Ks. Marcello Stanzione: O godnym przyjmowaniu Komunii Świętej. Komunia Święta na rękę to protestancka praktyka!

Czy wrócimy do przyjmowania Komunii świętej tylko do ust?
O jej godnym przyjmowaniu ks. Marcello Stanzione

Postępująca w ostatnich latach laicyzacja oraz kryzys Kościoła katolickiego, a także pandemia koronawirusa, doprowadziły do zmian w sposobie przyjmowania Komunii Świętej na całym świecie. W wielu państwach obserwujemy wprowadzane zakazy udzielania jej wiernym do ust, jak również przyjmowanie Ciała i Krwi Chrystusa bez wiary i miłości. Ksiądz Marcello Stanzione, włoski duchowny i wybitny angelolog, w swojej najnowszej książce „O godnym przyjmowaniu Komunii świętej” zagłębia się w nauczanie Kościoła o Komunii Świętej i związane z nią tradycje. Autor konfrontuje ze sobą sposoby jej przyjmowania oraz wnikliwie opisuje skutki wprowadzanych zmian

Fragmenty pochodzą z książki „O godnym przyjmowaniu Komunii Świętej”
ks. Marcello Stanzione, wydanej nakładem Wydawnictwa Esprit

Komunia święta tylko na ręce?

Doszliśmy do takiego stanu, że komunia na rękę jest przedstawiana jako lepszy sposób przyjmowania Eucharystii. Większość dzieci katolickich zostaje źle pouczona, by przyjmować pierwszą komunię na rękę. Wiernym mówi się, że jest to praktyka dobrowolna i że jeśli im się to nie podoba, to mogą w dalszym ciągu przyjmować komunię na język. Tragiczne jest w tym to, że choć jest to fakultatywne dla wiernych, to nie jest fakultatywne dla duchowieństwa. Księża są wprost nauczani, aby udzielać komunii na rękę, czy im się to podoba, czy nie, wszystkim, którzy o to proszą. Pogrąża to wielu księży w dręczącym kryzysie sumienia. Ewidentne jest więc, że żaden ksiądz nie może być prawomocnie zmuszony do udzielania komunii na rękę. Musimy się modlić, aby jak największa liczba księży miała odwagę strzec czci należnej temu sakramentowi, aby nie byli więzieni w fałszywym posłuszeństwie i nie musieli się przyczyniać do zatraty poczucia sakralnej obecności Chrystusa w Eucharystii. Księża muszą znaleźć odwagę, by zwalczać tę nową praktykę stanowiącą część tajnej strategii protestantyzacji katolicyzmu, pamiętając, że papież Paweł VI słusznie przepowiedział, że komunia na rękę doprowadzi do braku poszanowania i profanacji Eucharystii oraz do stopniowych uchybień względem właściwej doktryny.

To bezprawne nadużycie tak mocno się zakorzeniło w miejscowej tradycji, że nawet papież Jan Paweł II nie zdołał z nim wygrać pomimo próby stanięcia mu na przeszkodzie. W swoim liście Dominae Cenae z 24 lutego 1980 roku papież Jan Paweł II potwierdził naukę Kościoła mówiącą, że „dotykanie świętych postaci i podawanie ich własnymi rękami jest przywilejem osób konsekrowanych”. Z niewiadomego powodu dokument ten nie zawierał jednak żadnej groźby kar dla osób świeckich, księży czy biskupów, którzy ignorowaliby obronę zwyczaju udzielania komunii na język, jak chciał papież. Prawo bez kary nie jest prawem, lecz jedynie sugestią. Liczni członkowie kleru z krajów zachodnich przyjęli dokument Jana Pawła II jako sugestię – niedocenioną i niestety lekceważoną.

Obojętność wobec Najświętszego Sakramentu

Wprowadzenie komunii na rękę dowodzi nieprzestrzegania tego, czego nasi ojcowie przez wieki nas nauczali. I chociaż ta praktyka za zgodą Soboru Watykańskiego II została wprowadzona i błędnie przedstawiona jako autentyczny rozwój liturgiczny, w rzeczywistości komunia na rękę nie tylko nie jest autentycznym rozwojem liturgii narzuconym przez Sobór Watykański II, ale też świadczy o całkowitym nieposłuszeństwie i pogardzie względem wieków nauczania i praktyki. Komunia na rękę została wprowadzona pod przykrywką fałszywego ekumenizmu, któremu pozwolono wzrastać dzięki słabości władz kościelnych. Została zaakceptowana jako liturgiczny nakaz naszych czasów poprzez kompromisy oraz fałszywą ideę tolerancji i doprowadziła do braku poszanowania oraz obojętności względem Najświętszego Sakramentu.

Sakramenty – nasz najcenniejszy skarb

Święty Tomasz, który w Kościele jest księciem teologów i którego Suma teologiczna podczas soboru trydenckiego była ustawiona na ołtarzu tuż obok Pisma Świętego, wyraźnie naucza, że do księdza i tylko do niego należy dotykanie i rozdawanie poświęconej Hostii, gdyż tylko to, co jest konsekrowane (ręce kapłana), może dotykać Eucharystii. Komunia na rękę była praktykowana w starożytnym Kościele, ale uwaga: mężczyźni mogli otrzymywać Eucharystię na rękę, natomiast kobiety nie mogły przyjmować jej bezpośrednio na gołe ręce, lecz musiały przykryć je chustą zwaną dominicale. W IV wieku św. Cyryl Jerozolimski nauczał wiernych, że Najświętszy Sakrament należy przyjmować z najwyższą czcią i uwagą. Mówił:

Uważajcie, aby jej nie zgubić, gdyż gdybyście ją zgubili, doznalibyście straty, tak jak gdyby to był jeden z członków waszego ciała. Powiedzcie mi: gdyby ktoś dał wam złoty pył, czy nie staralibyście się o niego dbać z największą uwagą, aby go nie zgubić ani nie doznać żadnej straty? Tak samo czy nie chcielibyście być bardziej ostrożni, aby nawet okruszek nie upadł z tego, co cenniejsze jest od złota i drogocennych kamieni?

Wydaje się ewidentne na podstawie tego stwierdzenia, że w IV wieku, kiedy nasz Kościół znajdował się w fazie rozwoju, chociaż praktyka ta była dozwolona, wielki święty, Cyryl, ojciec i doktor Kościoła, przestrzegał wiernych, twierdząc, że powinni otrzymywać Najświętszy Sakrament z najwyższym poszanowaniem. Z biegiem czasu, w miarę jak dzięki prowadzeniu Ducha Świętego szacunek i rozeznanie prawdziwej natury Najświętszego Sakramentu wzrastały i się doskonaliły, praktyka kładzenia Hostii na język osoby przyjmującej komunię stawała się coraz bardziej rozpowszechniona, tak aby nie było nawet najmniejszej możliwości, by najdrobniejszy okruszek upadł na ziemię i został sprofanowany. Komunia na rękę została potępiona jako nadużycie przez synod w Rouen w roku 650, można więc ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, że dzięki pragnieniu większego poszanowania i w obronie przed profanacją normą stało się przyjmowanie Eucharystii na język. Jest również obiektywnym faktem, że większość biskupów, w tym także Paweł VI, a następnie również Jan Paweł II oraz Benedykt XVI, nie popierała komunii udzielanej na rękę.

Dla mnie sakramenty są najcenniejszymi klejnotami, jakie Kościół katolicki posiada, a Eucharystia jest największym z sakramentów: we wszystkich pozostałych sakramentach otrzymujemy łaskę sakramentalną, natomiast w Eucharystii otrzymujemy samego Chrystusa. Oczywiste jest zatem, że ten sakrament jest największy w Kościele, a więc musi być traktowany z należytym szacunkiem i czcią.

Komunia Święta na rękę? To protestancka praktyka!

Praktyka Komunii Świętej na rękę została zaczerpnięta z protestanckiego rytuału udzielania chleba wiernym. Dla protestantów był to kolejny krok na drodze odrzucenia katolicyzmu. Po latach jednak wprowadzono taką formę przyjmowania Eucharystii do Kościoła katolickiego – mówi ks. Marcello Stanzione, włoski duchowny, pisarz katolicki i angelolog w rozmowie z portalem Twoja Walka Duchowa.

W Polsce Komunia Święta na rękę nie jest powszechnym sposobem przyjmowania Eucharystii, ale usiłowano go popularyzować w trakcie pandemii. Na Zachodzie to jednak jest standard. Jak ksiądz do tego podchodzi, mieszkając na co dzień w mocno zlaicyzowanych Włoszech?

Urodziłem się w 1963 roku, wstąpiłem do seminarium w 1983 i przyjąłem święcenia kapłańskie w roku 1990. Moja formacja teologiczna nie była absolutnie „konserwatywna” czy „przedsoborowa”, lecz już od dziecka instynktownie czułem się niekomfortowo, przyjmując Komunię Świętą na rękę, a później udzielając jej w ten sposób. Kilka lat temu rozmawiałem podczas kolacji z kard. Arianzem, ówczesnym prefektem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Na pytanie jednego z biesiadników o współczesny obyczaj udzielania Komunii na rękę kardynał zdecydowanie stwierdził, że gdyby to on zasiadał w komisji, która miałaby o tym zdecydować, zagłosowałby przeciwko.

Więcej przeczytasz w książce ks. Stanzione:  kliknij

Reklama