Najświętsze Imię Maryi – rozważanie ks. Józefa Tabora

Najświętsze Imię Maryi

Imię Maryi czcimy w Kościele w sposób szczególny, ponieważ należy ono do Matki Boga, Królowej nieba i ziemi, Matki miłosierdzia. Dzisiejsze wspomnienie – „imieniny” Matki Bożej – przypominają nam o przywilejach nadanych Maryi przez Boga i wszystkich łaskach, jakie otrzymaliśmy od Boga za Jej pośrednictwem i wstawiennictwem, wzywając Jej Imienia.

Zgodnie z wymogami Prawa mojżeszowego, w piętnaście dni po urodzeniu dziecięcia płci żeńskiej odbywał się obrzęd nadania mu imienia (Kpł 12, 5). Według podania Joachim i Anna wybrali dla swojej córki za wyraźnym wskazaniem Bożym imię Maryja. Jego brzmienie i znaczenie zmieniało się w różnych czasach. Po raz pierwszy spotykamy je w Księdze Wyjścia. Nosiła je siostra Mojżesza (Wj 6, 20; Lb 26, 59 itp.). W czasach Jezusa imię to było wśród niewiast bardzo popularne. Ewangelie i pisma apostolskie przytaczają oprócz Matki Chrystusa cztery Marie: Marię Kleofasową (Mt 27, 55-56; Mk 15, 40; J 19, 25), Marię Magdalenę (Łk 8, 2-3; 23, 49. 50), Marię, matkę św. Marka Ewangelisty (Dz 12, 12; 12, 25) i Marię, siostrę Łazarza (J 11, 1-2; Łk 10, 38). Imię to wymawiano różnie: Miriam, Mariam, Maria, Mariamme, Mariame itp. Imię to posiada również kilkadziesiąt znaczeń. Najczęściej wymienia się „Pani” i „Gwiazda morza”.

Maryję nazywamy naszą Matką; jest Ona – zgodnie z wolą Chrystusa, wyrażoną na krzyżu – Matką całego Kościoła. Po Wniebowzięciu została ukoronowana na Królową nieba i ziemi. Polacy czczą Ją także jako Królową Polski. Maryja jest naszą Wspomożycielką i Pośredniczką, jedyną ucieczką grzeszników. W ciągu wieków historii Kościoła powstały setki różnorodnych tytułów (wymienianych np. w Litanii Loretańskiej czy starszej od niej, pięknej Litanii Dominikańskiej, a także w starożytnym hymnie greckim Akatyście). Za pomocą tych określeń wzywamy opieki i orędownictwa Matki Bożej.

Bardzo wielu świętych wyróżniało się szczególnym nabożeństwem do Imienia Maryi, wiele razy wypowiadając je z największą radością i słodyczą serca, np. Piotr Chryzolog (+ 450), św. Bernard (+ 1153), św. Antonin z Florencji (+ 1459), św. Hiacynta Marescotti (+ 1640), św. Franciszek z Pauli (+ 1507), św. Alfons Liguori (+ 1787).

Dzisiejsze wspomnienie jest jednym z wielu obchodów maryjnych, które są paralelne do obchodów ku czci Chrystusa. Jak świętujemy narodzenie Chrystusa (25 grudnia) i Jego Najświętsze Imię (3 stycznia), podobnie obchodzimy wspomnienia tych samych tajemnic z życia Maryi (odpowiednio 8 i 12 września). Obchód ku czci Imienia Maryi powstał w początkach XVI w. w Cuenca w Hiszpanii i był celebrowany 15 września, w oktawę święta Narodzenia Maryi. Z czasem został rozszerzony na teren całej Hiszpanii. Po zwycięstwie króla Jana III Sobieskiego nad Turkami w bitwie pod Wiedniem w 1683 r. Innocenty XI rozszerzył ten obchód na cały Kościół i wyznaczył go na niedzielę po święcie Narodzenia Maryi. Późniejsze reformy kalendarza i przepisów liturgicznych przeniosły go na dzień 12 września, kiedy to Martyrologium Rzymskie wspomina wiktorię wiedeńską. Obchód ten dekretem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z 2001 r. wprowadzono do Kalendarza Rzymskiego (ogólnego) w randze wspomnienia dowolnego.

************

Ks. Józef Tabor  (kliknij) pisze:
“Bóg posłał Anioła Gabriela do miasta w Galilei zwanego Nazaret do dziewicy, której na imię było Maryja”.
To dobrze, że możemy wzywać Maryję po imieniu. Ludzie zawsze łatwiej nawiązują więzi, gdy znają swoje imiona. Zwracanie się do kogoś po imieniu ułatwia nam kontakt. Gdy ktoś nam się podoba, chcemy się koniecznie dowiedzieć, jak ma na imię. Ci, którzy się kochają, z radością wymawiają swoje imiona. W czasach bliblijnych imię miało ogromną wagę i znaczenie. Objawienie Bożego imienia Mojżeszowi stanowi jedną z najważniejszych chwil w historii zbawienia. Dzięki objawieniu imienia ludzie mogli wzywać Pana Boga, i jednocześnie poznać istotę Bożej natury: “Jestem który Jestem” – Jahwe. Bóg poucza, że istnieje dzięki samemu sobie, natomiast wszystkie stworzenia istnieją tylko dzięki Niemu. Również Jezus Chrystus określając siebie: “Ja jestem” nawiązuje do objawienie Boga Jahwe: “Jestem, który Jestem”, i w ten sposób podkreśla swoją łączność z Bogiem Ojcem. A pełne brzmienie imienia Jezus, to Jezus czyli Zbawiciel, Chrystus czyli Mesjasz, albo Namaszczony i Syn Boży. Dlatego pierwsi chrześcijanie, zwłaszcza w tym Kościele tzw. wschodnim, znali krotką i przepiękną modlitwę przebłagalną, w której zawarto pełne brzmienie imienia Jezus, a mianowicie: “Panie, Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nade mną, grzesznikiem”. Wróćmy jednak do imienia Maryi. Imię Maryja, po hebrajsku: Miriam, znajdujemy w Starym Testamencie. Np.: siostra Mojżesza nazywała się Miriam; to ona czuwała nad płynącym koszykiem obleczonym smołą, w którym jej matka umieściła małego Mojżesza. Każde imię ma mniej lub bardziej wyrazistą etymologię, wyjaśniającą jego znaczenie, np. w języku greckim Donata – oznacza dar Boga, Teodor – sługa Boży, Teofil – przyjaciel Boga, Filotea – zakochana w Bogu. A odnośnie imienia Maryi pojawiają się rożne interpretacje. Specjaliści mariolodzy twierdzą, że wyraz Maryja może oznaczać: pani, jasna, piękna, olśniewająca, królowa, gwiazda morza, jutrznia zaranna. Spośród tych określeń najpiękniejsza interpretacja imienia Maryi odwołuje się do brzmienia podobno jakiegoś staroegipskiego meri – tzn. ukochana i jam – od Jahwe, a w pełni: umiłowana przez Boga. Taką interpretację wydaje się potwierdzać sama Matka Najświętsza, gdy wychwala Bożą łaskawość, Bożą miłość, której doznaje. A zatem, przebogate w treść jest imię Matki Bożej. Zamiast “Zdrowaś Maryjo”, możemy mówić: “Zdrowaś Najpiękniejsza”, “Zdrowaś Gwiazdo Morska”, “Zdrowaś Łaski Palna”, “Zdrowaś Umiłowana przez Boga”. Maryja słysząc swoje imię, wymawiane przez czcicieli, jeśli tak można po ludzku powiedzieć, przypomina sobie tę niepojętą miłość i łaskawość Boga, której doznawała w swoim życiu, i dzisiaj doznaje pełna chwały w niebie. Dlatego zawsze ze zrozumieniem, i z wielkim szacunkiem, i miłością wymawiajmy imię Maryja. Św. Alfons Liguori nakazał swoim współbraciom, aby w każdym kazaniu przynajmniej wspomnieli imię Maryja. I stąd Radiom Maryja pozdrawia swoich słuchaczy: “Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus i Maryja zawsze Dziewica”. Starożytni historycy odnotowali pewien incydent związany z panowaniem króla Aleksandra Wielkiego. Otóż ten sławny król dowiedział się, iż w jego armii żył żołnierz, który również nosi imię Aleksander, ale nie odznacza się ani odwagą, ani walecznością. Król wezwał owego żołnierza przed swe oblicze i, karcąc go, nakazał mu zmienić obyczaje, albo imię. Dziś, wspominając imię Maryi, Matki Bożej, jako Jej czciciele zadajmy sobie pytanie: Czy godnie reprezentujemy w swoim otoczeniu Jej imię? Czy, jak Maryja, staramy się być miłymi Bogu, i posłusznymi woli Bożej? Przecież wszyscy od chrztu św. nosimy zaszczytne imię chrześcijanina, czyli wyznawcy Chrystusa. Słyszeliśmy w I. czyt., jak św. Paweł przypomina nam to wielkie nasze wybranie przez Boga, przeznaczenie do wielkich rzeczy, do przyjaźni z Bogiem i trwania z Bogiem przez całą wieczność. Nośmy zatem to imię chrześcijanina z godnością i odpowiedzialnością, bo i my – jak Maryja – jesteśmy umiłowanymi dziećmi Bożymi. AMEN.
Czytaj więcej na:
Homilie i rozważania
Ewangelia dla nas