„Tylko Prawda. Moje życie u boku Benedykta XVI” – książka, która wstrząsnęła światem i Watykanem

Arcybiskup Georg Gänswein przez wiele lat żył u boku Benedykta XVI: najpierw jako bliski współpracownik w Kongregacji Nauki Wiary, potem jako jego osobisty sekretarz w czasie pontyfikatu zakończonego zaskakującą abdykacją, wreszcie jako prefekt Domu Papieskiego, gdzie był świadkiem ostatnich lat życia papieża emeryta i udzielił mu sakramentu namaszczenia chorych. Po śmierci Benedykta XVI nadszedł czas, aby powiedział całą prawdę o niegodnych oszczerstwach, którymi bezskutecznie próbowano rzucić cień na posługę papieża Ratzingera.
  W bezpośredniej i szczerej relacji, wspomagany fachowym piórem watykanisty Saverio Gaety, arcybiskup rekonstruuje pontyfikat Benedykta XVI, który dla Kościoła katolickiego był bardzo ważnym czasem. Odpowiada także na pytania dotyczące wydarzeń, które wstrząsnęły Kościołem, takich jak afera Vatileaks czy relacje między papieżem emerytem a jego następcą Franciszkiem

Prorocze wizje Benedykta XVI

Ta książka, jeszcze przed premierą, wywołała burze w mediach i w samym Watykanie. Wieloletni sekretarz Benedykta XVI szczerze opowiada o życiu przy boku papieża i reaguje na liczne kryzysy i skandale, którym musiał stawiać czoła.

Podczas kilku rozmów, prowadzonych w trakcie posiłków bądź spacerów po Ogrodach Watykańskich, miałem okazję wysłuchać jego rozważań dotyczących spotkań, które odbywał z biskupami przybywającymi z całego świata do Watykanu na okresowe wizyty ad limina. Zrodziła się w nim wtedy świadomość, jak wielkie jest wyzwanie duszpasterskie związane z sakramentami, które stały się już zwyczajowymi: chrzest niemowląt, których rodzice nie mają relacji z wiarą i wspólnotą kościelną, pierwsza komunia dzieci, które nie wiedzą, Kogo przyjmują w tej konsekrowanej hostii, bierzmowanie nastolatków, dla których ten sakrament nie stanowi pełnego przystąpienia do Kościoła katolickiego, lecz raczej pożegnanie z nim; ślub służący tylko nadaniu bardziej uroczystej formy rodzinnej imprezie.

Ratzinger wyciągnął z tego wniosek, że na przejawiający się kryzys wiary należy odpowiedzieć przede wszystkim, stawiając na nowo kwestię Boga w centrum życia kościelnego i głoszenia Ewangelii, a nie próbując wprowadzać reformy struktur organizacyjnych, które i tak pozostają zimnymi organizmami, zawsze narażonymi na ryzyko naśladowania głównego nurtu świata i czasów. To „oderwanie od świata” nie oznacza jednak „odejścia od świata”: przeciwnie, priorytetem jest to, aby misjonarskie świadectwo Kościoła nie tylko wyraźniej się przejawiało, lecz także jawiło się jako Bardziej wiarygodne, również poprzez rewizję ewentualnych przywilejów uzyskanych z biegiem czasu.

Diagnoza sięgała jednak dalekiej przeszłości, będąc świadectwem niewiarygodnie dalekowzrocznego spojrzenia. Już w 1958 roku, w obszernym artykule zatytułowanym I nuovi pagani e la Chiesa [Nowi poganie i Kościół] Ratzinger wyraził przekonanie, że „z wolą Kościoła czy bez niej, po wewnętrznej strukturalnej transformacji, prędzej czy później dokona się również transformacja zewnętrzna w stronę «małego stada»” oraz że na dłuższą metę Kościół

nie będzie mógł uniknąć konieczności rozebrania kawałek po kawałku dopasowania ze światem, aby powrócić do bycia tym, czym jest: wspólnotą wiernych. W istocie poprzez takie zewnętrzne straty jego siła misjonarska będzie mogła tylko wzrastać. Dopiero kiedy przestanie być tanią oczywistością, dopiero kiedy zacznie na nowo prezentować się taki, jaki jest naprawdę, będzie jeszcze w stanie dotrzeć ze swym przesłaniem do uszu nowych pogan, którzy do tej pory mogli chełpić się, w iluzji, że wcale nie są poganami.

W 1969 roku podczas kilku transmisji radiowych w niemieckiej stacji przedstawił analizę, w której utrzymywał, że

przyszłość Kościoła objawi się w nowych świętych, a zatem w ludziach, których zdolność odbioru wychodzi poza słowa i właśnie przez to są nowocześni. W ludziach, którzy potrafią patrzeć dalej niż inni, gdyż ich życie obejmuje bardziej rozległe obszary.

 W rezultacie – zgodnie z wizją Ratzingera –

w uwewnętrznionym i uproszczonym Kościele ukaże się wielka siła. Ludzie będą niewypowiedzianie samotni w całkowicie zaplanowanym świecie. Kiedy Bóg dla nich zupełnie zniknie, doświadczą swego całkowitego i prze- rażającego ubóstwa. Odkryją wtedy niewielką wspólnotę wiernych jako coś zupełnie nowego. Jak nadzieja, która ich dotyczy, jak odpowiedź na pytania, które w ukryciu zawsze sobie stawiali. Wydaje mi się pewne, że szyku- ją się dla Kościoła czasy bardzo trudne. Jego prawdziwy kryzys dopiero się rozpoczął. Trzeba się liczyć z wielki- mi zmianami. Lecz ja jestem pewien tego, co ostatecznie przetrwa: nie Kościół kultu politycznego, lecz Kościół wiary. Oczywiście nie będzie on już dominującą siłą spo- łeczeństwa, w takiej mierze, w jakiej był nią do niedawna. Jednak dla Kościoła rozpocznie się nowy okres rozkwitu i będzie się on jawił ludziom niczym ojczyzna, która daje im życie i nadzieję po śmierci.

Jego przenikliwość pozwoliła mu dostrzec z wyprzedzeniem różnorodne kwestie, które dręczą nasze dni również w środowisku kościelnym, o czym świadczą niektóre z jego sądów wyrażonych w wywiadzie rzece z 1996 roku opublikowanym w książce Sól ziemi, na przykład na temat gender:

Postulowana rewolucja, skierowana przeciwko całej historycznej formie seksualizmu, prowadzi przecież do rewolucji skierowanej również przeciwko przesłankom biologicznym: nie może już być żadnego głosu „natury”, człowiek ma móc dowolnie samego siebie modelować, człowiek ma być wolny od wszelkich przesłanek swej istoty – człowiek sam czyni siebie takim, jakim chce być.;

albo ochrony środowiska:

Ekologię można uprawiać po chrześcijańsku, na gruncie wiary w stworzenie, która poskramia ludzką samowolę i wyznacza ludzkiej wolności właściwą miarę. Można ekologię uprawiać też po antychrześcijańsku, na gruncie zasad ruchu New Age, na gruncie założeń o boskości kosmosu.

>>zobacz książkę „TYLKO PRAWDA” abp. GEORGA GÄNSWEINA << 

Reklama