Świadectwa

1) Nigdy nie opuszczajcie Kościoła Katolickiego! Świadectwo, które każdy musi przeczytać…

Nigdy nie opuszczajcie Kościoła Katolickiego!
Świadectwo, które każdy musi przeczytać!
Świadectwo, obok którego nie przejdziesz obojętnie!
Świadectwo trwania w Kościele – mocno w poranionym ale wciąż w Chrystusowym Kościele a nie poza Nim czy obok Niego!

Wyrażamy wielką wdzięczność Osobie, która umożliwiła nam zapoznanie się z owym Świadectwem i prosimy o morze łask i deszcz róż zarówno dla Autora jak i dla Pośrednika w przekazaniu tegoż wielkiego Świadectwa. Niech Niepokalana otula płaszczem opieki i nieustannie towarzyszy na drogach życia.

Świadectwo „Wiosny Kościoła”

… opowiem dzisiaj moją małą wielką historię, dlaczego pokochałem Kościół, takim jakim jest. Na moje szesnaste urodziny dostałem od mojej babci prezent: książkę Marii z Agredy „Mistyczne miasto Boże”. Tak wciągnęła mnie ta lektura, że zabierałem ją do szkoły i na lekcjach czytałem pod ławką – nie mogłem się oderwać. Któregoś dnia na lekcji języka polskiego, nauczyciel przyłapał kolegę jak pod ławką czytał Wisłocką (starsze roczniki pamiętają z pewnością tę książkę) i pech chciał, że i mnie przyłapał na tej samej lekcji z moją książką. Staliśmy się pośmiewiskiem całej klasy. Ba! całej szkoły. Jemu zapomniano to szybko, mnie to długo zapamiętano.

Poszedłem kiedyś do kościoła, ale nie do mojej parafii, lecz do innego, ponieważ była Msza św. z wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu Kapłan opowiadał takie głupoty na temat Matki Bożej, że Fatima to wymysł, sensacyjka – właściwie zanegował wszystko, co związane było z Matką Bożą. Skończył kazanie na tym, że balaski są niepotrzebne a tabernakulum trzeba przenieść do bocznej kaplicy. Potem wystawił Najśw. Sakrament i poszedł do konfesjonału. Po lekturze Mistycznego miasta byłem ogromnie zbulwersowany jego słowami i poszedłem do niego do spowiedzi, aby mi wyjaśnił, co miał na myśli. Opowiedziałem mu, że przeczytałem właśnie książkę Marii z Agredy. O mało nie rozwalił konfesjonału – wyrzucił mnie i nie dał mi rozgrzeszenia. Osłupiałem, ludzie się na mnie gapili a ja zupełnie nie wiedziałem, co mam robić. Już miałem wyjść z kościoła, kiedy podszedł do mnie starszy siwy kapłan (spowiadał po drugiej stronie). Przysiadł się do mnie i zapytał: „Chcesz wyjść, młody człowieku?” Odpowiedziałem, że jest mi wstyd i głupio, że nie dostałem rozgrzeszenia. Wtedy ten Kapłan pokazał mi palcem na Monstrancję i powiedział: – „Zobacz, Pan Jezus też słuchał tego kazania, ale nie wyszedł. Pozostał w Kościele.” Doznałem olśnienia. Oczy napełniły się łzami, a ten kapłan położył rękę na mojej głowie i powiedział do mnie: – „Ja ciebie rozgrzeszam, a ty pozostań jeszcze chwilę i podziękuj Panu Jezusowi”. To był moment mojego nawrócenia i pokochania Kościoła, który cierpi i jest prześladowany. Potem okazało się, że za jakiś czas ten kapłan, który tak negatywnie wypowiadał się o Matce Bożej zmarł nagle podczas odprawiania Mszy Świętej, a ten starszy kapłan stał się moim przyjacielem nie tylko w konfesjonale. Tak wiele opowiedział mi o jego przeżyciach, troskach, a przede wszystkim o braku zrozumienia. Ale ciągle powtarzał. „Choćby w kościele – w samym jego środku – było stado wilków i ujadały psy, jeśli w najmniejszej cząstce, w okruszynie będzie obecny Pan Jezus, nie wychodź z kościoła, jak kiedyś nie wyszedłeś, chociaż zostałeś niesłusznie potraktowany. Pan Jezus zezwoli na jeszcze większą ohydę spustoszenia w Kościele, ale pamiętaj, nie zostawiaj Go pośród stada Wilków”. Tym słowom tego świątobliwego Kapłana chcę pozostać wierny. Dlatego bronię Kościoła, pomimo tego, że jestem świadomy obecności wszystkich żydów, masonów, iluminatów, wilków, psów, bo wierzę, że Pan Jezus jest w Swoim Kościele i cierpi z tego powodu.

Słysząc, że „niektórzy nawróceni nie chcą chodzić już do Kościoła”, przypomniała mi się ta historia, ponieważ nie mogę zgodzić się z tym, co przeczytałem, że Pan Jezus jest na bruku i został wyrzucony z Kościoła (reakcja na słowa wypowiedziane przez księdza Piotra Natanka w jednym z jego kazań). Skoro ktoś ma mnie do czegoś takiego przekonywać, to po co mam iść – do pustych murów? Nie ma nic bardziej gorszącego niż wmawianie, że Pan Jezus nie jest obecny w swoim Kościele! Kiedy powszechnie wprowadzano Komunię św. na stojąco, zapytałem mojego kapłana, co mam robić, jak mam się zachować? Powiedział mi bardzo mądrą radę. „Podejdź do Komunii i przed samym przyjęciem Ciała Pana Jezusa, zapytaj Kapłana, czy możesz uklęknąć, by uwielbić twojego Boga i Zbawiciela – a tymi słowami zawstydzisz go”. Tak też czyniłem i nigdy żaden kapłan nie odmówił mi, nie grymasił, a nawet niektórzy robili krok do tyłu, abym mógł uklęknąć na stopniach.

Kiedy ten starszy i mądry kapłan zmarł, dowiedziałem się, że prowadził swój duchowy dziennik. Nie znam jego treści, ale mogę się tylko domyśleć. Opowiadał mi, że był prześladowany, inni kapłani donosili na niego, był niesłusznie oskarżony o współpracę z bezpieką i odsunięty od czynności kapłańskich (suspendowany). Chciał prosić o pomoc kard. Wyszyńskiego, ale nie udało się. Jego jedyną nadzieją i pocieszeniem była codzienna Msza Święta i cicha adoracja. Dopiero na krótko przed emeryturą zrehabilitowano go i mógł publicznie odprawiać Msze św. oraz spowiadać.

Wczoraj także ktoś napisał, że chrześcijanin nie powinien używać rozumu, lecz serca. Moim zdaniem powinien używać obydwu, ponieważ z rozumu wypływa mądrość a z serca miłość!

2) Świadectwo „Sowy” – To sam mój Anioł Stróż wybrał numer na Straż Pożarną…

Świadectwo

„To sam mój Anioł Stróż wybrał numer na Straż Pożarną…”

Moje świadectwo będzie takie trochę chaotyczne, rozbiegane, bo jeszcze nie mogę dojść do siebie i do równowagi. Dziś miałam nadzwyczajną ingerencję Anioła z Nieba.

Po kolei. Zagadałam się rano przez telefon, jak to kobieta. Osoba, z którą rozmawiałam powiedziała że pije kawę i kontynuowała nasze spostrzeżenia dotyczące pracy, bo siedzimy nad wspólnym projektem.

Ja stwierdziłam, że też nastawię sobie kawę i poszłam do kuchni nalałam wody do czajnika podpaliłam gaz. Zapomniałam zamknąć gwizdek.

Wróciłam do pokoju i dalej rozmawiałam. W pewnym momencie przestałam słyszeć rozmówcę a usłyszałam sygnał wybranej rozmowy, na którą się oczekuje, takie piiiiiiiiiiiip, piiiiiiiiiiip, piiiiiiiiiip. Pomyślałam co jest grane i odłożyłam telefon od ucha i patrzę i nic nie rozumiem.

Na moim telefonie a to nowy telefon, mam go kilka tygodni, nigdy z niego nie dzwoniłam ani na pogotowie ani na policję a tym bardziej na żadną straż słyszę obce mi halo. Nie znam głosu patrze jak wryta na napis na telefonie. Straż pożarna.

Co za cyrki pomyślałam sobie. Jaka straż. Jeszcze się zaśmieliśmy z moim rozmówcą, że „diabeł sobie robi cyrki” Po dłuższej chwili mój rozmówca mówi coś takiego „no dobra, wszystko ustaliliśmy, wrócę to dokończymy, teraz wychodzę tylko odniosę kubek po kawie do zlewu, bo nie cierpię bałaganu”

Wtedy skoczyłam jak rażona piorunem i krzyknęłam MOJA KAWA……………

Wpadłam do kuchni czajnik już był czerwony, obok leżała kuchenna ściereczka. Niewiele brakowało, a byłoby nieszczęście. Mój Anioł Stróż mnie ostrzegł ale ja … jak śpiewa Anna Jantar, muszę się o drzewo puknąć któryś raz, nim spostrzegę, że przede mną ciemny las”

Miałam dziś okazję opowiedzieć to księdzu Adamowi Skwarczyńskiemu, bo to jest naprawdę niesamowite. To nie tak, że gdzieś sobie wcześniej zadzwoniłam, potem przez pomyłkę wybrałam nie ten numer. To nie tak. To nastąpiło w trakcie trwania jednej rozmowy telefonicznej, że została „sama przerwana”, zaczął się „sam” wybierać numer na straż pożarną a ja mimo to nie załapałam, dopóki nie usłyszałam z drugiej strony telefonu słowa „kawa” i nie skoczyłam do góry jak porażona prądem czy piorunem.

To nie żart i nie diabeł żaden, bo diabeł tylko niszczy i psuje.
To sam mój Anioł Stróż wybrał za mnie numer na Straż Pożarną, by zwrócić moją uwagę na możliwość pożaru. Gdy byłam dalej oporna, podpowiedział mojemu rozmówcy słowo „kawa”. Idę zanieść kubek po kawie do zlewu… – co by było, gdyby On ich nie wypowiedział….

Ksiądz Adam kazał mi napisać to świadectwo, a więc to czynię.

Powiedział jeszcze, że wszyscy powinni pisać takie świadectwa, bo teraz jest czas dawania świadectw.
„Sowa”

3)  WIARA CZYNI CUDA – świadectwo Adminki strony.

Dziś 23 marca mija równo 1,5 roku jak Ksiądz Adam jednym błogosławieństwem udzielonym przez telefon uleczył mnie z nałogu palenia papierosów. Po zakończonej rozmowie telefonicznej pobłogosławił wodę egzorcyzmem i polecił mi ją pić oraz skropić nią paczkę papierosów i pić, pić i pić ile trzeba. Ja jako niewierny Tomasz nie do końca dowierzający a jednocześnie chcący przekonać się, że to działa, – bo WIARA CZYNI CUDA – dałam tę wodę też pewnej osobie, nie mówiąc co to za woda. Tego dnia obydwie rzuciłyśmy palenie papierosów. Wie o tym mój Ksiądz Proboszcz, który wie też dzięki Monice o istnieniu tej strony internetowej.

I nie ważne ile osób będzie z tego kpić czy szydzić. Ja mam przed Bogiem obowiązek dać temu świadectwo, a ci co mnie znają osobiście, wiedzą że ja nie palę już tak długo. Wiedzą też że nie tylko ja tego dnia rzuciłam te wstrętne papierochy.

O tym, że palenie to nie tylko nałóg, ale i zniewolenie duchem nikotyny ksiądz Adam pisze tutaj:

“Czy pamiętasz, jak próbowa¬liśmy psy na¬karmić kaszą kukurydzianą? Nawet głodne, wcale nie chciały jej ruszyć! Wtedy na własne oczy mogliśmy się prze¬konać, co to jest „żywność genetycznie zmodyfikowana”, o której tyle się słyszało! Czy świnie by ją jadły, tego nie wiemy, lecz o ludziach krążyło powiedzonko: „Człowiek nie świnia, wszystko zje”… – Tak było! A inne „diabelstwo”, jakim były papierosy…? Mówiło się tylko o „nałogu”, ale nieliczni zdawali sobie sprawę, że uzależnienie od setek trucizn zawartych w dymie, a więc powolne samobójstwo, to potężne zniewolenie szatańskie! Czy pamiętasz, jak w pewnej kaplicy ksiądz egzorcyzmował kobietę palącą papierosy…? Jak diabeł nią miotał, wzbudzał strach, od¬czu¬cie zimna, a w końcu odebrał jej przytomność? – Dobrze ten fakt pamiętam! Ksiądz rozkazał duchom nikoty¬nizmu, żeby opuściły tę kobietę. Pytasz, jak jest teraz… Jestem pewna, na sto procent, że możesz podróżować po całym świecie, a nigdzie nie spotkasz człowieka palącego! – Jak to się stało? Od razu po Wielkim Oczyszczeniu wszy¬scy przestali palić? Nie było przecież środków łączności, artyku¬łów ani wykładów na ten temat… – Od razu, w jednej chwili! Gdy ukazał się wszystkim Chry¬stus w otwartym niebie, dał też każdemu poznać, jak widzi jego życie, i to w najdrobniejszych szczegółach. Czy możesz wątpić, że i ten problem ukazał w dostatecznie jasnym świetle? Podobnie pijaństwo, narkomanię, seksomanię i wszystkie inne „manie”, ze służbą mamonie włącznie. – I co, od razu wszyscy się nawrócili pod wpływem tej wizji, tego duchowego wstrząsu…? – Tak można powiedzieć. Ale z nałogami i zniewoleniami to nie taka prosta sprawa! Wprawdzie w pierwszej chwili wszyscy, pogrążeni w najgłębszym żalu, postanowili poprawę, ale Bóg za¬sto¬sował rok „kwarantanny”, albo inaczej próby wytrwania w tym postanowieniu. No i tu zaczęła się straszna walka ludzi ze swoimi słabościami, a z ludźmi – walka mocy piekielnych! Piekło chciało odzyskać utracone pozycje i wpadło w niesamowitą wście¬kłość, wykorzy¬stując nawet cień swoich możliwości… – A czy mogłabyś zdradzić mi coś ze swoich osobistych prze¬żyć, które towarzyszyły Ostrzeżeniu…? ”

Z Aniołem do Nowego Świata, str. 105-106

4) Świadectwo „dużego Jasia” – Jana Pawła B. Najpiękniejsze świadectwo uratowana wnuczki od aborcji
Dziś w Godzinie Miłosierdzia (dokładnie o 15.10) otrzymaliśmy pocztą takiego maila.

Drukujemy w całości, obiecujac modlitwę za Autora – Jana Pawła, za Marię, za Jego syna, za Anetę i ich wnuczkę Liliankę. Prosimy każdego Czytelnika o modlitwę za Nich i za Nas (by ta strona trwałą i była miejscem wielu takich świadectw).

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus i Maryja Matka jego.

Witam bardzo serdecznie. Czuje wewnętrznie, że muszę podzielić się z ludźmi, z którymi Pan Bóg zechce swoją i rodziny historią prosząc o modlitwę w intencjach Marii, której wolę swoją i wszystko, co mam oddałem bez granic. Pochodzę z 11-sto osobowej rodziny, byłem 10-tym dzieckiem i pamiętam będąc jeszcze dzieckiem, że moje siostry dopuszczały się aborcji, ale myślę, że w pełni i do końca nie zdawały sobie z tego faktu sprawy i wynikających z tego faktu konsekwencji w przyszłości i wieczności. Rodzina niedzielnych, chłodnych katolików nie żyjąca wiarą, modlitwą serdeczna, w stanie łaski uświęcającej, Pismem Świętym, była trupem duchowym skłonnym na podszepty szatana, który był nieodłącznym towarzyszem codziennego życia. Jestem ojcem czworga dzieci w wieku 36, 33, 32, 27 lat. Syn mój Radosław poznał przez internet rozwódkę z dzieckiem – dziewczynka 12 letnia. Z tej znajomości i zbliżenia pojawiła się ciąża, niechciana. Syn podzielił się ze mną swoim problemem i pokazał informację od niej na ten temat, a mianowicie „żeby dał 2000zł i spadał. Zadzwoniłem do Anety, która chciała bez wahania zamordować dziecko, które się poczęło w jej łonie. Bogu przez Maryję oddałem się ja Jan-Paweł i Boża Opatrzność pokierowała rozmową telefoniczną i wszystkim. Wówczas myślałem sobie, dlaczego za ten grzech Anety i Radka ma zapłacić okrutną śmiercią niewinne i bezbronne dziecko!!! Bunt we mnie narastał i się potęgował wobec takiej nieprawości. Podczas codziennych Eucharystii i Komunii Świętych w jakich Pan z łaski swojej od lat pozwala mi uczestniczyć polecałem przez Maryję Jezusowi te sprawę nie cierpiąca zwłoki i wiedział, byłem na 10000000000000000000000000000000000000000000000000000000000% pewien, że Pan sprawi cud i uratuje od niechybnej śmierci to niewinne i bezbronne dziecko . Nie mogę pisać dalej, bo łzy zalewają mi oczy gdy wspominam te sprawy i czytam i oglądam filmy, które mi Siostro w Chrystusie Panu przysłałaś, żona moja nie mogła się powstrzymać od łez i razem sobie płaczemy. Jezus wysłuchał moich próśb i jak myślałem i wierzyłem bez żadnych wątpliwości tak się stało. Lilianka żyje i chwali Pana Boga ma 1roczek i 4 miesiące i modli się z dziadkiem i babcią mówiąc: „ufam tobie” bo jeszcze nie może dobrze wymawiać całych zdań. Mama Lilianki, gdy pojechaliśmy do Kielc na chrzciny Lilianki, całowała mnie w policzek i dziękowała za modlitwy bo sama nie wie jak to mogło się stać, kiedy lekarz-morderca i wszystko było przygotowane a jej się odmieniło i zdecydowała się urodzić naszą najukochańszą Liliankę, która tyle radości i nieopisanego szczęścia wniosła w nasze rodziny. Bierze do rączek różaniec całuje i modli się „ufam tobie” i patrzy na Krzyż Jezusa, obrazki i mówi „Bozia, dziadziuś, babusia” syn choć się nie zdecydował na zamieszkanie z Anetą i Lilianką, to zabiera dziecko do naszej rodziny i kiedy tylko może jedzie do niej, a w tygodniu przez skejpa rozmawia godzinami.
Szczęść Boże.
Jan B.

Od Adminów:

1) Dziękujemy za wszystkie zdjęcia całej rodziny a tymczasem czekając na zgodę pozostałych członków rodziny na ich umieszczenie umieszczamy zdjęcie tortu z chrzcin oraz malutką Liliankę 🙂

2) Piosenka od nas dla Lilianki

5) Zdumiewający wizerunek Matki Bożej z Medjugorje – świadectwa osób świeckich i ks. Adama Skwarczyńskiego

ZDUMIEWAJĄCY WIZERUNEK

Świadectwo diak. Franco Sofia, przewodnika pielgrz. do Medziugorja w sierpniu 2009:

Jeden z uczestników Festiwalu Młodych, Giuseppe Tomarchio z Mascali (Catania, Włochy), poczuł się przynaglony, by w momencie zmieniania kwiatów przy tejże figurze Matki Bożej w bocznej nawie kościoła w Medziugorju podejść do niej i z bliska ją sfoto­grafować telefonem komórkowym. Nie sprawdził natychmiast efektu. Kilka dni później, 5 sierpnia, kuzynkę pana Tomarchio uderzyła wyjątkowość wize­runku Matki Bożej: piękna Jej twarzy, a przede wszystkim spojrzenia Jej oczu. Wielkie zdziwienie ogarnęło samego pana Tomarchio, kiedy stwierdził, iż sfotografowane oblicze jest inne niż w kościele – przedstawia twarz Matki Bożej z Tihaljiny, gdzie pielgrzymi jeszcze nie byli… Największe wrażenie robią jednak oczy, zupełnie jakby należały do żywej osoby. Są otoczone rzęsami, a poza tym sprawiają wraże­nie, jakby należały do kogoś, kto ma się właśnie rozpłakać. Są to oczy, które stawiają pytania, które przenikają człowieka z matczynym upomnieniem; gdy raz je widziałeś, śledzą cię dobrotliwie, pomagając w odpowiedzi na wezwania Maryi. Oczy te są miłosierne i smutne. Oczy, bez których nie można się obejść…

[…] Uzgodniliśmy z p. Tomarchio, że oddamy ten wizerunek do dyspozycji wszystkim, bez żadnych sugestii czy wymagań. Niech każdy sam oceni! O jedno tylko prosimy: aby wraz z wizerunkiem opowiadać o jego historii – w celu uniknięcia (jak nieraz miało to miej­sce) przypisywania sobie tego doświadczenia przez innych ludzi. Jest to dar dla wszystkich. Wszystkim też przekazuję życzenia i błogosławieństwo:

Niech oczy Maryi będą zawsze na was zwrócone, niech was poruszają aż do łez skruchy, niech towarzyszą waszym krokom na drodze zbawienia!

Matko i Królowo Pokoju, Twoje miłosierne oczy zawsze na nas zwracaj. Amen.

Świadectwo Polki Danuty Nowicz – opis przeżycia w Medziugorju – zob. „Echo Maryi Królowej Pokoju” z VI 2011: W 20. rocznicę objawień, w czasie codziennego objawienia 20 minut przed Mszą św., klęczała ona przed figurą, sfotografowaną 8 lat później przez G. Tomarchio. Nagle zobaczyła, jak oczy Maryi ożyły nieziemskim błękitem, przenikając ją żywym spojrzeniem. Te oczy były „żywe, przecudne, nieziemskiej piękności”. Za chwilę pojawiły się w nich maleńkie czerwone żyłki i oczy napełniły się łzami – dwie powoli spłynęły po policzkach aż na brodę. Na twarzy pojawił się lekki uśmiech, a pierś jakby lekko falowała w oddechu. Cały kościół zareagował lasem podniesionych rąk i okrzykami w obcych językach.

Świadectwo s. Mariny Ivankowić Chorwatki z tego samego dnia (Echo Maryi Królowej Pokoju z VIII 2001): W 20. rocznicę objawień, przyciągnięta niezwykle żywą reakcją wzruszonego tłumu obecnego w kościele, ujrzała przy tej samej figurze w blasku światła żywą Maryję, jakby zasłuchaną w czytaną właśnie przy ołtarzu polowym Ewangelię. Powtarzała potem z zachwytem: „Jaka Ona piękna! Jestem gotowa pójść na krzyż, by dać temu świadectwo!”

Świadectwo ks. Adama Skwarczyńskiego:

Zdjęcie oczu Maryi wysłałem przez internet do Australii. Tam jedna znajoma przesłała je drugiej jako załącznik do listu. Otrzymała taką odpowiedź (21 I 2011, 14.45): „Z., czy wiesz, że nie mogę otworzyć tego maila, bo komputer mówi, że jeśli otworzę, to spali mi cały twardy dysk????” Jeśli szatan tak boi się tego zdjęcia – prosty dla nas wniosek, że powinniśmy je rozpowszechniać.

6) Świadectwo Łukasza

JESTEM SYNEM  ADMINKI. NA IMIĘ MAM ŁUKASZ MAM 19 LAT. Piszę z mamy komputera z jej numeru IP z jej kompa. Mamo to moja niespodzianka, przeprosiny i podziękowanie. Kocham Cię

To prawda, że miałem problemy z moją mamą i jej nienawidziłem. Ja chciałem używać życia a ona tylko o kościele i o nawróceniu. Dziś jej za to dziękuję. Nawróciłem się,  zbliżyłem do Boga. To ona  zaprowadziła mnie do spowiedzi po tylu latach. To ona płakała i ofiarowała się za mnie. To ona tyle przeze mnie cierpiała. Krzyczałem, że tylko kościół i klechy w głowie. Śmiałem się z niej, ale nie z Boga czy  z krzyża. Dużo też pomagała mi ciocia, moja matka chrzestna. Tłumaczyła i prosiła, żebym się zmienił. choć raz pomyślał, co moja mama czuje myśli i jaka jest. Chciałem zobaczyć co mama tyle czasu pisze na komputerze,.sprawdzić co ona robi. Mama odeszła od komputera bo przyszła sąsiadka. Zobaczyłem jak czyta stronę katolicką. Zapisałem sobie tę stronę w smsie i czytałem u siebie wieczorami. Ja wyprowadziłem się z domu, mieszkałem z dziewczyną, z którą chcę się ożenić. Wieczorami coś mnie ciągnęło na tę stronę.  Podobała mi się. Coraz bardziej ciągnęło mnie do domu. Bywając w domu słyszałem jak mama rozmawia z księdzem i notowała co ma napisać. Stałem jak wryty. Moja mama ma swoją stronę internetową.  Czytam ją od deski do deski. Będę jej nawet pomagał. O egzorcyzmie nad Polską pisałem na facebooku i na nk jak głupi aż mnie reka bolała. Kocham moją mamę a dziś wieczorem mama umówiła mnie na spowiedź życia z jej kierownikiem duchowym. Kocham ją i nie pozwolę żeby ta strona zniknęła. Ja też mogę podać swój numer telefonu jak pani Monika ale po co. Ci co wiedzą, kto jest moją mamą i kto prowadzi tę stronę to wiedzą wszystko, ksiądz proboszcz i ksiądz Marcin  też. Dziękuję ci mamo że wyciągnęłaś mnie z bagna i przepraszam że cię nienawidziłem i że tyle płakałaś przeze mnie. Już będzie dobrze. Twój syn Łukasz .

7) Świadectwo Krystyny
Należałam kilka lat do różnych grup modlitewnych w mojej parafii,gdzie udzielałam się szczerze z wiarą,miłością i moim zdaniem b. solidnie.
W moim życiu nagromadziły się ogromne problemy ,które oczywiście jak zawsze zawierzałam Panu Bogu.
Później byłam tak bardzo zmęczona ,że zapragnęłam odosobnienia i wyciszenia…lecz czułam zawsze,że Opatrzność Boża nade mną czuwa.
Więcej modliłam się w domu ,a  uczestniczyłam we mszach świętych tylko w Niedziele i w święta.
Jak zwykle pamiętałam /i pamiętam/o modlitwie w intencji Kapłanów i parafian,także o tych,którzy już odeszli.
Trudno już mi było wrócić na spotkania zgromadzeń grup parafialnych, coraz mniej na ten temat myślałam i nie miałam wyrzutów sumienia z tego powodu.
Tak mi było bardzo dobrze.
Kiedyś wydawało mnie się,że słyszę słowa O.św. Jana  Pawła II  :,,A co z Duchem Świętym,,?
/Myślę,że nie dostatecznie często prosiłam Ducha Świętego… /
Pewnego razu usłyszałam we śnie wyraźne słowa  O.św.Jana Pawła II  ,który mi powiedział :,,Będziesz jeszcze chodziła na spotkania w grupie modlitewnej,,!
Po kilku dniach wybrałam się do Kościoła O.Jezuitów, do którego mam najbliższą drogę z domu /chociaż to nie moja parafia/,ale wolałam nie spotykać się z jakimikolwiek  znajomymi.
Akurat było święto ,,Niedzieli Palmowej,,więc sporo wiernych na placu przed Kościołem,którzy podobnie jak ja, wybierali sobie przy stoiskach piękne bukiety palemek do poświęcenia.
Przy wejściu do Kościoła zaczepił mnie  pewien starszy pan z zapytaniem,czy nie zechciałabym przyjść w czwartek na spotkanie grupy modlitewnej ,,Odnowy w Duchu Świętym,,po mszy świętej o godz. 18.00.
Nie wiedziałam,że taka grupa istnieje.
Byłam zdziwiona dlaczego mnie zaczepił,skoro przecież tylu różnych innych ludzi dookoła tutaj.
Gdy wychodziłam ze mszy świętej ,to ten pan znowu znalazł się obok mnie przy bramie Kościoła ,uśmiechnął się i dyskretnie kiwnął głową,abym rozpatrzyła Jego słowa.
Przyszłam po dwóch tygodniach na mszę  św. w czwartek i następnie dotarłam przed salę ,gdzie miało odbyć się spotkanie grupy.
Zebrało się tam kilkanaście osób, witając mnie słowami :,,O,widzimy,że nowa pani do nas przybyła,,…był również ten pan /wspaniały człowiek/,który jest jednym z założycieli tej grupy.
Sposób bycia mam naturalny i nie lubię sztuczności,więc odpowiedziałam grzecznie i zdecydowanie ,że nie wiem jeszcze czy mi będą te spotkania odpowiadały ,a także grupa,,.
Jedna a pań należąca do tej grupy,ku mojemu zaskoczeniu /bo najmniej spodziewałabym się po Niej,że tak zareaguje/odpowiedziała spokojnie jak bardzo przyznaje mi rację,bo to b.ważne.
Wiedziałam,że moja obecność to nic zobowiązującego ,a zobaczyć jak jest mogę …a jak mnie nie zaakceptują ,to trudno.
Z tego spotkania wróciłam do domu tak lekka i szczęśliwa ,aż trudno opisać.
Omawialiśmy Ewangelię na kolejną Niedzielę wraz z Kapłanem – O.Jezuitą,śpiewaliśmy pieśni pochwalne ku czci Jezusa Chrystusa i N.Maryi,oraz modliliśmy się  wzajemnie za siebie i innych.
Osoby w grupie są b. prostolinijne,szczere,serdeczne i bardzo wyciszone, a najważniejsze,to czuje się obecność Boga.
Wymarzona grupa dla mnie.
Postanowiłam pójść na kolejne spotkanie  i tak to już trwa przeszło 6 lat.
W każdą pierwszą Niedzielę miesiąca mamy czuwanie w Kościele po mszy świętej przed Świętym Sakramentem.
To są to piękne i cudowne spotkania,pełne wiary,nadziei i miłości…Dziękuję P.Bogu …

8) Świadectwo M Magdaleny
Dobry wieczór. Stronę podczytuję już jakiś czas ale dziś odważam się napisać. Trochę nieskładnie ale to ważne. Ja szukałam czegoś w życiu bo w domu się nie układało, zdrowie, praca, mąż wszystko się waliło. Modliłam się o śmierć męża bo już nie wytrzymywałam i trafiłam na informację na skrzynce mailowej, że nie martw się już niedługo będzie ostrzeżenie i zostaną tylko dobrzy i będą żyć tysiąc lat a ja z nimi. Zaciekawiło mnie to. Każde orędzie czytałam jak szalona, już już jeszcze chwilkę kilka miesięcy, już tylko sierpień modlitwa codzienna za tych co zginą bo to już I do tego codzienna prasówka na zmianach ziemi bo przecież tyle zmian wokół dziury trzęsienia ziemi lawiny powodzie i wybuchy na słońcu które nas za chwilę spali. Przestałam wychodzić z domu bo to może za chwilę, nie miałam czasu na sąsiadkę czy na spacer bo orędzia, modlitwy rozmowy z podobnie myślącymi. W końcu duszności w kościele i niechęć do księdza bo on na pewno mason a na pewno jak każdy ma jakąś na boku. Przecież tamta znajoma mi mówiła że on tak późno co wieczór wraca bo jeździ od takiej jednej i niechętnie udziela komunii na klęcząco to na pewno mason. W końcu myślałam że sfiksuję. Dzień bez orędzia stracony. Zanim admin strony je przetłumaczył ja już miałam zainstalowany z gazety tłumacz angielskiego. Przecież musiałam wiedzieć a potem czytać gdzie wykryli masonów a gdzie wybuchł wulkan. No i te modlitwy. Jak zaczynałam to bite trzy godziny mi schodziło. Pewnego dnia dostałam prezent wycieczkę na nabożeństwo uwolnienia. Nie mogłam odmówić no bo nie mogłam. Pojechałam jak na pogrzeb bo jak coś się stanie po drodze a jak będzie ostrzeżenie a ja daleko od domu. Zajechałam. Bałam się iść do spowiedzi przy konfesjonale, takie duszności dziwne miałam. Szłam znaleźć sobie miejsce gdzieś na dworze, żeby nie być w budynku kościoła. Na przeciwko mnie szedł ksiądz, nie wiem jak to się stało że go zapytałam czy mogę się wyspowiadać. Chyba widział mój strach bo powiedział tak i teraz i na ulicy to było. I jak po spowiedzi nałożył mi ręce na głowę to nie uwierzycie ale Bóg wie że piszę prawdę to mnie ciągnęło do środka do kościoła. I całe nabożeństwo ponad 4 godziny przesiedziałam w środku kościoła i teraz tylko tak. I dostałam łaskę pokochania adoracji ja nie mogę bez monstrancji teraz, Mogę patrzeć bez końca. Tak bardzo się cieszę że mogę o tym napisać. Dziś chcę żeby życie trwało jak najdłużej mąż się nie zmienił ale ja nauczyłam się z tym żyć. Kocham Boga i ludzi, kocham przyrodę i świeże powietrze.  Unikam tamtej strony z orędziami Marii jak ognia. Powiedziałam o tym wszystkim przy spowiedzi. Ksiądz mi powiedział, że przydałaby mi się indywidualna modlitwa uwolnienia. Miałam i powoli wychodzę na prostą. Musiałam to napisać. Musiałam
Dziękuję Bogu za tę stronę.
Jeszcze jedno zapomniałam napisać. Ksiądz egzorcysta mi powiedział, żebym nie zapominała teraz o 5 rzeczach, o jak najczęstszej mszy świętej i komunii świętej, ale najpierw o jak najczęstszej spowiedzi. do tego mam czytać codziennie Pismo Święte i co najmniej jeden dziesiątek różańca a najlepiej żeby to był ten z krucjaty za Ojczyznę. Mówił pamiętaj żadnych modlitw rozkładanych na karteczkach po kościołach z ilością zbawionych czy takich, które trzeba przekazać innym. I mówił jeszcze że msza z komunią i różaniec oraz koronka zbawią mnie i wszystkich moich bliskich bo jak ja się zmienię to oni też. Dziękuję ze jest ta strona i że mogę napisać co naprawdę jest ważne Kupiłam Pismo Święte ale nie wiem jak znaleźć takie czytania co wieczorem są czytane na mszy świętej, żeby w dzień nad nimi pomyśleć a nie nad orędziami.

M Magdalena Dla mnie też Jezus jest Panem Napisałam to (tu powinien być uśmiech)

9) Świadectwo Krzysztofa.
Nawrócenie —  2008 rok
W lipcu dowiedziałem się, iż szesnastoletni Patryk zachorował na białaczkę .
Lekarze dawali 5 procent szans na wyleczenie, matka załamana  [ syn jedynak ]
wydawało się, że sprawa jest beznadziejna. Wtedy coś  mnie olśniło, muszę pojechać do Lurdes . Po kilku latach życia bez Boga nagle przypomniałem sobie o Jego istnieniu.
12 07 wyjechałem  autem marki polonez, rozszalała się okropna gradowa burza, wiatr łamał drzewa na jezdnię, ja jechałem dalej. Dalsza podróż przebiegła bez problemów . W Lurdes  spędziłem 24 h, bardzo gorliwie się modląc o uzdrowienie. W drodze powrotnej  zaczęły  się dziwne rzeczy. Za Tuluzą postanowiłem zatankować, lecz samochód nie chciał zapalić, [ zepsuł się rozrusznik ] o pomoc musiałem prosić francuzów. Taka sytuacja powtórzyła się jeszcze dwukrotnie, bałem się i postanowiłem jechać bez przerwy, [ jak chciałem za potrzebą, stawałem na parkingu nie gasiłem samochodu tylko w krzaczki ] w ten sposób nad ranem dojechałem do Niemiec. 16.07 o 4 rano w Niemczech  musiałem zatankować, gdy wracałem do auta  zobaczyłem taki widok – „  przed samochodem  duża góra, z tyłu góra, przeraziłem się. Pomyślałem co mam robić, niemiec nie pomoże ja sam samochodu nie przestawię  z obu stron góra. Wtedy wypowiedziałem takie słowa „ Boże jestem potwornie śpiący i zmęczony, proszę niech ten wrak zapali„ przekręciłem kluczyk i zapalił  [ więcej nie miałem problemów z rozrusznikiem ] Na wysokości Berlina  [ godz. 10,30 ]przypomniałem sobie, że o godz. 20 jest w TV  mecz, bardzo się ucieszyłem, że go obejrzę w domu. Wtedy po raz pierwszy usłyszałem GŁOS [ słyszałem go w sercu, wewnątrz siebie ] – NIE ZDĄŻYSZ !  Granicę przekroczyłem o godz. 11,40  uśmiechnąłem się i pomyślałem„ wielokrotnie jechałem tą trasą max 7 godzin, teraz jest autostrada w warszawie będę na 18, obejrzę mecz nie ma innej możliwości„ powtórnie usłyszałem – GŁOS „ NIE ZDĄŻYSZ „ odpowiedziałem – nie ma takiej opcji. Przejechałem ok. 30 kilometrów i nagle w lesie zatrzymałem się w korku. Po 30 minutach dowiedziałem się, że korek ma 10 km. pod tirem załamał się remontowany mostek i ruch jest wstrzymany od odwołania. Szybko podjąłem decyzję, jadę objazdem. Trochę pobłądziłem [ straciłem ok. 90 min ] i na autostradę  w Nowym Tomyślu  wjechałem o godz. 15.00, gdzie zgasł  silnik, zjechałem na pobocze i wezwałem pomoc drogową która stwierdziła BRAK PALIWA  !!! [ wskaźnik pokazywał że paliwo jest ]. Paliwo dowieżli po godzinie, gdy ruszyłem godz. 16.00  zobaczyłem znak informacyjny „ ORLEN 5 KM „ Ale była szansa, że na mecz zdążę. Z Łowicza do Warszawy pojechałem boczną drogą [ myślałem mniejszy ruch, będę szybciej ] niestety był wypadek i ponownie straciłem sporo czasu. Do Warszawy  dotarłem o godz. 20.30 [ pomyślałem obejrzę 2 połowę ] niestety byłem tak skrajnie zmęczony [ widziałem wszystko na  żółto, światła żółte, asfalt żółty ]że pomyliłem drogę, nie wiedziałem gdzie jestem [ zgubiłem się ]. Z wielkim trudem do domu dojechałem o godz. 22.00, właśnie skończyła się transmisja z meczu. Usiadłem i powiedziałem „ nie wiem kim jesteś, ale miałeś rację , to co było niemożliwe  stało się możliwe. Kim jesteś ? „ Pytanie pozostało bez odpowiedzi.
Moje nawrócenie trwało jeszcze 20 miesięcy, więcej nie napiszę.
Z Panem Bogiem.

10) Refleksja Adminki o ks. Adamie i nie tylko…
Jest coś, co powinnam napisać tylko w małej części (wszystkiego nie mogę, bo bym mocno oberwała od ks. Adama). Jako „prawa ręka” – taka sekretarka ks. Adama w necie (bo na miejscu to pani Helenka, z którą się zaprzyjaźniłyśmy) wiem nieco więcej niż inni o księdzu. Mam dokumenty, które mogę opublikować, przekazać Kościołowi itp. itd. po śmierci księdza Adama.
Ja tylko mogę dziękować Bogu, że mam możliwość pracy w Winnicy Pana z takim Kapłanem, który jest prawdziwym Opiekunem i Przewodnikiem. Nie ja nim rządzę jak piszą oszczercy, ale to ks. Adam poucza mnie, prowadzi jak trzeba upomni, jakiś błąd wypomni pouczy i palcem pokiwa, że np. brak przebaczenia zamyka mi furtkę do Nieba a tak trudno wybaczyć z serca oprawcom i ciągle mnie atakującym (ksiądz wie doskonale jakie myśli mam i komu najtrudniej mi wybaczyć ale prowadzi mnie po tych trudnych ścieżkach ku Bogu). Tu nie ma „kółka wzajemnej adoracji” tylko wzrastanie duchowe pod przewodem takiego Kapłana. To WIELKA ŁASKA DLA MNIE, za którą bardzo bardzo dziękuję Bogu Jednocześnie…bardzo współczuję oprawcom i prześladowcom oraz prześmiewcom tego Kapłana, który jest tak dobry że tylko się uśmiecha i dziękuje Bogu za kolejne razy zbierane, bo Pan Jezus też cierpiał… Nigdy nie przestanę dziękować Bogu, że stoję po tej stronie i proszę o modlitwę, bym na tej drodze wytrwała Ewa R-S (niezasłużona adminka tej strony)

11) Świadectwo Nowej
Kochani Rozmawiałam dziś z księdzem tak od serca bardzo bardzo długo. O moim życiu, o MBM o tej stronie o walce z wami. Czuję się jak nowo narodzona. On mnie przestrzegał dziś przed sektami. Mówiłam o tej stronie, o tym że wielu zwolenników MBM zostało zwiedzionych bo Adminka walczy z herezjami i myślą że Adminka oszustką  i o tej wodzie egzorcyzmowanej też powiedziałam I nie uwierzycie ale ksiądz mówił do mnie zobacz co dziś diabeł wymyśla jak nie trzeci promień miłosierdzia to pieczęcie na których ludzie majątek zbijają albo jakieś zapachy czują a to diabeł tak się kamufluje. Dziś diabeł nie śmierdzi i nie macha ogonem. Nie te czasy. Bóg jest stały a diabeł dopasowuje się do ludzi, perfumy, samochody kasa wygląd, kobiety.. Czyżby działanie Boże? Wy piszecie dziś o sektach i o tym trzecim promieniu. Ksiądz mi kategorycznie zabronił wchodzić na strony związane z MBM, tylko orędzia nadal otrzymuję na pocztę bo o tym niżej. Do tego właśnie dostałam najnowszy przekaz MBM a tam o posłańcu siódmej pieczęci. Wciąż na pocztę dostaję i dziś po raz pierwszy inaczej na to wszystko spojrzałam.
Jeszcze raz przepraszam, że nie słuchałam księży, obrażałam ich, źle pisałam czy mówiłam, Adminów też przepraszam i dziękuję za ten wpis o sektach. Miłosierdzie Boże jest niezgłębione i jest największym cudem na te czasy ostateczne. Niczego innego diabeł tak się nie czepia jak miłosierdzia i różańca. I tworzy chore klony Trzeci promień miłosierdzia, Maria od miłosierdzia tylko miłosierdzia w tym wszystkim nie ma. Wypowiedzi pana Leszka , przepraszam ale tydzień temu to ja też mogłam tak napisać. To prawda, że to sekta. Ja też dostawałam różne maile, a w nich słowo przewodnie jad i nienawiść oraz nastawianie przeciw tej stronie. Teraz dopiero zaczynam to rozumieć.
Nie proście, bym pisała więcej wiem, żebym się nie ujawniała, bo oni tylko na to czekają, żeby zniszczyć tego kto ich wydaje. Najpierw będą słodzić a potem grozić. Znam to, ze ŚJ też tak jest Ale to naprawdę jest większa gra. Wy będziecie ciągle pod obstrzałem. I każdy kto im się przeciwstawi. Nieraz się tutaj odezwę ale nie chcę żeby druga strona wiedziała kto to pisze dlatego też będę nadal otrzymywać orędzia. Po prostu boję się i nie mogę tak od razu powiedzieć mam was dość. nie wierzę wam. Nie ma tyle siły by walczyć otwarcie z tymi których popierałam. A teraz się pomodlę i pokropię mieszkanie wodą egzorcyzmowaną Poproszę o siły dla was. I dla siebie też. To prawdziwa walka duchowa. Ja będę od dziś słuchać mojego księdza i w trosce o bezpieczeństwo moje i mojej rodziny będę pisać tylko z jego pozwolenia. Nawet nie wiecie jaka to walka jak się sektę opuszcza. Ja jedną już kiedyś opuściłam. Do dziś pokutuję. teraz wlazłam w drugie bagno ale z Bożą pomocą wyjdę. Dzięki  mojemu księdzu i tej stronie też. Niech Wam wszystkim Bóg błogosławi

12) Ostatnie słowa przed operacją i utratą mowy – świadectwo wyznania wiary i nawrócenia lekarza, opowiedziane przez ks. Stanisława T.

W dniu dzisiejszym ks. Stanisław T. z Bazyliki NMP w moim mieście, opowiedział mi przepiękne świadectwo wyznania wiary przez pacjenta oraz nawrócenia lekarza ateisty dzięki temu pacjentowi. A było tak.

Jeden człowiek miał raka języka, i czekała go operacja, która ratowała mu życie, ale pozbawiała go możliwości mówienia. Operację przeprowadzał doświadczony lekarz specjalista, który mówił wszem i wobec że jest ateistą. Chwalił się tym głośno na każdy kroku, podśmiewywał się z tych, którzy wierzą. Przed operacją poprosił tego pacjenta, aby coś powiedział i żeby zapamiętał sobie te słowa, którymi będzie potem żył. Wówczas ów pacjent zrobił znak krzyża świętego i powiedział ”Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”. To były ostatnie słowa, którymi żyje do dziś.

Po pół roku od tej operacji lekarz ateista zapukał do drzwi świątyni, by ksiądz udzielił mu sakramentu chrztu. Nawrócił się pół roku temu podczas wypowiadania tych słów przez chorego na raka języka pacjenta…. Nie tylko chory pacjent je codziennie rozpamiętywał… 

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus – na wieki wieków Amen!

Na świadectwo Joanki (poprawione na polską czcionkę) składają się poszczególne jej komentarze zamieszczone na naszej stronie. Joanka po „przeżyciach” o których niżej, wyrwała się z sideł Szatana dzięki pomocy Uli, naszej stałej Czytelniczki, która wcześniej też przeżyła swoje „co nieco” z Mary i działając na facebooku wyciągnęła Joankę z tego duchowego bagna

13) Świadectwo Joanki i Uli – uwolnione od „orędzi” MDM
Joanka pisze:
Witam Was
człowiek straszny błąd robi jak wpada w te orędzia… oj ja tez taki zrobiłam… zwłaszcza zgubne jest dla takich świeżynek, które chcą się wrócić do Boga… powiem tylko tyle, ze nawet jak się z tego ktoś wyplącze to potem to w głowie siedzi, jak pijawka i męczy człowieka.. Bóg na szczęście był tak dobry dla mnie, ze dał mi poznać, ze to szatańska sprawa i jestem mu za to bardzo bardzo wdzięczna… Bardzo Was proszę o modlitwę za mnie, ponieważ potrzebuje jej teraz jak nigdy jeszcze
gdy siedziałam w tych orędziach to miałam złe sny, raz śniło mi się, że miałam wybierać miedzy Bogiem a szatanem a drugim razem śnił mi się płonący krzyż i coś chciało wyrwać mi dziecko… a co do tych modlitw krucjaty muszę powiedzieć, że nie zmawiałam ich prawie, ale zdarzyło się kilka razy i te kilka razy czułam się jakby mi coś chciało wejść przez czoło i było mi ciężko na klatce piersiowej… a fuuuuuuuuu
to wiem Różaniec to najpotężniejsza broń na świecie na szatana miałam raz też sen, śnił mi się mój zmarły tato, który na mnie nakrzyczał i powiedział, że wie, ze jestem w jakiejś sekcie… od tego momentu zaczęłam się zastanawiać nad tymi orędziami i chyba Pan Bóg wiedział, że mi jeszcze musi pomoc i postawił mi na mojej drodze całkiem obcą mi osobę [naszą Czytelniczkę Ulę – uwaga Adminów] , która mi wytłumaczyła jaką szatańską moc mają te orędzia.. zwłaszcza, że sama przez nie przeszła. Jak wiele miłości ma dla nas Bóg, Chwała Najwyższemu!!!
ona już tu dawno dala świadectwo ma nick ula – ja piszę z Włoch Ulę poznałam tak, że mnie dorwała na facebooku, bo kiedyś dałam wpis na jednej ze stron fejsbukowych, które popierają mary właśnie o tym śnie z krzyżem płonącym i ona się do mnie odezwała i mi pomogła […] A, że jestem uczennicą Uli, to można tak powiedzieć, bo mnie baaaaaaaaaaaaaaaardzo dużo nauczyła i bardzo dużo pokazała i bardzo jej jestem za to wdzięczna

Z ostatniego komentarza:
Joanka pisze:
Cieszę się, że poskładaliście moje świadectwo kiedyś, gdy napisałam to jedno z moich ‘przeżyć’ na stronie pro mery napisano mi, ze rozwścieczam szatana tymi modlitwami dlatego mnie atakuje w ten sposób… po pewnym czasie, jak już włączyłam mózg (bo przecież nie można było się zastanawiać tylko wierzyć i kropka) stwierdziłam, ze skoro istnieje modlitwa ochrony (pieczęci) to dlaczego ona nie chroni??? dlaczego Różaniec ma taka moc i związuje szatana a ta niby modlitwa która miała mieć ponoć taka sile nic nie robi a ściąga na ludzi złe siły?? już tak idąc w tę stronę, tak już na chłopski rozum (bo wiadomo, że przede wszystkim w orędziach mery jest wiele rzeczy niezgodnych z nauka Kościoła, a wielu tego nie zauważa – a jest to tak z tymi katolikami, którzy byli nimi tylko z nazwy, chcieli wrócić do Boga i nie mając dostatecznej wiedzy wpadli w ta sektę). I Mery właśnie ściąga takich ludzi do siebie, zagubionych, szukających Boga.. tak właśnie robią przeróżne sekty, ściągają do siebie ludzi zagubionych, nie wolno pytać, nie wolno myśleć, trzeba być posłusznym, a no i kasę też się robi, w tym przypadku na sprzedaży tej księgi prawdy… także pasuje jak ulał

Prosimy o modlitwę za Ulę i za Joankę i dziękujemy im za to świadectwo 🙂

Dziś otrzymaliśmy maila z Köln/Niemcy – świadectwo pani Moniki, która dołączyła nam screeny ze swego tel. Na pytanie, czy możemy to opublikować odpowiedziała, że tak, bo swoim świadectwem chce pomóc innym. Czcionki nie poprawialiśmy na polską, zachowując wiernie oryginał listu.

14) Świadectwo Moniki z  Köln – „Orędzia M. z Irlandii – 5 dni wystarczyło!!!”

Dzieki Bogu znalazlam Wasza strone wczoraj wieczorem i od razu uswiadomilam sobie ze czytajac Oredzia zaczelo sie ze mna dziac cos dziwnego.
Link do oredzia znalazlam na filmiku youtube, dokladnie w srode 20.02.13 wiec kilka dni temu. Wyslalam linki do oredzi najlepszej przyjaciolce i mojej siostrze, przyjaciolka byla rowniez zachwycona i wydrukowala sobie te oredzia i czytala w kazdym wolnym czasie. Gdy zaczelam czytac oredzia, czulam sie blisko Boga, wydrukowalam nawet sobie ta „Pieczec Boga Zywego”, ktora pocaowalam i wlozylam do szafki. Zaczelam sie czuc to coraz gorzej, czulam jak by Grypa mnie dopadla, nie moglam wstac z lozka wiec czytalam sobie te oredzia w lozku na moim telefonie. Gdy czytalam mialam uczucie jak by mi czolo mrowilo, klatka piersiowa i plecy z tylu mnie bolaly, a pozniej zaczela mnie bolec strasznie glowa

Niesamowite jak szybko pokazaly sie u mnie pierwsze efekty.
W Nocy z czwartek na piatek z 21.02.13 na 22.02.13 mialam sen, w ktorym pokazal mi sie chlopak w ktorym sie kupe lat temu podkochiwalam. Byl najpierw mily i tulil sie do mnie, potem wzial mnie za reke i zaprowadzil do jakiegos miejsca gdzie bylo pelno ludzi. Czulam sie z nimi zle.. Nagle ten chlopak i Ci wszyscy otoczyli mnie rzucajac na podloge.. Przemienili sie wszyscy w potwory. Ich wyraz twarzy byl demoniczny, wyciagli swe szpony wydzierac sie na glos: „My Cie Nienawidzimy, My Cie zniszczymy, Nawet nie wiesz jak bardzo my Cie wszyscy nienawidzimy”.. Wdzierali swe szpony w moje cialo, w moja dusze!! jak by chcieli ja na kawalki rozszarpac. W tym momencie przebudzialam sie. To byl okropny sen, koszmar. skad cos takiego??? Nadal czulam sie slaba, zaczelam brac antybiotyk i tabletki na bol glowy.. Kolejny sen nastapill z Niedzieli na Poniedzialek 24.02.13 na 25.02.13 ktory dal mi znaki jak dla mnie bardzo wazne. Znalazlam sie nad pieknym dosc duzym stawem, bylo cieplo, sloneczko pieknie grzalo, nad stawem bylo pelno ludzi ktorzy byli zadowoleni, wszyscy kapali sie, dzieci bawily sie robiac babki z piasku a inne pryskaly sie woda, wygladalo ze wszyscy sa bardzo zadowoleni.. Ale.. zdzwilo mnie jedno… ze caly staw byl otoczony lwami, chodzily i lezaly wszedzie.. tak jak by te lwy mialy tych innych ludzi pod kontrola, Bardzo mnie to zdziwilo ze ludzie sie ich sie wcale nie boja. Szlam po mojego synka ktory bawil sie z innymi dziecmi.. Lezacy lew wstanal i szedl dokladnie mi na przeciw. Stanelismy oboje twarza w twarz. I patrzelismy sobie gleboko w oczy. Patrzac lwowi w oczy.. widzialam jego wielka moc, jego sile, madrosc i spryt. patrzylam mu dalej w duchu myslac..nie wiem jak ci inni ludzie Tobie ufaja, ale Ja Tobie nigdy nie zaufam, bos ty przeciez jest dzika bestia! Lew wyczul ze ja nie jestem z jego stada!! Przeszlam obok niego i szlam jak najszybciej po synka.. Widzialam ze również jeden lew czail sie na niego od tylu. wiec szlam dzielnie pomimo strachu przed lwami, bo wiedzialam ze musze mojego synka uratowac. Gdy dotarlam do niego wzielam go za reke i mowie ze musimy uciekac stad.. krotko sie zastanowilam i sama zadalam sobie pytanie.. uciekac…lecz dokad?? Stad nie ma ucieczki.. Potem uslyszalam wewnetrzny glos mego serca .. Duch Swiety mi podpowiedzial. Plyn, plyn moje dziecko na srodek stawu, tam one nic Tobie nie zrobia bo tam one nigdy nie doplyna.. W tym momencie kiedy lew sie na nas chcial rzucic, powiedzialam do synka, wskakuj mi szybko na plecy i trzymaj sie mocno. wskoczylam do wody.. Rzucajac sie do wody rzeknelam tylko.. Boze, ale ta woda jest zimna, poczulam jak te zimno przeszlo przez cale moje cialo, jak by mnie ta woda oczyscila i po chwili czulam sie jak nowo narodzona.. woda byla przyjemna a ja nabralam pewnosci siebie.. plynelam z synkiem na plecach juz bez zadnego strachu i leku Gdy sie obrocilam, lew plynal za nami lecz po 2-3 metrach sie poddal, zwatpil i zawrocil, a ja z synkiem zostalam ocalona. Obudzilam sie i ten sen dal mi do myslenia.. Szukalam w internecie informacji na temat tych oredzi i dziwnych snow. Wbilam w google oredzia , dziwne sny.. i w ten sposob znalazlam wasza strone. Poczytalam tylko kilka wypowiedzi, zaraz wstanelam i podarlam na strzepy Pieczec Boga Zywego, splukalam do ubikacji. Modlilam sie i modlilam, dziekowalam Bogu ze tak szybko dal mi rozpoznac ze te Oredzia nie sa od niego. Zamykajac dzis przed zasnieciem oczy pokazywala mi sie straszna morda ktora byla jak by zdziwiona..Otwieralam oczy by jej nie widziec. Modlilam sie i prosilam wszystkich swietych by mi dali znak ze jestem pod ich ochrona. Dzis mi sie krotko przysnila kosielna postac w bialych szatach, byl tak wielki.. stal na wielkiej gorze i sie modlil. Tak wiec otrzymalam znak od Boga ze te oredzia sa falszywe. Dzis pisze moja najlepsza przyjaciolka..

wklejam screeny zrobione z mojego telefonu

Po tym jak przyjaciolka mi dzis napisala ze sie zle czuje i miala dziwne sny, zadzwonilam by ja ostrzec i aby nie czytala dalej tych oredzi. Wiem ze Lwy w moim snie to byl szatan.. ma duzo ludzi w ich sieci, stad tez pisze do Was aby ostrzec innych by tego nie czytali. Prosze o modlitwe..za mnie, za moja rodzine i za moja przyjaciolke..
Pozdrowienia z Köln/Niemcy

Na nasze pytanie czy możemy opublikować to świadectwo otrzymaliśmy następującą odpowiedź:
Oczywiscie ze tak. Bog bardzo chce bym pomogla innych nawrocic. dlatego tez napisalam do Was i mozecie wkleic to Swiadectwo na Wasza strone.
Serdecznie pozdrawiam
Monika

15) Świadectwo Marcina – doświadczyliśmy w życiu tak namacalnej i cudownej działalności Boga, że byłoby egoizmem zatrzymać to dla siebie

Jesteśmy razem dzięki łasce i działaniu Pana Jesusa. Długo zastanawialiśmy się czy naszym świadectwem podzielić się z innymi osobami. Myśleliśmy, że to tak osobiste przeżycie, że powinniśmy zachować je wyłącznie dla siebie. Ale z drugiej strony doświadczyliśmy w życiu tak namacalnej i cudownej działalności Boga, że byłoby egoizmem gdybyś to wspaniałe doświadczenie zatrzymali tylko dla siebie. Dlatego przynagleni przez Pana chcemy podzielić się nim, poświadczając przy tym, że Bóg jest, istnieje naprawdę, bardzo nas kocha i ma realny wpływ na nasze życie.

Razem z Marcinem jeszcze 4 lata temu żyliśmy obok Pana Boga. Chodziliśmy na niedzielne Msze Św. Ale nie rozumieliśmy po co. Wybieraliśmy z wiary to co nam odpowiadało, odrzucając resztę. Byliśmy bardzo letni w wierze, czasem nawet zimni. Ale nie wiemy nawet kiedy Pan może dotknąć naszych serc, rzucić iskrę. Znamy się od 7 lat. Pan obudził nas ze złego snu dotykając najpierw serca Marcina.

Był taki okres w moim życiu ze skupiałem się tylko wyłącznie na sobie, na zaspokojeniu swoich potrzeb i pragnień. W moim życiu najważniejsza była siłownia, gry komputerowe, sztuki walki. Żyłem w grzechu nieczystości. Wszystko zmierzało, że nasz związek się rozpadnie. Paulinka pojechała do Norwegi na wyjazd ze stowarzyszeniem ja zostałem w Warszawie. Pamiętam, że krążył po Internecie wykład pewnego księdza na temat zagrożeń duchowych w naszym życiu, ja wtedy się śmiałem ze słów tego księdza, ale jedno zdanie utkwiło mi w pamięci, nie wiem czemu ale to zdanie nie dawał mi spokoju ,,zobaczcie bo której stronie jesteście,, ksiądz polecał również obejrzeć film egzorcyzmy Anelize Michel. Obejrzałem film, zrobił na mnie ogromne wrażenie. Zapytałem się Pana Jezusa: Panie czy jestem z Tobą? i odmówiłem modlitwę zawierzająca moje życie Sercu Pana Jezusa i wtedy Pan mnie uzdrowił, dosłownie klapki spadły mi z oczu, uświadomiłem sobie jak daleko byłem od Pana Boga, i że wcale nie żyłem jak Pan Jezus by pragnął. Pan Jezus pokazał mi moje grzechy, co je złe. Następnego dnia poszedłem do spowiedzi i nie wiem skąd ale wiedziałem wszystkie swoje grzechy, wcześniej nawet nie myśląc o nich, nie rozważając co jest grzechem a co nie jest. Spowiedzi nie planowałem po prostu moje serce tego pragnęło. Po spowiedzi odczułem ogromną radość i pokój Przyjąłem komunię świętą, odczułem świętość tego małego opłatka i że Pan naprawdę jest w tym małym chlebku, serce waliło mi jak głupie. Pamiętam jak dzisiaj zdziwienie kolegi, że dzisiaj nie idę na siłownię tylko do kościoła. Wszystko co mnie zniewalało do tej pory Pan Jezus uzdrowił w jednej chwili. Z jakimś czasem moje serce kochało Pana Jezusa coraz więcej, i nic w życiu nie sprawiało mi większej radości jak spotkanie z Panem, w swoim sercu zrodziła się myśl o zostaniu księdzem. Na początku starałem się to ukryć przed Paulinką, ale pewnego dnia Paulinka zapytał mnie o to. Powiedziałem, że tak chociaż nie było łatwo, wspólnie postanowiliśmy się modlić o wolę Pana Jezusa w naszym życiu. Pan Jezus mówi jeśli dwoje zgodnie prosić będzie o jakąś rzecz otrzyma to i tak się stało. Pan Jezus pokazał nam swoją wolę. Pewnego razu przed spowiedzi świętą poprosiłem żeby przemówił do mnie przez usta tego księdza i ksiądz przynaglił mnie, do oświadczenia się Paulince. Był to dla mnie znak ale do końca nie wierzyłem, nie miałem pewności czy tego chce Pan Jezus w swoim sercu odczuwałem co innego. Przeprosiłem Pana Jezusa i powiedziałem, że nie jestem pewien i proszę o kolejny znak. Następnym znakiem był pierścionek zaręczynowy, który kupił mi mój Tata. Oczywiście Tata nic o tym wszystkim nie wiedział i nie jest osobą która lubi ingerować w czyjeś życie, przynaglać. I nigdy tego nie robi, a tu nagle kupił ten pierścionek. Pomimo tego ja nadal byłem uparty, że chcę zostać księdzem bo tego pragnę i tak czuję w sercu. Powtarzałem słowa nie się spełni twoja wola Panie.

I prosiłem o kolejny znak. Pewnego wieczoru była msza o uzdrowienie w kościele. Nie planowałem na niej być miałem pracować do późnego wieczora, ale tak się stało że jednak byłem i prosiłem Pana Jezusa o spełnienie Jego woli wobec mnie i Paulinki, ale poprosiłem żeby Paulinka mi to powiedziała co ciekawe Paulinka też tam była i też o to prosiła, nie widzieliśmy się. Pod koniec mszy Ksiądz poprosił wszystkich młodych o przyjście na ołtarz i utworzenie koła wokoło Najświętszego Sakramentu, jak się później okazało Paulinka również była w tym kole i zobaczyła naprzeciwko siebie Najświętszy Sakrament, później Mnie i mozaikę na filarze pod której środku stałem. Na mozaice był Pan Jezus błogosławiący Parę młodą z napisem bądźcie szczęśliwi. Ja nic o tym nie wiedziałem dopiero dowiedziałem się po wyjściu z kościoła.

Dziękowaliśmy Panu Jezusowi za odpowiedź.

Początkowo kiedy Marcin przeżywał swoje nawrócenie, nie wierzyłam w nie, sądziłam że oszalał, że przesadza, bo przecież nie trzeba przeżywać swojej wiary tak gorąco. Nie znałam nikogo kto by tak dużo czasu poświęcał modlitwie, czytaniu Pisma Św. Co jest paradoksem zawsze uważałam się za osobę wierzącą. No właśnie, uważałam się bo potem przekonałam się, że wcale tak nie było. Kiedy Marcin przeżył swoje nawrócenie, a było to ponad 3 lata temu kompletnie tego nie rozumiałam. Wydawało mi się że oszalał, bo ja nigdy tak swojej wiary nie przeżywałam. Ciągle się modlił, codzienna Msza Św. Nie poznawałam go, byłam obrażona na Pana Boga, za to co zrobił z Marcinem. Czułam potworną złość. Dziwne prawda? Przestałam się modlić, bo nie mogłam z tej złości. A potem kiedy obserwowałam Marcina dostrzegłam z czasem, że to co się z nimi dzieje jest prawdziwe. Od człowieka który mnie nie kochał, był zajęty tylko sobą stał się kimś zupełnie innym. Nie umiałam tego pojąć, ale to działo się na moich oczach, totalna przemiana. Choć początkowo w duchu wyśmiewałam to.

Z czasem zaakceptowałam to co się stało, zaczęłam się z nim modlić, zatem modliliś I kiedy z czasem zaczęłam się cieszyć tą przemianą, która była dla mnie czymś niesamowitym pojawiała się kwestia powołania kapłańskiego. I znowu wszystko rozpadło się na kawałki. Bo przecież „dostałam” nowego fantastycznego Marcina, a tu Pan Bóg chce mi go zabrać? I znowu bunt, znowu złość, płacz. Bo Bóg jest przecież miłością, więc skoro tak jest dlaczego chce zabrać mi moją miłość. I trwało to bardzo długo. I totalny rozłam we mnie: moja wiara a miłość, przecież z Panem Bogiem się nie walczy. Okropnie trudna sytuacja. Więc czekałam na to co będzie dalej i co dziwne, pogłębiała się moja wiara. Więcej się modliłam, więcej czytałam, poznawałam Boga, ale ciągle walczyłam wewnętrznie. Potwornie walczyłam z tym co działo się w moim sercu. Kiedy ksiądz podczas spowiedzi powiedział mi, żeby modliła się za Marcina, nie byłam w stanie. Czas oczekiwania na to co będzie, mojej potwornej wewnętrznej walki z pogodzeniem się z jego decyzją trwał ponad rok. Ponad rok czekałam na jego decyzję.

Pamiętam, jak poszłam na Mszę w naszym kościele, którą prowadził zakonnik salezjanin, była to msza o uzdrowienie. Inna niż wszystkie, ludzie na niej trzymali się za ręce, modlili razem itd. Marcin także był na tej Mszy tylko on w pierwszych ławkach a ja zaszyta na samym końcu. Poszliśmy na nią osobno, jak się potem okazało z tą samą intencją. Był ogromny tłum ludzi, nawet nie widziałam Marcina, ale wiedziałam że gdzieś tam jest. Na sam koniec Zakonnik zaprosił młodych ludzi bliżej Ołtarza. Zastanawiałam się czy jestem na tyle młoda żeby podejść, ale podeszłam. Podeszło też bardzo dużo innych młodych ludzi w różnym wieku. Zebrała się nas spora grupa. Na środku ołtarza stał Najświętszy Sakrament. Pamiętam, że wpatrywałam się w Niego i modliłam się o to co będzie z nami dalej. Kiedy tak modliłam się wpatrując w Najświętszy Sakrament, uniosłam oczy, za Nim, a dosłownie naprzeciwko mnie stał Marcin, popatrzyłam na niego, uniosłam oczy ponad niego, Marcin stał dosłownie centralnie nad obrazem dwojga ludzi, kobiety i mężczyzny których ręce złączone są stułą, a nad nimi napis „Bądźcie szczęśliwi”. Natomiast czułam jakby Ktoś kierował moim wzrokiem bym spojrzała najpierw na Najświętszy Sakrament, potem na Marcina, a na końcu na obraz z kobietą i mężczyzną. To była odpowiedź na moje pytanie. Dana z Góry. Od tamtego czasu miałam takie wewnętrzne poczucie, że mam być cierpliwa. Dużo modliłam się wtedy do Matki Bożej i czułam w duszy, że to właśnie Ona karze mi być cierpliwą, podczas modlitwy różańcowej usłyszałam w sercu w moim wnętrzu, nie wiem jak to opisać ale wyraźne zdanie: Bądź cierpliwa. Wtedy zawierzyłam całą tą sprawę Matce Bożej, zawsze była mi bardzo bliska i trudno to opisać ale czułam Jej opiekę. Obiecałam Jej wtedy, że jeżeli Marcin mi się oświadczy pojedziemy razem do Częstochowy dziękując i prosząc o opiekę na całe nasze życie. Wiem, że Marcin odbył wiele rozmów z księdzem podczas spowiedzi, żeby móc dokonać swojego życiowego wyboru. I pamiętam taki czerwcowy dzień kiedy wrócił powiedział mi „Ja już wiem!”.

8 września, w tym dniu moi rodzice jechali na pielgrzymkę do Medjugorie. Rodzice wyjeżdżali z Garbowa, parafii mojej Babci. Przed ich wyjazdem dla wszystkich uczestników odbyła się Msza Św. W tej Mszy Św. Uczestniczyłam także ja z Marcinem. Pamiętam, że jedno z czytań wtedy dotyczyło właśnie wyboru powołania. Co za paradoks. A ja tak bardzo zmęczona już niepewnością, tym co będzie powiedziałam w modlitwie: Panie Boże, poddaję się temu co będzie, czyń jak uważasz. Po Mszy autokar rodziców odjechał, ja zawiozłam Marcina do jego siostry, do Lublina. I tam u jego siostry okazało się, że właśnie tego dnia pierścionek zamówiony na długo wcześniej jest do odbioru. Po długim czasie czekania akurat tego dnia… I nigdy, przenigdy nie zapomnę tego, jak Marcin przyjechał do mnie z kwiatami, bardzo namawiał mnie będąc u siostry żebym przyjechała do Lublina, chciał oświadczyć się w miejscu gdzie się poznaliśmy. Ale ja oczywiście jak zawsze sprzątałam. Więc zastał mnie sam taki piękny, przygotowany, wypachniony a ja w dziurawych leginsach, potarganych włosach, prosto od „ścierki”, soute.

Największa moja radość, ryczałam 20 minut a on klęczał z tym pierścionkiem i płakał razem ze mną. Powiedział, że on już wie, że chce byśmy spędzili razem całe życie, że wie już że właśnie taka jest wola Pana. Przed tym jak przyjechał do mnie się oświadczyć, poszedł do Kościoła i tam zostawił bukiet kwiatów przy obrazie Matki Bożej, naszej Mamy która tak się nami opiekowała, która kazała mi być cierpliwą.

Dotrzymałam słowa, w połowie października w Święto Matki Bożej pojechaliśmy do Częstochowy. Nigdy nie zapomnę tego dnia. Byliśmy na Mszy Św. Obeszliśmy na klęczkach Cudowny Obraz. To co czułam w tym momencie jest nie do opisana. Płakałam ogromnie, potok łez. Na sam koniec naszego pobytu przecisnęliśmy się w tłumie jak najbliżej Obrazu i tam tuż przy nim odmówiliśmy modlitwę dla Narzeczonych, na której otworzyłam mój modlitewnik kilka dni po naszych zaręczynach. Tą modlitwą modlimy się razem do dziś, uznałam że skoro nie wiedząc o tym, że mam taką modlitwę w książeczce otworzyła mi się właśnie tuż po zaręczynach akurat w tym miejscu jest ona dla nas. Zakonnik na Jasnej Górze przy spowiedzi powiedział mi tego dnia „Weźcie szybko ślub”. Był niezadowolony, że tyle od zaręczyn musimy czekać. Ja też byłam, ale ślub Marcina brata był w rodzinie priorytetem, odbył się w wrześniu 2013.

Czujemy w naszym życiu obecność Pana Boga, dał nam nowe życie, nową miłość, nowe spojrzenie na życie, nowe wartości, czystą wspaniałą miłość. Nie wiedziałam, że tak piękna miłość istnieje. Zdjął nam z oczu klapki, dał taką radość jakiej nie można sobie wyobrazić i żaden dzień bez niego nie ma sensu bo daje nam wszystko to czego potrzebujemy. Mamy Boga a On jest wszystkim. Wiem, że Pan przeprowadził nas przez to wszystko i gdyby nie te przeżycia nasza wiara nigdy nie byłaby taka jak teraz. Odczuwam głębokie przekonanie, że Pan wyznaczył nam jakieś zadanie, które mamy wykonać wspólnie. Jakie to zadanie, dowiemy się tego. Tym czasem z radością w sercach, ogromną wiarą i nadzieją czekamy na dzień naszego ślubu 31 maja 2014.
Chwała Panu!

16) Dzięki rekolekcjom z WOWiT wygrałam walkę ze złym duchem, który odszedł z wielkim hukiem

Najmilsi umiłowani w Jezusie Chrystusie i Maryi zawsze Dziewicy.
Dzisiaj składam Wam Świadectwo mojego powrotu na drogę ku Bogu Najwyższemu w Niebie. Nie jest to droga usłana różami i pokładam ufność w Naszego Boga Ojca, że niektórym z Was otworzy świadomość na wiele spraw.
Już rodząc się z mojej ziemskiej matki Jezus Chrystus naznaczył mnie okazując mi łaskę, by przyjść na świat w Najpiękniejszym dniu w całym kalendarzu katolickim w ŚWIĘTO ZMARTWYCHWSTANIA. Już na chrzcie Św. dostałam swojego Aniołka Stróża. Do chwili I Komunii Świętej byłam ufnym i szczęśliwym dzieckiem Bożym. W chwili przyjęcia Pana Jezusa do mojego serduszka, wokół mnie zaczęło krążyć Zło, które nie dotykało mnie bezpośrednio, bo byłam dzieckiem Bożym, ale wabiło przez 3 najbardziej bliskie mi osoby i parałam się tzw. pobożnym okultyzmem.
To nic innego jak wierzenie w przedmioty, które miały mi pomóc, by mieć szczęście: wszystkie gusła i zabobony. Zło mówiło przez nie, że to tylko zabawa taka gra, że przecież wszyscy to robią.
Kochani nic bardziej mylnego przez to zaczęłam tracić ufność w Boga Naszego Ojca. Mimo, że spowiadałam się, przestrzegałam prawa Bożego, to czułam, że coś jest nie tak, że czegoś mi brakuje. Teraz wiem co to jest to jest bezgraniczna Wiara i Miłość w Naszego Ojca Niebieskiego.
Kochani Pan Bóg kocha nas wszystkich taką miłością, że pisząc te słowa pęka mi serce. Teraz dzięki Łasce, jaką otrzymałam, rozumiem bardzo wiele. Dla Pana Boga nie liczy się czy jesteś wierzący czy nie, jaki masz kolor skóry, ile pieniędzy, liczy się to że jesteś bo On cię kocha takim jakim jesteś bo cię stworzył i uznał że to jest Dobre.

Najmilsi te rekolekcje nad morzem obmyły moją rodzinę i mnie z wszelkiego brudu i plugastwa. Zrodzeni z łona Maryi Dziewicy i uleczeni ze wszystkich zranień patrzymy z ufnością i powierzamy się w opiekę Naszej Matce Maryi. Gdy moje serce stało się na nowo czyste i świadomie wybrałam Pana Boga, Ojciec Jan Paweł już wyjechał, większość też, zostali nieliczni. Zły zaatakował mnie bezpośrednio podszywając się pod samego najukochańszego Pana Jezusa. Tylko że ten „Jezus” nie miał ran po gwoździach, którymi był przybity do Krzyża i umarł na nim za grzechy całego świata. Ale ja na to nie zwracałam uwagi.
I jak zaczęłam opowiadać o tym na prawo i na lewo, że rozmawiałam z “Bogiem” to nasz samolot Ducha Świętego czyli Adminka wzięła mnie za rękę i powiedziała że obawia się, że to od złego ducha. Ja uważałam, że objawił mi się sam Pan Bóg, przecież kazał mi dać wszystkim po muszelce, które tak długo zbierałam a potem w kościele podczas Mszy św. kazał mi patrzeć tylko na siebie na obrazie  i adorować. A gdy zabronił mi patrzeć na małe dzieci bo tylko on się liczy, to spytałam jak długo, a on powiedział, że tylko do czasu Eucharystii. Rozanielona opowiadałam to Ewie, mężowi, Kazimierzowi i Marii, a Ewa kazała mi stale obmywać się Krwią Chrystusa i jak najszybciej iść do spowiedzi św.
Powiedziała, że ten diabeł chciał być tylko do czasu Eucharystii bo wiedział, że podczas Eucharystii przyjdzie prawdziwy Pan Jezus. Ja nie chciałam w to wierzyć i gdy Ewa powiedziała, że ona nie jest kapłanem ale w Imię Jezusa nakazuje mi milczeć i iść do konfesjonału to mój “Jezus” zaczął mi drzeć się “NIE” i wyzywać Ewę wulgarnymi słowami. Noc była koszmarna. Do 2-00 w nocy siedzieliśmy z Ewą, Kazimierzem, Renatą (rosą) i miałam nogi z waty oraz czułam potworny lęk. Nie muszę dodawać co czułam, jak w tv zmienił się program i wszyscy ujrzeliśmy, że w tle gra sobie Harry Potter …

Ewa wskazała mi drogę którędy się udać. Droga do uwolnienia wiodła nas do Lichenia. Ewa prosiła, abym do domu wróciła czysta, bo zły duch mi nie da dojechać w spokoju, wskazywała na posłuszeństwo Kościołowi, Kapłanowi, Sakramentom, tu Spowiedzi Świętej. Ile razy to mówiła to on mi krzyczał “NIE SŁUCHAJ JEJ”
Ale na szczęście posłuchałam drogi Kościoła. Droga, jak wspomniałam, wiodła do Lichenia. Mąż okazał mi wiele miłości i cierpliwości. Piłam dużo wody egzorcyzmowanej i natychmiast wymiotowałam, mieliśmy nawet wątpliwości czy potrzebnie przyjechaliśmy do Międzywodzia, ale Ewa tłumaczyła, że zły duch teraz zastrasza i manipuluje, bo zaczęła się moja ucieczka od niego do mojego jedynego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa.
Te 4 godz. jazdy to coś potwornego, gdyż cała moja rodzina (oprócz pampersiątka, które dzięki Bogu słodko przez ten czas spało) była świadoma, że toczy się walka o moją duszę,ale również o przyszłość mojej rodziny. I gdy okażę słabość i zwątpię w Jezusa Miłosiernego – przegram.

Kochani, osoby opętane przez Zło też są godne Miłości Boga Ojca, tylko musimy się za nich modlić póki jeszcze żyją. Im bliżej było do sanktuarium tym gorzej ponosiłam konsekwencje zerwania z okultyzmem. Zło nie atakowało tylko moich myśli ale również moje ciało. Całe moje cierpienie ofiarowałam Panu Bogu w Trójcy Jedynemu. Moi kochani gdy wraz z mężem i synkiem odmawiałam Różaniec Święty, Zło moim własnymi rękami chciało mi go rozerwać.

Kochani dziękuje mojemu Ojcu w Niebie za siłę jaką otrzymałam za pośrednictwem Mojej Matki Maryi, wszystkich Świętych i Michała Archanioła, a również wszystkim Owieczkom, które się za mnie modliły. Opatrzność Boża czuwała nad nami, gdyż tak poprowadziła moim mężem, że bez trudu dojechaliśmy do celu, miejsce parkingowe tak jakby czekało na nas, a kiedy szliśmy schodami widziałam marmurowe figury Aniołów.

Zanim weszliśmy Zło zaatakowało mnie w moje uczucia do uzdrowionego ze zranień mojego syna, ale opieka Niepokalanej nie pozwoliła na to. Gdy przekroczyliśmy próg sanktuarium aż kipiał, świeca którą otrzymałam od owieczki paliła mnie po dłoni. Nawet wtedy gdy powinnam być już bezpieczna będąc w Domie Bożym nie przestawał,gdy klęczałam przed konfesjonałem bo nie miałam sił już stać i modliłam się. Szeptał do mnie „że i tak wszystkiego nie powiem”; mój własny język wił się w ustach jak wąż. Mój mąż otworzył mi drzwi konfesjonału a Zły próbował mnie od tego odwieść, gdyż kierując moimi nogami odpychał mnie od niego. Nawet w chwili spowiedzi nie odpuszczał, gdy uzyskałam rozgrzeszenie i moje serce na powrót stało się czyste zakradał się duch skrupulatności „czy na pewno wszystko”, odcięłam te myśli w Imię Jezusa Chrystusa (dziękuję Ewie, że nauczyła mnie tej modlitwy). Gdy szukając Ołtarza Matki Bożej Licheńskiej by powierzyć jej moją rodzinę i mnie samą , poczułam delikatny powiew wiatru, przesiąknęło mnie na wskroś uczucie takiej miłości że aż nie mogę tego wyrazić. Gdy rozglądaliśmy się nagle z bocznej nawy przez ułamek sekundy ujrzałam szary cień unoszący się w niebo tak jakby mały ptaszek. W chwili zwierzenia się opiece Niepokalanej, zobaczyliśmy wraz z mężem jak nagle się rozjarzyła poświata wokół Niej. W tej samej chwili usłyszałam daleki głos dochodzący z boku” że to jeszcze nie koniec” po czym odeszło z hukiem (był to dźwięk trzasku w głośnikach). Poczułam niesamowite szczęście.

„WIELBI DUSZA MOJA PANA I RADUJĘ SIĘ DUCH MÓJ W BOGU ZBAWICIELU MOIM”

Kiedy opuszczaliśmy już sanktuarium moje najstarsze dziecko weszło ze mną do księgarni gdzie kupiłam Dzienniczek siostry Faustyny, moje dzieciątko wybrało sobie figurkę Matki Bożej Licheńskiej a pampersiątko wręcz zacałowało „Mamę”.
Wczoraj zrobiłam porządek ze wszystkimi rzeczami związanymi z okultyzmem, jakie kiedykolwiek miały dla mnie znaczenie (książki, filmy, ubrania, gry, zabawki). Najciężej było wejść na strych ale z wielką miłością i pieśnią Maryjną na ustach udało się. Po oczyszczeniu i poświęceniu domu wtórym spędziłam całe swe panieńskie życie doznałam łaski, że

dobrze wybrałam. Moja mama opowiedziała mi sen w którym była na pięknej kolorowej łące na której stały 2 zielone świerki.

Proszę Was na koniec o modlitwę za mnie, za męża, za nasze dzieci Kubusia i Zuzię i proszę, słuchajcie ludzi, którzy są posłuszni Kościołowi i Kapłanom. Nawet nie chcę myśleć, co by było, gdybym dalej wierzyła temu “Jezusowi” i brnęła w te “objawienia”

Dziękuję za stronę WOWiT, za rekolekcje, za troskę i przestrogi Ewy i za cudowny Licheń oraz za mój powrót do Boga.

17) Świadectwo Anny: jak dzięki łasce Bożej i o. Janowi Pawłowi zerwałam ze Świadkami Jehowy i zostałam katoliczką

Świadectwo Anny, owieczki ojca Jana Pawła:
Kochani wielu z was pyta mnie jak to możliwe, że jestem katoliczką wielu moich znajomych nie wiedziało o tej najważniejszej zmianie w moim życiu, ponieważ pamiętają mnie, kiedy byłam Świadkiem Jehowy, więc poniżej przedstawiam w dużym skroicie swoją historię, którą opisałam dla jednego ze znajomych na fb:
Zaczęło się od tego, że jako Świadek Jehowy bardzo chciałam ,,nawrócić” swojego męża więc poszliśmy na układ, że ja będę w każdą niedzielę chodzić z nim na mszę, a on ze mną na zebrania, byłam przekonana, że w kościele nie ma Boga i że nic nie jest mnie w stanie odciągnąć od ,,prawdy”. Mój mąż na zebraniu był tylko raz, ja do kościoła chodziłam co niedzielę, ale tylko chodziłam, siadałam w ławce i siedziałam, nie robiłam nic poza obserwowaniem ludzi i tego co się dzieje. Nie bez znaczenia jest też, to że w tamtym czasie mieliśmy ogromne problemy rodzinne, nikt ze Świadków Jehowy się tym nie interesował zostałam jakby sama z tym co mnie dręczyło, w pierwszej kolejności dało mi do myślenia, to dlaczego oni moi bracia mają mnie w nosie za to interesują się mną ludzie z grona kościoła, którzy mnie nie oceniali, o nic nie pytali, traktowali jak człowieka a nie jak św. Jehowy. Pomimo tego, że właściwie nie uczestniczyłam duchowo w żadnej mszy w tamtym czasie, zaczęłam nucić pod nosem pieśni kościelne, przypominać sobie modlitwy z dzieciństwa których uczyła mnie babcia, przestraszyłam się tego i starałam się nie myśleć o tym chociaż podświadomie wiedziałam, że coś zaczyna się dziać ze mną, gdyż zaczęłam się zastanawiać nad wieloma naukami, które znałam jako Świadek Jehowy, zaczęły się wątpliwości, o których nie mogłam porozmawiać z nikim ze zboru, bo bałam się, że mnie zganią za to, że mam jakieś wątpliwości, poza tym nie miałam już z nimi tak dobrego kontaktu jak wcześniej, pierwsza moja wątpliwość dotyczyła kwestii krwi, przyjęłam tę naukę, ale do końca nigdy nie byłam przekonana o jej słuszności, więc w podświadomości cieszyłam się, że mój mąż jest katolikiem i w razie choroby moich dzieci będzie mógł podjąć decyzje za mnie co do transfuzji, na szczęście nigdy nie doszło do takiego dramatu i mimo to zaczęłam się zastanawiać jak to możliwe, że Bóg, który jest Miłością, nie pozwala na leczenie i ratowanie życia innych ludzi, drugą wątpliwością była kwestia obchodzenia urodzin i ciągłych zmian w naukach Świadków Jehowy, ciągle mówili, że trzeba zmienić to czy tamto, ponieważ przyszło nowe światło od Jehowy, tyle, że jeżeli Bóg jest nieomylny (a jest na pewno nieomylny) to czemu wcześniej nie objawił tych prawd.
Tych wątpliwości było więcej – długo by pisać, wracając do myśli o kościele, w dalszym ciągu chodziłam na msze niedzielne oddalając się coraz bardziej od Św. Jehowy, któregoś razu podczas mszy św. poznałam kapłana o. Jana Pawła (Maciej Bagdziński), od którego otrzymałam film a właściwie wywiad z Andrzejem Wronką, człowiekiem, który całe swoje życie poświęcił na obronę swojej wiary, (w międzyczasie zostałam wykluczona ze zboru) Obejrzenie tego tylko potwierdziło słuszność moich wątpliwości, których nie umiałam sobie wyjaśnić, bo znałam tylko Biblię W PRZEKŁADZIE NOWEGO ŚWIATA w tym samym czasie w Mierzynie o. Jan Paweł ogłosił rekolekcje w Szczecinie, które miał poprowadzić o. John Bashobora, zainteresowało mnie to do tego stopnia, że poszłam się zapisać na te rekolekcje nie wiedząc, co mnie tam spotka, kiedy nadszedł czas rekolekcji w pierwszy dzień nie poszłam, bo jakoś zapał mój i ciekawość już do tego czasu ostygła, jednak mój mąż widząc, co się dzieje. dnia następnego sam mnie tam zaprowadził.
Kiedy weszłam do tego kościoła, zaczęłam sobie myśleć, co ja tu robię, że to nie moje miejsce, zaczęłam się bronić przed tym co się tam działo a działo się dużo, już wtedy działał Duch Święty, tylko ja o tym nie wiedziałam, po kilku minutach po wprowadzeniu zaczęły się pieśni śpiewane przez zespól z Lublina wychwalające Pana Jezusa, kiedy je usłyszałam zaczęłam płakać jak dziecko, nie mogłam powstrzymać łez, nie wiedziałam co się ze mną dzieje, w wielkim skupieniu zaczęłam słuchać konferencji prowadzonej przez o. Bashoborę, zaczęłam tańczyć i skakać wychwalałam Pana razem z obecnymi tam ludźmi. Było to dla mnie niezrozumiale dlaczego to robię, skąd we mnie nagle taka radość, w pewnym momencie poczułam ogromne pragnienie przyjęcia Pana Jezusa, nie czułam w tamtym momencie potrzeby spowiedzi tylko czułam potrzebę Eucharystii, powiedziałam o tym mężowi, on spojrzał na mnie i myślał, że żartuję albo że zwariowałam, a ja tylko tego chciałam w tamtej chwili.
Jednak żeby mieć czyste serce musiałam pójść do spowiedzi, podeszłam do kapłana opowiedziałam w skroicie co tu robię, otrzymałam spowiedź warunkową i po prawie 8 latach przyjęłam do serca Pana Jezusa (spowiedź z całego życia odbyła się kilka dni później ), jaka ja byłam szczęśliwa.
Następnego dnia na ostatni dzień rekolekcji pojechaliśmy już z dziećmi, tego dnia zobaczyłam pierwszy raz w życiu spoczynek w Duchu, zrobiło to na mnie takie wrażenie, że nie mogłam dojść do siebie kilka dni, Pan pokazywał mi na każdym kroku, że jest obecny. Od tego czasu zaczęło się moje nawrócenie, które trwa do dziś, doświadczyłam wielu łask Bożych, otrzymałam wiele darów od Pana.
Wszyscy Św. Jehowy zniknęli z mojego życia bardzo to przeżyłam, ponieważ nie rozumiałam jak ,,mój przyjaciel” jednego dnia mnie tuli i ściska następnego przechodzi obok mnie jakby mnie nie znal.
Pan i to uleczył można powiedzieć, że w miejsce tamtych ludzi dal mi prawdziwych przyjaciół, cudownych ludzi, których poznałam podczas mszy św. i rożnych okoliczności, są kochani, cudowni nie wiem jak mogło ich wcześniej nie być w moim życiu, poznałam kapłanów, których teraz będę bronić przed każdym, kto powie coś złego, oni obalili mit złych katolików i chciwych księży.
Dzięki łaskawości Pana byłam w Medziugorje, co mi się nawet w najpiękniejszych snach nie śniło. Tam otrzymałam kolejne laski, prawdziwie poznałam Maryję, którą tak zwalczałam, która wcześniej nie miała dla mnie żadnego znaczenia, była zwykłą postacią biblijną.
Nie wyobrażam sobie życia bez Pan Jezusa, Maryi i moich cudownych przyjaciół i znajomych z tego portalu, moich braci i sióstr z owieczek o. Jana Pawła, którego pokochałam całym sercem oraz wielu innych księży.
Pan wynagradza mi wszystkie cierpienia codziennie daje mi coś nowego, są też upadki, które każdemu się zdarzają, ale wiem, że mam Pana, który kocha mnie bez względu na wszystko i któremu nigdy nie będę w stanie się odwdzięczyć za łaski i dary, które otrzymałam, a na które nie zasługuję.

KOCHAM CIEBIE JEZU – Ania

18) Świadectwo Karoliny: wierzyłam, że przyjdzie dzień Łaski dla mojego męża. I nadszedł – na naszych rekolekcjach….

Kochani… pragnę Wam opowiedzieć, zaświadczyć jak wielkie łaski PAN BÓG nam daje w Swojej przeogromnej Miłości…
Gdy kilka miesięcy temu przeczytałam, że odbędą rekolekcje WOWiTów to bardzo się ucieszyłam, bardzo tęskniłam za takim czasem modlitwy… Opowiedziałam o wszystkim mojemu mężowi i zapytałam, czy może byśmy razem pojechali… pytałam z nadzieją w sercu…
Wcześniej zapytałam naszą Adminkę, czy można przyjechać całą Rodzinką, zaznaczając z góry, że mój mąż jest wierzący ale „tylko od święta pójdzie ze mną do kościoła…” a tu czy może nas przywieźć, spędzać samemu wolny czas ale być z nami obok… Ewa mi odpisała, że jak najbardziej… bo „Duch wieje kędy chce”.
Wracając do mojego zapytania, jakie skierowałam do męża… odpowiedział mi, że się zgadza, ze pojedziemy razem, tylko żebym Go do niczego tam nie zmuszała… Byłam bardzo szczęśliwa, pomyślałam, że może Duch Święte powieje, zaleje nas Swą Łaską…

Kochani, jesteśmy z moim mężem małżeństwem 13  lat… (kocham trzynastkę, kojarzy mi się z Maryją)
Przez pierwsze lata nieraz się kłóciłam z moim mężem  o to, że nie idzie ze mną na Mszę św., potem się spowiadałam z tego i tak w kółko… Kilka lat mi to zajęło… Jezus dał mi łaskę ogromnej Miłości… Pokochałam mojego męża i Jego Rodzinę takimi jacy są, przyjęłam ich do serca i zaakceptowałam… Bo nie o to chodzi, aby kogoś, na siłę zmienić, dopasować do siebie… ale o to, że to ja musiałam się zmienić, pokochać bez warunków, bezgranicznie… I zaufać Bogu – do końca.
Bóg ma swój plan, a każdy człowiek ma swoją drogę… Zaufałam Bogu, Jego Miłości… Pragnęłam, aby mój mąż doświadczył Miłości Boga… Chodziłam na Mszę św. i modliłam się… „Panie Jezu, przychodzę do Ciebie razem z moim mężem, bo przecież jesteśmy Jedno”... Przyjmowałam za Niego komunię św. i już nie było kłótni, wymówek… Wierzyłam, że przyjdzie dzień Łaski… że Jezus przyciągnie go Swoją Miłością…

Kochani… I nadszedł ten dzień… !!! Na naszych rekolekcjach…
Mój mąż zobaczył, że przyjechali normalni ludzie, ksiądz też fajny… każdego traktuje z wielką miłością i bez najmniejszych uprzedzeń.
Można się pośmiać i porozmawiać… i modlić. Drugiego dnia ktoś powiedział że o 20-00 będzie błogosławieństwo dla dzieci. na samym początku, bo nigdy nie wiadomo o której Msza św. się skończy czy o drugiej w nocy czy o piątej nad ranem. Tę informację przekazała nam Ewa, ale zapomniała powiedzieć o tym ojcu Janowi Pawłowi i mój mąż przyszedł z synkiem na to błogosławieństwo i został ….do końca czekając na nie a okazało się, że to on był tym dzieckiem, na które czekał Pan Jezus

Mój mąż uczestniczył w Eucharystii, nasz Ojciec Jan modlił się nad nim, mąż dostał daru łez, płakał… Bardzo przeżywał modlitwy, szczególnie jak modliliśmy nad naszą siostrą, aby zły duch ją opuścił…

W każdy następny dzień już razem uczestniczyliśmy we Mszy św.
Widziałam radość w oczach męża ale też i innych rekolekcjonistów, którzy mojego Krzysia obejmowali i cieszyli się razem z nami, że Krzysio przyszedł i …został 🙂
Dar łez miał nie tylko On
Kochani, każdego dnia zachwycam się działaniem Pana Boga… Jak jest obecny w naszej codzienności… Ledwie co wróciliśmy do domu, to mój mąż pierwszy biegał po klatce schodowej z wodą egzorcyzmowaną… i z solą egzorcyzmowaną i pytał, czy tam byłam już, bo jak nie to On jeszcze tam pobiegnie… Jak wychodzimy z domu, wszyscy nawzajem przekazujemy sobie błogosławieństwo, czyniąc znak krzyża na czole…

Kilka dni temu jaka byłam zdumiona, mąż wrócił z pracy i przywitał się nie tak jak zawsze „witaj kochanie” ale w progu powiedział „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus…” To był  pierwszy, ale nie ostatni raz. Od tamtego dnia codziennie tak mówi witając się po powrocie z pracy. A gdy po przyjeździe z rekolekcji w niedzielę u nas na Mszę  św. do kościoła, to po jej zakończeniu mąż się zdziwił, że tak krótko, tylko 45 min i niewiadomo kiedy minęły a Mareczek, nasz synek również był zdziwiony że to tak szybko. Razem poszliśmy do kina na film „Ziemia Maryi” i razem płakaliśmy na nim a w październiku przyjadą do nas goście rekolekcyjni i też pójdziemy na ten film.

Od czasu rekolekcji modlimy się razem, zapalamy świece poświęcone naszej Mamusi Świętej, której zrobiliśmy specjalne miejsce… nasz domowy ołtarzyk.

Kochani, nie ma dnia, abym nie dziękowała Panu Bogu za wszystkie łaski, jakimi nas obdarza…
Całym sercem Dziękuję Bogu i kocham Boga Ojca, Boga Syna i Boga Ducha Świętego bo wielkie rzeczy mi uczynił i mojej Rodzinie i wszystkim Wam… Jemu chwała na wieki wieków Amen.
Ad Infinitam Dei Gloriam – Wszystko Dla Nieskończonej Chwały Bożej
Ps. Nie mogę się doczekać się następnych rekolekcji i przypomnę Wam, że ojciec Jan Paweł wspominał, że może zorganizować dla nas rekolekcje o tym jak według mistyków i Świętych przeżywać dobrze Mszę Świętą. Od dziś będziemy też odmawiać modlitwę papieża Franciszka za rodziny
Karolina (siostra Woda)

20) Świadectwo uzdrowienia Jasia
Witam serdecznie.
Mam na imię Arletta i chciałabym opowiedzieć o cudzie uzdrowienia małego Jaśka – syna koleżanki. W zeszłym roku, pewnego zimowego dnia dowiedziałam się od koleżanki o okrutnej chorobie jej siostrzeńca. Poznałam wtedy historię Jaśka.  Jasiek urodził się z wrodzoną wadą odpływu pęcherzowo-moczowego oraz z nieprawidłową lokalizacją zewnętrznego ujścia cewki.

Podstawową zasadą leczenia tej wady układu moczowego jest jak najszybsze przywrócenie drożności dróg moczowych i prawidłowego przepływu moczu oraz zapobieganie nawrotom zakażenia, a celem tych działań jest uniknięcie uszkodzenia nerek. Jaśkowi przytrafiło się odprowadzenie sztuczne z powodu braku możliwości przywrócenia prawidłowego odpływu moczu tj. wszczepienie moczowodu do ściany jamy brzusznej tzw przetoka moczowodowo – skórna. 
Jasiek cierpiał okrutnie. Długie pobyty w szpitalach. Zabiegi. Ból. Stany zapalne. Gorączka. Nastąpiły powikłania. Początkowo udany zabieg wszczepienia przetoki <kolejnej i kolejnej> doprowadził do trwałego uszkodzenia nerek. Rozpoczął się maraton po klinikach, specjalistach, profesorach, nefrologach. Każda wizyta potwierdzała okrutną diagnozę. Lekarze nie dawali Jaśkowi żadnych szans. Żadnych szans chwilę przed ukończeniem pierwszego roku życia. Stan zdrowia Jaśka był bardzo zły. A jego stan pogarszał się z dnia na dzień. Zaplanowano nefrektomię radykalną tj. zabieg usunięcia nerek. Rozesłałam wiadomości z prośbą o modlitwę do wielu znajomych. Jednym z adresatów była znajoma siostra Łucja ze Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej w Piszkowicach. Pełni bólu i wzruszenia oraz wiary trwaliśmy w modlitwie. Po tygodniu koleżanka wzruszona zadzwoniła i wykrzyczała, że nie przeprowadzono żadnej operacji, bo stan zdrowia Jaśka z niewiadomych przyczyn uległ poprawie. Po dwóch tygodniach Jasiek wyszedł ze szpitala z diagnozą: cud. Dziś skończył dwa latka. Jest zdrowy. Wesoły. Rozbrykany. Samodzielnie i prawidłowo oddaje mocz. Taki wielki cud za wstawiennictwem Matki Bożej i modlitwy Pod Twoją obronę miał miejsce w maleńkiej wsi w Kotlinie Kłodzkiej. Matka Boża tysiąckrotnie gładziła Jaśkowe plecy, z czułością głaskała jego włosy, z troską gładziła brzuch. 
Dzielę się z Wami tą opowieścią.
Dzielę się życiem Jaśka. 
Dzielę się radością szczęśliwych rodziców. 
I spoglądam w okno. 
A tam? Prostokąt uchylonego nieba. 
I nie boję się. Wierzę tylko. 
(Łk 8,50).
Pozdrawiam serdecznie.

21) Uzdrowiony z przekleństwa – bardzo mocne, potwierdzone medycznie świadectwo uzdrowienia i uwolnienia

22) Świadectwo Dominika – byłem zniewolony muzyką satanistyczną, do ludzi czułem nienawiść, miałem dręczenia i koszmary nocne

23) Świadectwo Sylwii: moja historia z wróżbiarstwem zaczęła się gdzieś w wieku 10 – 13 lat… potem doszły rytuały, voodoo i inne