Ks. Adam Skwarczyński poleca: Święty Efrem – Pieśń o Najświętszej Dziewicy

Nadesłał ks. Adam Skwarczyński

ŚWIĘTY EFREM: PIEŚŃ O NAJŚWIĘTSZEJ DZIEWICY,
PIEŚŃ MARYI DO BOSKIEGO DZIECIĘCIA

Zbudź, ma cytro, swe pieśni
ku czci Maryi Dziewicy!
Wznieś głos
i zanuć hymn
Dawida Córze,
która zrodziła Życie!
Kto kocha, ten Ją podziwia,
kto zbyt docieka – zawstydzi się,
iż nie mógł poznać Matki,
która zrodziła jako Dziewica.
Za wielka jest,
by dała się wyrazić słowem.

„Jak Góra Synaj Cię nosiłam,
nie pochłonięta Twoim ogniem,
boś go skrył,
by mi nie szkodził.
Nie spalił mnie Twój płomień,
na który nie potrafią patrzeć Serafini.”

„Posłany Gabriel
przygotował w Maryi
gościnę swemu Panu.
Natura małych ludzi
w Niej się połączyła z naturą Boską,
wznoszącą się nad wszelką słabość.
Ten, co od początku jest równy Ojcu,
stał się Dzieckiem w łonie Maryi,
nam dał swoją wielkość
a wziął naszą słabość…”

„Maryja była runem,
na które Ojciec spuścił
deszcz błogosławiony.
Skropiły je krople dla Adama,
który przez nieprzyjaciela ukryty w otchłani
ożył i powstał z grobu.
Rosnące w środku raju drzewo
nie dało Adamowi owocu
dla podtrzymania życia.
Owoc objawił się w łonie Maryi
i dał się Adamowi,
który otrzymał przezeń życie.”

„Obejmowała rozpalony ogień,
nosiła go bez szwanku.
Płomień stał się ciałem
i dał się jej pieścić w rękach.
Wielkie słońce skurczyło się i skryło
w lśniącej chmurze.
Dziewica została Matką
Stwórcy Adama i świata.
Nosiła Go i obejmowała,
nucąc dziękczynne pieśni.
Prosiła Dziecię:
„Pozwól mi Cię objąć, Panie!
Mym Synem jesteś – chcę Ci śpiewać,
Twą Matką jestem – chcę Cię chwalić!
Mój Syn rodzony jest starszy ode mnie,
Pan mnie nosi, którego ja nosiłam. (…)
Mieszkasz cały u mnie
i cały się kryjesz w Ojcu.
Niebo jest Ciebie pełne,
a przestrzeń mych piersi nie jest Ci za mała.
We mnie i w Niebie mieszkasz,
jak Niebo chcę Cię chwalić, Panie!”

„Niech posłucha Ewa mej pieśni i tu przyjdzie! (…)
Niech odsłoni swe oblicze i Ci śpiewa,
bo usunąłeś od niej zawstydzenie.
Niech posłucha pieśni pokoju,
bo Córka zmazała jej winę!
Ty, co wyszedłeś z mego łona,
starłeś węża, jej uwodziciela.
Usuń cheruba z mieczem,
niech wróci wygnany Adam!
Niech zwrócą się do Ciebie Ewa i Adam,
niech zerwą ze mnie Owoc Życia!
Uczyń słodkimi ich usta,
zamiast owocu, który uczynił je gorzkimi!
Niech wrócą wygnani słudzy
do swego dziedzictwa.
Bądź im szatą światłości,
by mogli okryć nią swą nagość!
Przejdź nad ich uniżeniem w otchłani,
oddal od nich ciemność!
Niech przez Ciebie, co do mnie przyszedłeś,
błogosławione będą wszystkie dzieci!”

„Cud stał się w Maryi:
zrodziła jako Dziewica.
Ona jest polem,
co nie zna oracza.
Na nim wyrósł
plon błogosławiony;
bez nasienia
wydała światu owoc.”

Reklama