Kard. Gerhard Müller: Zeświecczenie Kościoła jest przyczyną, a nie sposobem na wyjście z kryzysu!

Tak zwana droga synodalna kościelnego establishmentu w Niemczech ma jednak na celu dalsze zeświecczenie Kościoła. Zamiast wychodzącej od Ewangelii odnowy katechezy, misji, duszpasterstwa, mistagogii sakramentów, koncentruje się – jak to ma miejsce już od pół wieku – na tematach, co do których myśli się, że można zdobyć punkty w oczach opinii publicznej zachodniego świata, i ma nadzieję osiągnąć jedność myślenia, które jest ograniczone do materialistycznego obrazu człowieka

„Na drodze ku Chrystusowi”

Do czego prowadzi synod w Kościele?
Czy Kościół powinien znieść celibat?
Jak powinna wyglądać ewangelizacja we współczesnym świecie?
Jaka jest rola świeckich w Kościele?

 Katolicy zagubieni w chaosie współczesności poszukują odpowiedzi na nurtujące ich pytania. Pragną wsparcia i mądrości swoich duchowych pasterzy, by nie tylko przetrwać w wierze, lecz także żyć jej duchem w codzienności.
     Z tej wielkiej potrzeby zrodziła się książka kard. Gerharda Müllera, wybitnego teologa i byłego prefekta Kongregacji Nauki Wiary, oraz ks. Leszka Slipka. Kardynał w dialogu z kapłanem podaje odpowiedzi na kluczowe pytania współczesnych katolików. Nie są to abstrakcyjne kwestie teologiczne, lecz ważne dla zwykłych ludzi i duchownych konkretne zagadnienia, które rzucają światło na przyszłość Kościoła.
     To niezwykle istotny głos, przekazany przez Księdza Kardynała oraz proboszcza warszawskiej parafii, którzy troszczą się o swoich wiernych. Warto sięgnąć po tę książkę, by zrozumieć, jak żyć wiarą w dzisiejszym świecie i jaki kierunek może przyjąć Kościół w nadchodzących latach

fragment książki:

1. Zeświecczenie Kościoła jest przyczyną a nie sposobem na wyjście z kryzysu

Kto wierzy, że „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić” (Ef 5, 25n), może być zszokowany najnowszymi wiadomościami z Niemiec, że w 2022 roku ponad pięćset tysięcy katolików w oficjalnej deklaracji porzuciło swój duchowy dom, opuszczając Kościół, i odwróciło się plecami od swojej matki w wierze. Motywy poszczególnych osób, które przez chrzest stały się członkami Ciała Chrystusa, mogą być tak różne, jak różni są ludzie. Oczywiste jest jednak to, że większość z nich opuszcza Kościół w tym samym duchu, z jakim ktoś wypowiada członkostwo w świeckim stowarzyszeniu lub występuje z „przekazywanej z pokolenia na pokolenie” partii politycznej, od której się oddalił lub którą się rozczarował. Nie zdają sobie zupełnie sprawy, a może i nigdy im tego nie wyjaśniono, że chociaż Kościół, łącznie z jego najwyższymi przedstawicielami, składa się z ludzi ułomnych, to w swej istocie i misji jest z Bożego ustanowienia. Chrystus bowiem ustanowił swój Kościół jako sakrament zbawienia świata, jako „znak i narzędzie wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego”

Autor Listu do Hebrajczyków doskonale zdaje sobie sprawę z duszpasterskiej trudności, jak

tych – którzy raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, zakosztowali również wspaniałości słowa Bożego i mocy przyszłego wieku, a [jednak] odpadli – odnowić ku nawróceniu. Krzyżują bowiem w sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko (Hbr 6, 4–6)

Głównym powodem opuszczania Kościoła bez poczucia, że się ciężko grzeszy przeciwko miłości Chrystusa, naszego Zbawiciela, i wystawia na ryzyko własne wieczne zbawienie, jest przekonanie, że Kościół jest światowym stowarzyszeniem. Ci ludzie nie wiedzą nic o konieczności zbawienia w Kościele pielgrzymującym, który jest niezbędny dla każdego, kto doszedł do wiary katolickiej

Nie dostępuje jednak zbawienia, choćby był wcielony do Kościoła, ten, kto nie trwając w miłości, pozostaje wprawdzie w łonie Kościoła „ciałem”, ale nie „sercem”

Kryzys masowego odpływu wiernych z Kościoła i upadku życia kościelnego (niska frekwencja w kościołach, mniej chrztów i bierzmowań, puste seminaria, wymierające klasztory) nie może zostać przezwyciężony przez dalsze zeświecczenie i samosekularyzację Kościoła. Ludzie wracają do Chrystusowej wspólnoty zbawienia lub pobożnie uczestniczą w celebracji Boskiej Liturgii i sakramentów nie dlatego, że biskup jest miły, poklepujący po ramieniu, bliski ludziom i niezakłopotany banałami, ale dlatego, że uznają ich prawdziwą wartość jako środka łaski. Jeśli Kościół przed zlaicyzowanym światem legitymizuje się wtórnie jako naturalno-religijne lobby ruchu ekologicznego lub jawi się jako organizacja pomocowa oferująca datki dla migrantów, tym bardziej traci swoją tożsamość jako powszechny sakrament zbawienia w Chrystusie i mimo to nie zyskuje uznania, na które liczy ze strony lewicowo–zielonego mainstreamu.

Kościół może służyć ludziom w ich poszukiwaniu Boga i życia wiarą tylko wtedy, gdy wszystkim ludziom głosi Ewangelię w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego i poprzez chrzest czyni ich uczniami Jezusa. Kościół jest ciałem Chrystusa, aby Jezus Chrystus, jego Głowa, był obecny przez nią i w niej aż do skończenia świata (por. Mt 28, 19n). Przemawia do nas w przepowiadanym słowie, chrzci, bierzmuje, uobecnia swoją ofiarę krzyżową we Mszy Świętej i daje nam siebie jako pokarm na życie wieczne, odpuszcza grzechy, udziela sługom Kościoła Ducha Świętego, przez którego wyświęceni biskupi i kapłani działają w imię Chrystusa, Najwyższego Kapłana Nowego Przymierza, i czynią Go widzialnym w zgromadzeniu.

Tak zwana droga synodalna kościelnego establishmentu w Niemczech ma jednak na celu dalsze zeświecczenie Kościoła. Zamiast wychodzącej od Ewangelii odnowy katechezy, misji, duszpasterstwa, mistagogii sakramentów, koncentruje się – jak to ma miejsce już od pół wieku – na tematach, co do których myśli się, że można zdobyć punkty w oczach opinii publicznej zachodniego świata, i ma nadzieję osiągnąć jedność myślenia, które jest ograniczone do materialistycznego obrazu człowieka.

Zasadniczo chodzi o (1) przekształcenie sakramentu święceń w profesjonalny system dobrze opłacanych funkcjonariuszy, (2) przesunięcie politycznie rozumianej „władzy” z biskupów i księży na kierowniczą grupę „świeckich”, z klauzulą, że w przypadku identycznych kwalifikacji preferowane są kobiety. Przeszkadza (3) moralność chrześcijańska, która jest dyskwalifikowana jako „wroga ciału” i rzekomo niezgodna ze standardami współczesnych badań nad seksualnością, w kształcie, w jakim wynika z nowego życia w Chrystusie (por. Ga 5, 13–25). Kością niezgody od czasów reformacji protestanckiej i naturalizmu oświecenia jest oczywiście (4) celibat księży, jak również rady ewangeliczne (ubóstwo, czystość, posłuszeństwo) życia poświęconego Bogu.

Kościół, który jako organizacja czysto ludzka o celach czysto wewnątrzświatowych porzucił swoją tożsamość pośrednika zbawienia w Chrystusie i który utracił wszelkie transcendentne i eschatologiczne odniesienie do przychodzącego Pana, dobrowolne bezżeństwo „dla królestwa niebieskiego” (Mt 19, 12) lub „by troszczyć się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu” (1 Kor 7, 32), jest wstydliwie odczuwany jako ciało obce lub ciężar przeszłości, którego należy się pozbyć tak szybko i dokładnie, jak to możliwe. W najlepszym razie można przyznać go pojedynczym ekscentrykom jako masochistyczną formę skrajnego, autonomicznego samostanowienia

2. Niemcy i Amazończycy w jednej łodzi

Podobnie jak już w czasie synodów o rodzinie Kościół niemiecki rości sobie prawo do hegemonii w Kościele powszechnym i dumnie, pretensjonalnie uważa siebie za inicjatora chrześcijaństwa pogodzonego z nowoczesnością – pomimo listu papieża Franciszka z 29 czerwca 2019 roku „Do pielgrzymującego Ludu Bożego w Niemczech”. Dlaczego, w obliczu mizernego stanu Kościoła we własnym kraju, ktoś czuje się powołany do bycia wzorem do naśladowania dla innych, nie zostało jeszcze podane do wiadomości i dla zainteresowanego obserwatora jest trudne do rozpoznania. Używa się neutralnego i ładnie brzmiącego słownictwa o „zbawiennej decentralizacji” i „odromanizowaniu” Kościoła katolickiego (kiedyś nazywano to antyrzymskim afektem), ale myśli się o wyłącznej obowiązywalności mitologii amazońskiej i zachodniej ekoteologii zamiast objawienia. Celem jest wyłączne panowanie ich ideologii zamiast duchowego autorytetu następców Apostołów na urzędzie biskupa….

O książce, którą warto przeczytać: kliknij