Siostra Angela Musolesi: Działanie zwyczajne i nadzwyczajne złego ducha

Współczesny świat nie chce nawet jednym słowem wspominać o tym, że demon istnieje. Co więcej: ci sami ludzie, którzy wyśmiewają chrześcijaństwo, nazywając je zabobonem, chętnie sięgają po magię i wróżby, by odmienić swoje życie. Nie są nawet świadomi tego, że zapraszają w ten sposób do swojego życia złego ducha. Jak on działa? 

Ojciec Gabriele Amorth niewątpliwie był jednym z największych wojowników, który stawał oko w oko z osobowym złem. Dzięki Bożej łasce, często udawało mu się pomagać osobom dręczonym przez demona. Przybywał z ratunkiem w najtrudniejszych sytuacjach.

Jego uczennica, siostra Angela Musolesi w książce „Jesteś moja zgubą” odkrywa tajemnice demonologicznej wiedzy ojca Amortha, podkreślając sposoby, jakimi demon potrafi zniewolić człowieka

fragment książki:

Rozdział 4
Zwyczajne i nadzwyczajne działanie złego ducha

Ksiądz Gabriele Amorth wyróżniał w swoich książkach dwa rodzaje oddziaływania złego ducha na człowieka: działanie zwyczajne i działanie nadzwyczajne.

Działanie zwyczajne złego ducha to takie, którego wszyscy doznajemy właściwie każdego dnia. Przejawia się ono w postaci: zawiści, zazdrości, rozgoryczenia, wzajemnych oskarżeń, nienawiści, złości, nieczystości, perwersji, przygnębienia, niepokoju, zniszczenia, niedostatku, zamętu i otępienia umysłu, zaciemnienia inteligencji, niezdolności do podejmowania decyzji, obsesji oraz różnych innych pokus do czynienia zła. W wyniku tego rodzaju oddziaływania pojawiają się kłótnie, rozstania, niewierność i poczucie beznadziei, myśli o śmierci i wszystko to, co prowadzi do rozpaczy i zwątpienia.

Te same symptomy mogą się pojawić również jako owoc nadzwyczajnego działania złego ducha, czyli jako konsekwencja rytuałów magicznych praktykowanych w celu zerwania relacji i więzi między ludźmi, a także między człowiekiem a Bogiem. W konsekwencji zły duch sprawia, że życie człowieka staje się nie do zniesienia, blokuje go w życiu uczuciowym lub w małżeństwie, uniemożliwia poczęcie potomstwa czy sprzedaż ziemi lub domu. Ostatecznym celem działania zła będzie zawsze stawianie przeszkód człowiekowi, żeby nie mógł on realizować się zgodnie z wolą Bożą, która poprowadziłaby go do radości i pełni życia.

Zwykle ludzie zwracają się do magów lub czarownic, aby to im zlecić przygotowanie rytuałów magicznych, choć istnieją też instrukcje, które szczegółowo opisują, jak samodzielnie takie rytuały przeprowadzić, wykorzystując do tego celu: magiczną formułę (zaklęcie), jakiś przedmiot lub zwierzę, a także współpracę jednego lub więcej demonów. Częściej jednak ludzie zwracają się w tym celu do rytualistów posiadających wiedzę tajemną, święcie przekonani, że nie ma w tym nic złego oraz że istnieje różnica między czarną, białą i różową (miłosną) magią. 

Znany przedstawiciel zachodniego okultyzmu Eliphas Lévi Zahed (1810–1875), którego prawdziwe imię brzmiało Alphonse Louis Constant, podał trafne wyjaśnienie dwóch rodzajów magii: „Czarownik, czyli mag od czarnej magii, oddaje siebie diabłu. Mag od białej magii używa do czarów sił diabelskich”. Stwierdzenie to jasno wskazuje na to, co zawsze podkreślał ks. Amorth, a mianowicie, że nie ma żadnej różnicy między różnymi typami magii, bo każdy mag współpracuje z diabłem. Posługuje się współpracą z nim lub też oddaje się mu jako pośrednik pomiędzy przedmiotem, przez który chce wpłynąć na kogoś (lub na coś) na odległość, a efektem tego działania. Sam kolor, którym określa się typy magii, nie ma tu nic do rzeczy, bo nie zmienia jej środków ani celu. Każdy rodzaj magii to dzieło Szatana, nawet jeśli z pozoru wydaje się przychylna.

Nadzwyczajne działanie złego ducha, objaśnione przez ks. Gabriele, co potwierdziła Konferencja Episkopatu Włoch, przejawia się poprzez: opętanie, dręczenie, nawiedzenie oraz obsesje. Omówimy je dokładniej w dalszej części książki. Podział ten przyjmował również o. Matteo La Grua, franciszkanin, kapłan i jeden z najbardziej znanych współczesnych egzorcystów (1914–2012). Ojciec La Grua zmarł w opinii świętości i została już złożona oficjalna prośba o wszczęcie procesu jego beatyfikacji i kanonizacji. Zakonnik ten powiedział mi raz, że przeczytał czterysta książek na temat posługi uzdrowienia i uwolnienia, a sam też otrzymał szczególne dary od Boga w postaci obu tych
charyzmatów. Kiedyś zadzwoniłam do o. Matteo, żeby polecić jego modlitwie księdza chorego na raka, którego on nie znał. To było w sierpniu. Odpowiedział mi: „Moja grupa modlitewna nie ma teraz spotkań, dlatego sam się za niego pomodlę”. Jakiś czas później, kiedy spotkałam tego znajomego kapłana, który poprzednio był tak wyniszczony chorobą, że ledwo mógł utrzymać widelec podczas posiłku, teraz powiedział mi, że czuje się dobrze i że guz całkowicie zniknął. Przybrał też na wadze, ważył około dziesięciu kilogramów więcej.

Kiedy o. Matteo dotykał jakiegoś przeklętego przedmiotu, zdarzało się, że ten odskakiwał od jego dłoni. Podczas jego egzorcyzmów, kiedy demony odchodziły, czasem dało się słyszeć odgłosy ich kroków na krzesłach: „tup, tup”. Krótko mówiąc, otrzymywał on niezwykłe potwierdzenia łask, których mu udzielał Ojciec Przedwieczny. Z pewnością nie brakowało mu też roztropności. Czasem zastanawiam się, jak to jest możliwe, że w naszym społeczeństwie, które ewoluowało w tak wielu dziedzinach ludzkiej wiedzy, nadal tak wielu ludzi posługuje się rytuałami demonicznymi, by odwrócić Boży plan, manipulując nim według własnych upodobań, żeby zaszkodzić jakiejś osobie, jak to było w przypadku, o którym teraz opowiem

Pewnego razu matka poprosiła nas o pomoc dla swojej córki. Jeszcze zanim weszliśmy do salki przy kościele, gdzie modliliśmy się o uwolnienie, dziewczyna gorzej się poczuła. Na pierwszych spotkaniach miała niewielkie manifestacje: ześlizgiwała się na ziemię, więc musieliśmy ją podtrzymywać, żeby uniknąć upadku, dało się też zauważyć odbijanie z żołądka, ale nic więcej. Jednak kiedy wróciła do domu, przez kilka dni czuła się znacznie lepiej. Spotkania z modlitwą uwolnienia odbywały się co dziesięć–piętnaście dni. Powiedziano nam, że dziewczyna zaczęła się źle czuć po tym, jak w Niemczech wzięła udział w rekolekcjach wątpliwego pochodzenia grupy charyzmatycznej, która w rzeczywistości, jak się później okazało, miała korzenie demoniczne. Na tych rekolekcjach dziewczyna spała w jednym pokoju z zastępczynią założyciela grupy, podejrzewaną o bycie kapłanką Szatana. Podejrzenie to zostało potwierdzone podczas modlitw o uwolnienie, ponieważ za każdym razem, kiedy modliliśmy się o zdjęcie maleficjów rzuconych przez tę kobietę (której imię jest znane), pojawiały się coraz to wyraźniejsze manifestacje ze strony demona, który po kilku miesiącach rozkazów i modlitw reagował już krzykiem. Poszliśmy też pomodlić się w domu dziewczyny. Podczas modlitwy w domu uciekaliśmy się do wszelkich możliwych środków, żeby unieszkodliwić złego ducha, łącznie z okadzeniem mieszkania. Wtedy też matka dziewczyny zauważyła, że diabeł manifestował silniej swoją wściekłość, kiedy odmawialiśmy Koronkę do Bożego Miłosierdzia, zwłaszcza części po polsku. Pomyślałam wtedy, że jeśli poprosimy o wstawiennictwo Jana Pawła II, świętego Polaka, ten zły duch powinien zareagować intensywniej, i tak się też stało….

O książce: kliknij