Maxymilianin

Urzeczeni poezją Maxymilianina otwieramy nową zakładkę i zapraszamy do lektury.

Prorok

Prorok czyli postać dwakroć nieszczęśliwa
po pierwsze bo widzi co nieuniknione
co kropla po kropli jak potop nadpływa
co realnie pewne raz postanowione.

Po drugie – mizerny pożytek z tej wiedzy
kwitowanej drwiną, pobłażliwym śmiechem
czym go darzą hojnie wrogowie – koledzy
uporczywie głusi – zaślepieni grzechem.

Noe wznosząc arkę w pracy ponad siły
kochał pierwszą ziemię i żegnał ją z żalem
jej furty jedynie najbliższych zbawiły
o czym wiedział Chrystus płacząc w Jeruzalem.

Poznanie zaś nie jest tajemniczą sztuką,
dostępną w misteriach przez wtajemniczenia.
Poznanie jest drogą raczej niż nauką
jest szczególnym stanem ludzkiego sumienia.

Posłaniec

Czy to sen był nie wiem, czy to jawa była?
Widziałem anioła, co milczący stanął
a w glinianej misie oliwa się tliła
i wręczył mi czarę gorejącą anioł.

A wszystko dokoła spowijały cienie
bo ziemię okryły egipskie ciemności
choć byłem spokojny to dziwne wzruszenie
zamknęło mi usta wobec tej jasności.

Czy to sen był nie wiem, czy to była jawa?
Bez jednego słowa wydał polecenie
kiedy się oddalał, odpływał jak zjawa
formowałem w słowa anielskie milczenie.

Glina – kruche ciało – to puste naczynie,
oliwa to mądrość co duszę wypełnia,
gorejący płomień – Twój duch mieszka w glinie!
Oto cała lampa widzenie się spełnia.

Poddałem się fali kojącej ekstazy
nieznanej na ziemi przedziwnej czułości
pełnię jego wolę zgadując wyrazy
przesłane w milczeniu językiem miłości.

wilki

skoroś mnie namaścił do samotnej walki
dla świadectwa czasom buntowniczym mdłym
nie uchylam hełmu i nie salutuję
mocom ni potęgom ustawicznie złym

trzech arcypasterzy o Chryste litości
grzebie z honorami pierwszego masona
i nie widać kresu bluźnierczej podłości
ilu was wśród wiernych – owczarnia złupiona

miast uderzać w dzwony miast budzić sumienia
zamiast bić się w piersi krzycząc nasza wina
zapędzacie wolnych w okowy więzienia
zbrakło was wszakże u grobu Kiersztyna

czego się boicie i kto was przymusza
wasze pojednanie to cyniczna kpina
najpierw trzeba wzgardzić królestwem Chrystusa
by służyć innemu – królestwu Kaina

Oto jestem 23 kwietnia 2011

Święta Zmartwychwstania Pańskiego
No więc jestem na krawędzi za plecami mam dolinę
tak przepastną i milczącą jak marsjańskich pustyń cienie
jednak jestem i nie zginę ze mną nowe pokolenie
we mnie pamięć i milczenie

Stoję tedy na krawędzi sam przebyłem osypiska
kamień ciosał mnie i słowo jam jest twoje przeznaczenie
jeśli przyjdziesz zanim minę zanim znów opuszczę ziemię
we mnie twoje ukojenie

Słyszysz oto grają trąby jedna druga… aniołowie
kreślą tory i granice przyszłych zdarzeń… twoje życie
żłób stajenka trzej królowie i ulice i stolice
wiry kiry i mgławice

Oto jestem dziś i jutro będę wołał po imieniu
będę zbierał będę dzielił będę szukał co zginęło
potem minę próżno szukać czas powróci do wieczności
będę w hostii i w cierpieniu

Obfitujesz zamiast pościć jednak mądrość jest w cierpieniu
gdyś jej szukał udręczony ona milcząc stała w cieniu
policzone wszystkie włosy a nadzieja matka nasza
zmartwychwstanie w przebaczeniu.

Decyzja o trzeciej nad ranem

a jeśli żyjemy dla tej jednej chwili
która wszystko może zepsuć lub naprawić
czyśmy mocni w wierze czy stale wątpili
gotowi potępić siebie by się zbawić

dla niej wychowanie dla niej doświadczenia
altruizm pobożny – pogański egoizm
dla niej dylematy – wolności więzienia
odpowiedź to przecież – nadludzki heroizm

dla tej jednej chwili antyczne areny
Wandea i Paryż – gilotyny krzyże
ludobójcza unia – już gotują sceny
już stos rozpalony – płomień stopy liże

spytają to pewne o trzeciej nad ranem
terror bezbożności – zniszczone świątynie
zlęknę się to zginę – wytrwam – zmartwychwstanę
kiedy ginę co dnia – to może – nie zginę

Perć straceńców 20 grudnia 2011

nie jest głupcem człowiek – choć się takim zdaje
gdy wyrzekł się biegu naturalnych spraw
i całkiem o ciało zabiegać przestaje
obcy starym czarom – nowych sługa praw

ten poddaje pamięć surowej rewizji
chwyta się nadziei – pokuszeń nie słucha
dla większej miłości – wśród objawień wizji
pogrzebane ciało za to wolność ducha

kto potrafi zewlec wady i przywary
pośród łkań i postów nabiera ochoty
być nowym stworzeniem – gdy umarł ten stary
oto czas stosowny przyoblec się w cnoty

ta droga tak trudna – niemożliwa zgoła
wśród łez upokorzeń jeno siność rana
kiedyś popularna wśród synów kościoła
a dzisiaj wzgardzona – całkiem zapomniana

Modlitwa do Anioła Stróża

Bądź zawsze obok mnie,
Niech w cieniu Twoich mieszkam skrzydeł.
Karć napominaj mnie
I grzechu pozbaw mnie wędzideł.

Wiem, widać już mój cel
Wkrótce pod winą zadrży Ziemia.
Chleb życia ze mną dziel
I zatrzyj w duszy złe wspomnienia.

Nim nowy wstanie świt,
Bez końca pragnę Ci dziękować.
Przepraszam, gdy Ci było wstyd,
Przed Boże mnie oblicze prowadź.

Eremita 19 grudnia 2011

pustocie bez życia – ubogie w oazy
nieczytelne szlaki – wymarłe równiny
ucieka się do nich – bez zmazy i skazy
poeta i prorok synowie pustyni

na pustyni Eliasz przez kruki karmiony
znalazł wybawienie od czcicieli Baala
przez pustynię Chrystus trzykrotnie wiedziony
jak Mojżesz swych wrogów pozatapiał w falach

zwycięski nad ciałem kościół w Jego imię
zwiastuje słyszącym rychły koniec wieków
Niewiasta brzemienna zbiegła na pustynię
obfituje w pokarm dla ciebie człowieku

tedy twa samotność – kosztowne wybranie
darowana cela – habit eremicie
zbawienne dla ducha stałe umieranie
zroszona pustynia – ustokrotni życie

Adwent

Adwent to roraty i oczekiwanie
znaczące szlak ludziom jak gwiazda pasterzom
pielgrzymki po śniegu radosne czuwanie
święte pojednanie tych co jeszcze wierzą

jest znakiem dla świata który stale błądzi
przemieniając w magię mistyczne tworzenie
jeszcze jedna szansa – Dzieciątko nie sądzi
aż przyjdzie ostatnie Boże Narodzenie

ostatnie kuranty – ostatnie wezwanie
ostatnia nadzieja i ostatnia szansa
potomstwo niewiasty czeka zmartwychwstanie
pytanie co czeka potomstwo szympansa?

Reklama