Karmel: Kościół dostał płaszcz ochronny od Maryi

Według św. Ludwika Grignion de Montforta częste ukazywanie się Maryi w Europie i na świecie jest znakiem czasów ostatecznych. Obecność Maryi ma przygotować ludzkość na powtórne przyjście Chrystusa. Medjugorie, wedle słów Matki Bożej przekazanych nam przez widzących, jest Jej ostatnim pojawieniem się na Ziemi, zanim te czasy nastąpią. Nie powinno to budzić lęku, ale stanowić zaproszenie do bliskości z Jezusem, który jak nikt inny pragnie naszego zbawienia i szczęścia

Ojciec Livio Fanzaga, dyrektor włoskiego Radia Maria, oraz znany katolicki dziennikarz Saverio Gaeta prowadzą nas śladem maryjnych objawień i szukają odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak wiele z nich wydarzyło się na naszym kontynencie. Według nich to właśnie naznaczona krwawymi wojnami oraz piętnem morderczych i utopijnych ideologii Europa, przeżywająca współcześnie – szczególnie na Zachodzie – głęboki kryzys lokalnych kościołów, staje się areną straszliwej walki między Niewiastą obleczoną w Słońce a Smokiem piekielnym.

 Saverio Gaeta: Ostatnie ukazanie się Dziewicy w Lourdes miało miejsce 16 lipca, w święto Najświętszej Maryi Panny z góry Karmel. Dla objawień w ogóle, a dla tych w Lourdes bardziej niż dla innych, jest charakterystyczna znacząca zbieżność dat. Jakie ma ona znaczenie?

O. Livio Fanzaga: Przypomnę, że również przy ostatnim ukazaniu się w Fatimie pastuszkowie zamiast cudu słońca najpierw ujrzeli Madonnę bolesną, a więc Madonnę z góry Karmel. Ten ciąg objawień w Lourdes i w Fatimie – z odniesieniem do Karmelu – jest moim zdaniem wezwaniem do krzewienia duchowości modlitwy i pokuty, które symbolizuje nasz szkaplerz. Mamy tu do czynienia z nabożeństwem, w którym Madonny nie uważa się tylko za przedmiot kultu, ale również za przykład i drogę prowadzącą do najgłębszego zjednoczenia z Bogiem.

Przesłanie płynące dziś z tego objawienia jest wezwaniem, aby upodabniać się do Maryi jako weselnej oblubienicy idącej na spotkanie z Chrystusem Oblubieńcem. Powołuję się tu na przepowiednię świętej Teresy z Avila, która w pierwszym szeregu bojowników prowadzących apokaliptyczną walkę czasów ostatecznych zobaczyła postacie noszące karmelitańskie szkaplerze. To proroctwo uzupełnił również de Montfort, który za apostołów czasów eschatologicznych uważał uczniów Maryi – tych, którzy w jednej dłoni trzymają różaniec, a w drugiej krucyfiks. Właśnie czytając de Montforta, odkryłem, że Traktat o prawdziwym nabożeństwie napisany przez niego około 1714 roku został odnaleziony w początkach XVIII wieku, w bliskim czasowym sąsiedztwie wielkich objawień, którymi się zajmujemy. Sam de Montfort prorokował, że ta książka będzie leżała zapomniana w jakiejś skrzyni – i tak rzeczywiście się stało – a następnie zostanie odnaleziona na początku czasów maryjnych – „tych trudnych czasów, które już są bliskie – mówił – w których Madonna sama przygotuje swych apostołów do wielkiej walki eschatologicznej i do zmiażdżenia głowy węża”.

Właśnie aby przygotować swoich podopiecznych, Maryja zawsze powierza widzącym jakieś tajemnice. Bernadeta otrzymała trzy tajemnice osobiste, przypuszczalnie jako natchnienie potrzebne do dążenia jej własną drogą. Musiała je nosić w sobie, nie mogąc z nikim się nimi podzielić – w odróżnieniu od tego, co miało miejsce przy innych objawieniach, od La Salette po Fatimę i Medjugorie.

 ZOBACZ WIĘCEJ W KSIĄŻCE „PODPIS MARYI”

Wiele razy słyszałem, jak Marija Pavlović powtarzała: „Na szczęście w Medjugorie było nas sześcioro – to bardzo ułatwiało stawianie czoła trudnościom. Nie wiem, jak sobie radziła Bernadeta, która była sama!”. Ja w każdym razie stanowczo rozróżniałbym tajemnice osobiste i związane z jakimś profetycznym przesłaniem. Pierwsze mają mniejsze znaczenie, bo trudno przypuścić, żebyśmy także i my, niedoświadczający objawień, nie otrzymywali żadnego nadprzyrodzonego przekazu, natchnień Ducha Świętego czy proroczych snów; Bóg interesuje się przecież życiem każdego z nas i próbuje kierować każdego na właściwą drogę.

Inaczej jest z tajemnicami przeznaczonymi dla całej ludzkości, zsyłanymi przez Dziewicę także jako nauka służąca naszemu zbawieniu. W związku z tym chciałbym powiedzieć, że w przeciwieństwie do tajemnic z ulicy du Bac, La Salette i Fatimy (nawet jeśli – jak to miało miejsce z trzecią tajemnicą fatimską – pozwalały one później odczytać na nowo minioną historię) tajemnice Medjugorie ostrzegają, że jeśli nie posłuchamy Madonny, to ludzkość rzeczywiście może ulec zagładzie.

Dlatego właśnie sekretne wiadomości są przekazywane wcześniej: żeby tym razem świat nie poszedł błędną drogą.

Ten mocny, dramatyczny obraz na zasadzie kontrastu przywodzi mi na myśl postawę Maryi związaną z Lourdes: uśmiech przeznaczony dla Bernadety. Czy to znak nadziei?

W postawie Dziewicy zawsze przejawia się nadzieja, nigdy nie widać w niej lęku. Finał nie może być triumfem zła. Będzie to zwycięstwo dobra: przyjęcie Jej niepokalanego serca oraz zwycięstwo światła i prawdy. Dlatego nawet wtedy, gdy Madonna płacze, w najdalszej perspektywie zawsze jest zwycięstwo Chrystusa, który umiłował i odkupił ten świat. Nie zapominajmy o zakończeniu objawień fatimskich: w tym samym czasie, gdy ludzie patrzyli, jak krąży słońce, widzący ujrzeli najpierw Świętą Rodzinę, a następnie Jezusa błogosławiącego światu.

Jeśli Madonna jest z nami, to czyni to, by odnieść zwycięstwo. Korona z dwunastu gwiazd wieńczy Jej głowę dlatego, że przyszła jako Królowa. Jeśli Maryja uśmiecha się do nas, to znaczy, że jesteśmy drodzy Jej sercu. Jeśli pokazuje nam zagniewane oblicze, ale i łagodny gest serdeczności, znaczy to, że Niebo nie odwróciło się od nas i Bóg nie przestanie okazywać nam swego miłosierdzia. Dokładnie tak, jak – zgodnie z biblijną narracją – po wielkim potopie, kiedy Bóg powiedział do Noego, przedstawiciela całego rodzaju ludzkiego:

„Zawieram z wami przymierze, tak że nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię” (Rdz 9, 11).

Fragment pochodzi z książki „Podpis Maryi”, o. Livio Fanzaga oraz Saverio Gaeta, Wydawnictwo Esprit

 

Reklama