Ks. José Luis Saavedra: Garabandal. Przesłanie nadziei – Wielki Cud i Ostrzeżenie!

Ks. José Luis Saavedra – ksiądz katolicki mieszkający w Hiszpanii. Autor książek i doktor teologii Uniwersytetu w Nawarze, gdzie uzyskał tytuł doktorski za rozprawę dotyczącą objawień w Garabandal

Latem 1961 roku czterem dziewczynkom w małej hiszpańskiej wiosce Garabandal zaczęła objawiać się Matka Boża. Przesłania skierowane do dzieci zszokowały cały świat. Maryja, potwierdzając swoje słowa z Fatimy, zapowiedziała w tym miejscu nadchodzące ostrzeżenie, wielki cud i karę, które mają wypełnić się na naszych oczach.
Ksiądz José Luis Saavedra w dociekliwy i precyzyjny sposób bada historię Garabandal, zaczynając analizy od faktów historycznych poprzez odniesienia do teologii, lekturę dzienników wizjonerów i kończąc na przedstawieniu oficjalnego stanowiska Kościoła katolickiego. Wyjaśnia czytelnikom, dlaczego konieczne jest, aby cały świat poznał treść tych wstrząsających objawień.

O Garabandal powiedzieli:

To dla ludzkości najpiękniejsza historia od czasów narodzenia Chrystusa. To jak drugie życie Najświętszej Dziewicy na ziemi. Brak słów, by wyrazić wdzięczność za to.
ŚW. PAWEŁ VI

Oby przesłanie Matki Bożej z Garabandal zapadło ludziom w serca, zanim będzie za późno.
ŚW. JAN PAWEŁ II

Od początku czułam, że to autentyczne zdarzenia.
ŚWIĘTA MATKA TERESA Z KALKUTY

O, błogosławione dziewczyny z San Sebastián de Garabandal. Nie dowierzają ani wam, ani waszym rozmowom z Białą Pani. Uwierzą, gdy będzie już po czasie.
ŚWIĘTY OJCIEC PIO

Przesłanie z Garabandal jest pełne zaskakujących znaków i słów niedopasowanych do współczesności: ostrzeżenie, cud, sąd, „koniec czasów”. Wielu zniesmaczonych przynaglającym tonem Matki Bożej odwraca głowę od tego, co się wydarzyło w małej wiosce na północy Hiszpanii w latach 1961–1965. Maryja przypomina proroka świadomego, że czas jest krótki, zło narasta, Kościół wytraca swą wyrazistość, kolana i ręce modlących się słabną. Matka Pana jest jak Jonasz posłany do Niniwy, jak Amos w Szilo, jak Jan Chrzciciel podnoszący głos przy wysychających źródłach naszego chrzcielnego Jordanu.
Książka Garabandal. Przesłanie nadziei jest ważna i potrzebna, napisana z naukową rzetelnością, klarownym stylem. Najwyższy czas, by głos Matki Bożej pochodzący z epoki, gdy ojcowie soborowi wypatrywali nowego zstąpienia Ducha Świętego na Kościół w trudnym momencie dziejów, wybrzmiał na nowo. Przyczyni się do tego z całą pewnością to uczciwe i dogłębne studium napisane przez przejętego sprawami Kościoła i świata młodego kapłana i naukowca z Hiszpanii. Mam nadzieję, że lektura książki przysporzy Najświętszej Maryi Pannie nowych miłośników, a Kościołowi odważnych i czujnych wyznawców.
KS. PROF. ROBERT SKRZYPCZAK

Fragment książki:

30 listopada 2012 roku ks. Miguel Lluch, kierownik Katedry Historii na Wydziale Teologii Uniwersytetu w Nawarze, zaoferował się jako promotor pracy magisterskiej o objawieniach Maryi w Garabandal (1961–1965). Dwa lata później wspólnie przedstawiliśmy wnioski przed komisją wydziałową złożoną ze specjalistów w dziedzinie historii. Pozytywne rezultaty otworzyły drogę do rozszerzenia badań w kierunku rozprawy doktorskiej. Minęło kilka miesięcy i praca magisterska była już opublikowana. Nadzorujący studium ks. Lluch napisał przedmowę do książki, zachęcając ponadto czytelnika do czekania na więcej. Owo „więcej” ziściło się w postaci doktoratu obronionego w Pampelunie 27 listopada 2017 roku. Książka, którą trzymasz w dłoniach, to owoc tej rozprawy. Niestety, opiekun badań nie doczekał ich uwieńczenia. 2 lutego 2015 roku ks. Miguel nieoczekiwanie zmarł w następstwie ciężkiej choroby. Miał pięćdziesiąt pięć lat. Pałeczkę przejęła po nim prof. Carmen Alejos, która podjęła wysiłki, by tej pracy zapewnić zaplecze historyczne o nieocenionej wartości. Tak orzekła komisja Uniwersytetu w Nawarze – w 2017 roku wystawiła pracy maksymalną notę.
(…) W 2014 roku prof. Lluch c z eka ł na wi ę ce j. Dziś pozostaje oczekiwać dużo więcej, gdyż obok studium historycznego i teologicznego przedstawionego na następnych stronach pojawia się pilna potrzeba studium medycznego i pastoralnego rozlicznych cudów i nawróceń przypisywanych objawieniom Matki Bożej w Garabandal. Rzecz jasna, mnogość faktów pozwala nam już w niedługim czasie spodziewać się dobrych wiadomości co do objawień Maryi, naszej Matki, w Garabandal.

Cud i Ostrzeżenie

Mari Loli również usłyszała od Maryi, że będzie miał miejsce cud i że dokona się w przeciągu roku od ostrzeżenia. Na pytania stawiane przez Jacintę na temat cudu Matka Boża nie odpowiada albo kwituje krótkim „jeszcze uwierzą”. Wiadomość o tym wielkim cudzie wywołała przeciwstawne reakcje. Nikt nie zapomniał jeszcze o porażce w odbiorze cudu widzialnej komunii, a teraz Conchita zapowiadała nowy. Tak naprawdę ta wiadomość była ściśle związana z orędziem z 18 października 1961 roku, a konkretnie z jej ostatnim punktem, „karą”. Do tej pory nie przywiązywano uwagi do tego fragmentu, był jednak jasny: „[…] jeśli się nie zmienimy, przyjdzie na nas bardzo wielka kara”. Począwszy od września 1962 roku bardziej dosłownie podchodzono do tematu kary. Nowość polegała na tym, że poprzedzi ją wielki cud.

Najświętsza Dziewica – pisze Conchita – zapowiedziała mi cud,
który Bóg, nasz Pan, uczyni za Jej wstawiennictwem. Jako że
kara jest bardzo, bardzo wielka, taka, na jaką zasługujemy,
to cud też jest ogromny, bo świat takiego potrzebuje.

Do tego momentu – nie wiemy, którego dokładnie dnia września 1962 roku to się stało – kara rozumiana była ogólnie, jako swoiste oczyszczenie towarzyszące grzechowi w tradycyjnej doktrynie chrześcijańskiej. Od tej pory motyw wielkiej kary i cudu omawiano często. Ksiądz Valentín umieszcza go w swoich notatkach z 30 października:

Po różańcu cała trójka (Loli, Jacinta i Conchita) wpada w ekstazę, po czym jak zawsze wędrują na Los Pinos, a posuwając się na kolanach dość dużą część drogi, odmawiają znów różańcową modlitwę… Owego 30 [października] dały rodzicom obrazek z podpisem, w którym oznajmiają, na czym polegać ma cud spełniony przez Dziewicę. I to już ładnych parę dni, odkąd o nim mówią.

22 lipca 1962 roku, gdy anioł przepowiedział widzialną komunię, Conchita nadała temu niewielkie znaczenie: „cud – powiedziała do anioła – będzie taki maławy! [sic!]”. Ten cud z kolei widząca określiła jako „ogromny”:

Dziewica zdradziła mi datę cudu i na czym będzie polegać. Muszę powiedzieć o nim ludziom osiem dni przed, ażeby przybyli. Papież zobaczy go, gdziekolwiek będzie, tak samo o. Pio. Obecni przy nim chorzy wyzdrowieją, a grzesznicy nawrócą się. Ci, którzy będą oglądać ten wielki cud, który Bóg, nasz Pan, uczyni za wstawiennictwem Najświętszej Dziewicy, nie zwątpią. Wszystkim teraz przychodzi czekać na ten wielki dzień cudu – próby, czy świat się zmieni i powstrzyma karę.

Aniceta, matka Conchity, komentuje zapowiedź skonsternowana: „Przy tamtej okazji (18 lipca) mówiła mi: «Mamo, będzie cudzik», a teraz że «będzie bardzo wielki cud!»”. Rzeczywiście, Conchita tym razem wypowiadała się zgoła inaczej, porównując nawet przepowiadane zjawisko do cudu słońca w Fatimie:

Będzie o wiele większy, o wiele mocniejszy niż ten z Fatimy… wywoła takie wrażenie, że nikt z oglądających nie będzie mógł odejść wątpiący. Stosownym byłoby zgromadzić wokół niego cały świat, bo z pewnością nie będzie kary, gdy wszyscy uwierzą.

Jej misją – przeciwnie do tego, czego można by oczekiwać – nie miała być obrona objawień. Conchita – odnotowuje matka Nieves – utrzymywała, że przychodziła, by pokazać światu „wielką miłość Bożą”. Zdaje się, że Maryja mówiła o tym cudzie już w październiku 1961 roku. Jednak dopiero we wrześniu roku 1962 Conchita otrzymała pozwolenie, by go upublicznić. A przecież nie wszystkie widzące otrzymały tę zapowiedź. Dlatego przy tego rodzaju nowinie dziewczynka zwątpiła, czy jej czasem nie wymyśliła lub czy sama siebie nie oszukuje. Z odsieczą przyszła jej lokucja. „W któryś dzień, siedząc u siebie w pokoju, pogrążona w wątpliwościach co do tego, czy cud nadejdzie, usłyszałam głos, który mówił: «Conchito, nie wątp, że mój Syn dokona cudu»”. Nieco później, w liście z 1965 roku, adresowanym do meksykańskiego kapłana, Gustavo Morelosa, widząca ujawni otrzymane od niebiańskiej Pani wyjaśnienie cudu, który tak ją dezorientował. Otóż wraz z nim Bóg „ukaże nam jasno miłość, jaką żywi ku nam, i wynikające z niej pragnienie wypełnienia jego przesłania”. Po raz kolejny w Garabandal wszystkie drogi prowadzą do orędzia Królowej.

„Ostrzeżenie”

Conchita mówiła także o ostrzeżeniu. A to dlatego, że przed „cudem” widzące oznajmiły, że musi przyjść nadprzyrodzone „ostrzeżenie”, żeby go zapowiedzieć – cały świat zobaczy, każdy w duchu, w swoim sumieniu, dobro i zło, jakie popełnił, tak jak je widzi Bóg; każda osoba ujrzy stan swojej duszy względem Stwórcy. To przyjdzie bezpośrednio od Boga i będzie doświadczane przez wszystkich ludzi, niezależnie od ich duchowej kondycji i poznania Najwyższego – przez wszystkich dokładnie w tym samym momencie: 

Ostrzeżenie zostanie zauważone we wszystkich częściach świata – czytamy w Dzienniku – i odczuje je każda osoba; jest jak kara. Ujrzy się, do czego żeśmy doprowadzili naszymi grzechami.

Opisywana jest tutaj w i z j a mistyczna, wewnętrzna, ale uniwersalna, w której „wszyscy ludzie na ziemi zobaczą stan swojej duszy, tak jak ją widzi Bóg”5. „Ostrzeżenie” okazuje się wprawiać w zakłopotanie przez swoje niebagatelne rozmiary. Niemniej jednak jest to doświadczenie, które odnajdujemy w życiu świętych, takich jak Josemaría Escrivá de Balaguer6, Teresa z Ávili czy Jan Maria Vianney. Święty Proboszcz z Ars przyznaje w prywatnej korespondencji, że nawet prosił o nie Boga w pierwszych latach kapłaństwa. Lata później wspominał w niektórych listach rezultat tej prośby. Pierwszy adresował do baronessy Alix de Belvey, jednej ze swoich podopiecznych:

Córko moja, nie proś nigdy Boga o pełne poznanie swojej mizerności. Ja raz poprosiłem i je otrzymałem. Gdyby mnie wtedy Bóg nie podtrzymał, w jednej chwili popadłbym w rozpacz….

Więcej w książce: https://bit.ly/3sVYBOS

Ps. Właśnie czytam w książce o wspaniałym cudzie medycznym (jest świadectwo i dokumentacja medyczna), napisałam do Wydawnictwa maila z prośbą o pozwolenie druku, bo dla mnie to świadectwo jest godne wszelkiej uwagi (na mnie wywarło niesamowite wrażenie), a nie można łamać praw autorskich i bez zgody Espritu nie mogę go zamieścić

Reklama