem tego „wołania” czyli modlitwy osobistej, co też właśnie czynię.

ZWIASTOWANIE ANIELSKIE

Najpierw było to u mnie klękanie obok Archanioła Gabriela przed klęczącą pokornie Maryją i uznawanie całym sercem za błogosławioną Jej samej, ale także oddawanie pokłonu Błogosławionemu, który po Jej słowach „Niech mi się stanie” już w Niej mieszka. A więc skupienie na Osobach.

Nieraz koncentrowałem się na osobie Maryi, pochylonej przed Bogiem w duchu absolutnego posłuszeństwa i pragnienia wypełnienia Jego woli. Obok Niej „rozpłaszczałem się” na ziemi przed majestatem Boga.

Potem moje pole widzenia poszerzało się. Przy słowie JEZUS widziałem otwierające się ku ziemi Niebo, które opuszczał Syn Boży w swoim pierwszym przyjściu na ziemię, „rzucając się” na nią niejako w duchu posłuszeństwa Ojcu. Przez to posłuszeństwo już w tym momencie, a nie dopiero na krzyżu stawał się naszym Odkupicielem. Razem z Nim stawałem przed Bogiem Ojcem z decyzją wypełnienia Jego świętej woli ze wszystkich swoich sił i możliwości, niezależnie od okoliczności życia.

Bywało i tak, że wyobrażałem sobie całą ziemię pokrytą dźwiękiem rozkołysanych dzwonów, ogłaszających zstąpienie na ziemię Boga w ludzkiej naturze, a siebie z rękoma uniesionymi ku Niebu w geście wdzięczności i uwielbienia. To był początek Nowego Przymierza Boga Ojca z ludźmi, wśród których zamieszkał Jego Syn.

Teraz obraz powiększył się chyba najbardziej, jak to tylko możliwe. Obejmuje on wszystkie Boże stworzenia – aniołów i świętych w Niebie oraz całą ludzkość – jako jedną wielką wspólnotę miłującą Boga, a nad nią góruje Maryja. Jej miłość do Boga jest tak wielka, że miłość wszystkich pozostałych stworzeń razem wziętych jest przy niej tylko cieniem. Widzę miłość Maryi jako ogromne koło, zamykające w sobie wszystkie stworzenia z ich miłością, ale tak wielkie, że jego krawędź ginie mi z oczu. I właśnie tak – w sposób dla nas nigdy niepojęty – najmniejsza we własnych oczach i niegodna jakiejkolwiek łaski, najpokorniejsza, daje w tym momencie Bogu swoją „wszystkość”, niepokalaną i przepełnioną łaską. Tak, gdyż dzięki nadmiarowi Bożej łaski powstało to Cudowne Stworzenie, i dzięki niej mogło Ono zapłonąć tak wielkim ogniem miłości. Zaczynając to rozważanie, kieruję do Maryi słowa: proszę Cię, dołącz kroplę mojej miłości do morza swojej i ofiaruj ją Bogu.

Wypowiadam je z przekonaniem, że właśnie to czyni, i jestem Jej za to ogromnie wdzięczny.

Dodam jeszcze, że odmawiając 10 „Zdrowaś” przeżywam to wszystko „na tle”, a może lepiej: przed Obliczem Najświętszej Trójcy. Jest więc dla mnie Maryja Pośredniczką, która tę kroplę mojej miłości ofiaruje Bogu. Kojarzy mi się to obrazem, użytym przez świętego Ludwika Marię Grigniona de Montfort. Nawet nasz „najwspanialszy” z darów jest jak robaczywa marchewka, z zażenowaniem przyniesiona przez wieśniaka Królowi Nieba i Ziemi. Maryja kładzie ją na złotej tacy swego Niepokalanego Serca i zanosi Bogu, który przyjmuje ją jako dar cenny, gdyż przez Nią przyniesiony…

W ostatnich dniach szczególnie mocno przeżywam swoje powołanie do wspierania pracą i modlitwą ruchu „Iskra z Polski”. Zadaniem naszego ruchu jest przygotowanie Polski i świata do Paruzji Jezusa czyli Sądu Ostatecznego. Jaki to znajduje wyraz w moim rozważaniu pierwszej tajemnicy?

Wznosząc się ponad czas, widzę Maryję, pochyloną z pokorą przed Bogiem, jednocześnie w dwóch miejscach, w Nazarecie i w Niebie. Tam była w towarzystwie jednego anioła, tu – jako Królowa – w otoczeniu całego Dworu Niebieskiego. Tam swoją płomienną modlitwą przyśpieszyła pierwsze przyjście Mesjasza na ziemię, tu – czyni podobnie. Jest teraz, wraz z Niebem, pogrążona w strasznym cierpieniu na widok cierpienia Boga Ojca z powodu deprawacji ludzkości. „Ludzkość nie postąpiła zgodnie z Bożym oczekiwaniem” – powiedziała siostrze Łucji ile to już lat temu, a teraz jest to już otwarty bunt. Ponieważ Bóg uczynił Maryję jako „Prorokinię” odpowiedzialną za przygotowanie świata do Paruzji Jezusa, a Jej misja została zlekceważona, pozostaje Jej już tylko jedno: apokaliptyczne wołanie „Przyjdź!”. I ja, padając w duchu przed obliczem Boga, czynię to wraz z Nią i z całym Niebem, które już ukończyło swoją „mobilizację” i czeka na decyzję Boga Ojca i na Jego „sygnał”. Jeszcze raz Nieskończona Miłość, zamiast chwycić za miecz sprawiedliwości, pragnie okazać światu Miłosierdzie, gdyż do końca chce ratować swoje ziemskie dzieci.

W podobny sposób dzisiaj rozważam pozostałe tajemnice.

Nawiedzenie św. Elżbiety: biegnę razem z Maryją do ludzi ciesząc się, że mogę jeszcze w ostatniej chwili, zanim Pan nasz nie przyjdzie, coś dla Niego zrobić, i to z jak największym zaangażowaniem.

Narodzenie Jezusa: wielbię Go w grocie betlejemskiej, którą rozświetla swoim przyjściem, a jednocześnie błagam, by Jego Światłość Niegasnąca ogarnęła jak najszybciej całą ziemię, pogrążoną dzisiaj w mrokach grzechu. Wyobrażam to sobie na wzór nocy, która w Betlejem przemieniła się w dzień.

Ofiarowanie w świątyni: jak Symeon biorę Jezusa w objęcia z wielką miłością, a jednocześnie widzę tę miłość u wszystkich ludzi mających ocaleć z wielkiego oczyszczenia świata – wszyscy stają się „Symeonami”.

Znalezienie w świątyni: potwierdzam całym sobą, stając obok 12-letniego Jezusa przed obliczem Boga Ojca, że jestem tu na ziemi już tylko i wyłącznie „w sprawach Ojca”. Przestało dla mnie istnieć cokolwiek innego i marzę już tylko o swojej ostatniej godzinie, w której Maryja przyjdzie po mnie i zaniesie mnie – jak na początku życia – przed tron Boga Ojca, żebym mógł zameldować: wszystko zostało wykonane!

Ks. Adam Skwarczyński
R., 1 października 2019

Reklama