Świadectwo Czytelniczki Magdaleny opisane w książce „Jak weszłam w NLP, hipnozę, coaching”.

Pani Magdalena jest naszą Czytelniczką, aktywnie komentującą i przygotowującą się z nami do Aktu  „Oddania się w niewolę miłości Jezusowi Chrystusowi przez Maryję. Magda przysłała do nas fragment książki, który zamieszczamy jako zachętę do jej przeczytania.

W książce autorka szczerze i otwarcie opowiada o swoim życiu. Było w nim miejsce dla fascynacji podświadomością, jak neurolingwistyczne programowanie (NLP) czy coaching, ezoteryzmu, magii, kart tarota, talizmanów. Jedyne, czego zabrakło w jej życiu, to żywa wiara w Boga. W pewnym momencie w życiu Magdy zawiązuje się węzeł, którego ona sama nie jest już w stanie rozwiązać. W swej bezradności zanosi się od płaczu. Natomiast szatan coraz bardziej się spieszy?

Z opisu wydawcy:
Na (?) szkoleniu było dużo NLP i jeszcze więcej hipnozy. Prowadzący wprowadzał nas w trans, sugerując naszej podświadomości, aby zarabiała dla nas pieniądze. Nie widziałam w tym zagrożenia. Jednak prawda kazała się zupełnie inna. Na mnie hipnoza podziałała bardzo negatywnie. Po wyjściu z transu byłam zniesmaczona. Zdałam sobie sprawę, że istnieje inny świat niż ten, w którym żyję?

Fragment książki pt. „Jak weszłam w NLP, hipnozę, coaching”

POŚPIECH SZATANA

Przez następne parę dni każdego wieczora wyjmowałam swoją czarną świecę, zapalałam ją i odprawiałam magiczny rytuał. W ciągu ostatnich tygodni od dnia, kiedy rozmawiałam z Arkiem, rytuały odprawiałam nadzwyczaj często. Nie wiedziałam, dlaczego tak się spieszyłam. Zupełnie nie mogłam tego zrozumieć. Moje postępowanie w ogóle nie mieściło mi się w głowie. Robiłam to jakby mechanicznie. Szczerze mówiąc, nic sobie takiego wielkiego nie myślałam, oprócz zdobycia skądś pieniędzy.
Kiedy kładłam się spać, gasiłam światło. W pokoju panowała zawsze ta sama ciemność. Ale nagle na ścianie zaczęły pojawiać się oczy przypominające ślepia kota. Takie zielone, świecące. Bardzo mnie to ciekawiło. Chciałam ich dotknąć. Jednak za każdym razem, kiedy podchodziłam do ściany, próbując pochwycić te oczy dłonią – one znikały. Na początku pojawiały się 2, może 3 pary oczu. Nic się nie działo. Patrzyliśmy na siebie. Czułam jedynie, że to nie jest coś dobrego. Trudno jest mi opisać, z jaką satysfakcją dotykałam ściany, chcąc coś poczuć. Po jakimś czasie zaczęło pojawiać się wiele par oczu, aż do chwili, kiedy cała ściana była zapełniona zielonymi świecącymi złowrogo ślepiami. One nigdy nie mrugały. Zawsze świeciły. W pokoju wciąż była ta sama ciemność – oczy nie dawały w ogóle światła. Przestałam mieć jakiekolwiek sny. Bardzo mało spalam. Mogę rzec, że noce były bezsenne. Przewracałam się z boku na bok, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Kiedy się nudziłam, odmawiałam swoje bezsensowne „modlitwy”. Córka spokojnie spała obok mnie. Każdego ranka wstawałam coraz bardziej zmęczona i zapłakana. Nic mnie nie cieszyło. Nawet nie wiedziałam, dlaczego płaczę. Denerwowało mnie to. Czyżby moja dusza płakała z tęsknoty za Panem? Nie wiem. Wtedy bardzo daleko odeszłam od Boga, od Kościoła. Na samą myśl o Mszy Świętej robiło mi się niedobrze. Miałam niepohamowaną agresję do osób, które przy mnie coś na ten temat mówiły. Dość długi czas obcowałam z kocimi oczami, każdego wieczora pragnęłam ich dotknąć. Nigdy mi się to nie udało. Któregoś dnia usiadłam jak zawsze przy komputerze. Nagle zobaczyłam, że coś jest rozsypane wokół mojego miejsca pracy. Coś białego, jakby proszek. Było wszędzie. Tak mnie to rozwścieczyło, że zaczęłam okropnie krzyczeć i przeklinać. Bo kto się ważył brudzić moje miejsce pracy? Myślałam, że to cukier, że ktoś niechcący go rozsypał. Polizałam palec i spróbowałam. Zlizałam z palca całą zawartość, jaką udało mi się wziąć. fuj! To była sól! Dalej już nie pamiętam, co się działo. Poniżej opisuję to, czego dowiedziałam się od świadków tego wydarzenia. Moja siostra doskonale wiedziała, w co się wpakowałam. Modliła się za mnie. Poszła nawet do egzorcysty poprosić go o radę. Ten dał jej sól egzorcyzmowaną, którą dosypała do solniczek w domu, a także rozsypała wokół komputera. Prawdopodobnie tak bardzo wrzeszczałam i przeklinałam, żeby jak najszybciej usunąć tę sól, że moja siostra ze strachu zamknęła się w pokoju. I jeszcze polizałam egzorcyzmowaną sól! Uspokoiłam się dopiero wtedy, jak już wszystko posprzątałam. Byłam zupełnie nieświadoma tego, że codziennie używałam soli egzorcyzmowanej. Przecież soliłam kanapki, zupę… Po prostu używałam jej w kuchni na co dzień. A więc dlatego tak bardzo źle się czułam, bo karmiłam diabła solą egzorcyzmowaną! Wciąż byłam zmęczona, niewyspana, smutna, płaczliwa. W nocy zasypiałam już ze zmęczenia, ale coś nagle zaczynało mnie dusić, zmuszając do przerwania snu. Nigdy się przy tym nie bałam. Byłam po prostu tym udręczona. Im bardziej źle się czułam, tym bardziej „modliłam się” tymi swoimi modlitwami. Im goręcej się ,,modliłam”, tym jeszcze gorzej się czułam. I tak w kółko. Myślałam, że oszaleję! Zaczęłam łapać się na tym, że jak odmawiałam zaklęcia, w słowa wpadała mi modlitwa „Pod Twoją obronę”. To był jakiś dziwny trans, bo tę maryjną modlitwę odmawiałam przez jakieś 20 minut non stop. Sama nie wiedziałam, dlaczego. I w ogóle nie wiedziałam, jak to było możliwe, że ta modlitwa tak nagle wypływała z moich ust. Nie pamiętałam też, kiedy ją zaczynałam mówić. Ale kiedy już się orientowałam, przerywałam ją, sięgałam po tybetański „różaniec” i odmawiałam zaklęcia od początku. Najgorsze byty noce. Kocie oczy na ścianie – było ich potwornie dużo. Już cała ściana była nimi zapełniona. I ten bezsens życiowy. Byłam tak ogłupiała, że praktycznie samodzielnie już nie myślałam. Ciągle tylko mantrowałam zaklęcia. W tych zaklęciach doszłam już tak daleko, że nie potrzebowałam ściągawki, bo wszystkie dziwne słowa znałam na pamięć niczym „Ojcze nasz”. Pewnej nocy nie mogłam już spać. Czułam się skończona. Nie chciało mi się żyć. Nie myślałam o niczym. Pamiętam tę noc doskonale. Chyba nigdy jej nie zapomnę. Siedziałam na łóżku i gapiłam się w ciemność. Kocie oczy już mnie nie fascynowały. Zresztą było ich tak dużo, że nawet się zlewały. Nie chciało mi się do nich podchodzić i ich dotykać. Nudziły mnie. Nagle usłyszałam, jak moja siostra wchodzi do łazienki. Też nie spała. Jednak zaraz przyszła do mnie do pokoju i powiedziała:
– W łazience jest duży karaluch. Brzydzę się go i boję. Zrobisz coś z tym?
Wiedziałam, że siostra boi się robactwa. I tak nie spałam, więc z pewnym odrętwieniem i tępym umysłem wstałam z łóżka i poszłam do łazienki z myślą, że zabiję karalucha i w końcu położę się spać. Karaluch okazał się wielki. Wzięło mnie obrzydzenie. Ale oprócz wielkości nie zrobił na mnie żadnego wrażenia. Wzięłam kapcia, zamachnęłam się i porządnie go trzepnęłam. Trup na miejscu. Zaraz wzięłam kawałek papieru toaletowego, podniosłam go i spłukałam w ubikacji. Ponownie położyłam się do łóżka z myślą, że może uda mi się usnąć. Niestety, to było tylko moje marzenie. Kręciłam się z boku na bok, przełykając co chwilę ślinę, bo ciągle mi się wydawało, że coś dusi mnie w gardle. Po niedługim czasie moja siostra zdążyła już wyjść z łazienki i ponownie przyszła do mnie do pokoju.
– Śpisz? – zapytała.
– Nie – odwróciłam się do niej, bo usiadła na łóżku.
– Mam dla ciebie wiadomość od Jezusa – natychmiast usiadłam. – Wokół ciebie kręci się stado diabłów. Musisz wyrzucić wszystko, co związane jest z magią: książki, karty tarota, talizmany. Wszystko. Jeśli tego nie zrobisz, to ja będę musiała zerwać z tobą wszelkie kontakty, żeby ratować moją rodzinę.
– Weź mnie nie strasz!
– Nie straszę cię. Mówię ci tylko, żebyś się zastanowiła, po której chcesz być stronie. Ja ci pomogę pozbyć się tego wszystkiego, ale musisz wybierać. Teraz już idź spać.
Siostra wyszła z pokoju, a ja byłam przerażona. Nic nie rozumiałam. Ale stało się coś dziwnego: Ktoś się o mnie upomniał. Ktoś dobry. Po tej krótkiej rozmowie w końcu usnęłam. Tej nocy nic mnie nie budziło. Mój sen został ukojony. Nic mnie nie dusiło. I co najważniejsze: poczułam się chciana! Nareszcie poczułam, że Ktoś w końcu jest mną zainteresowany, że chce mnie mieć. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to Bóg się o mnie upomniał, że to sam Jezus chce, abym była cała Jego. Ktoś chce mojej miłości, moich uczuć, mojego szczęścia. Z przerażeniem i jednocześnie z błogością i radością w sercu spokojnie zasnęłam. Rano obudziłam się stosunkowo spokojna i nareszcie wyspana. Zapomniałam o swojej firmie, o szkoleniach, o całym tym beznadziejnym NLP. Teraz miałam tylko jedną motywację – pozbyć się wszystkiego, co zagrażało • mojemu życiu. W nocy wydarzyło się coś niesamowitego: została wlana  w moje serce nadzieja, jakiej nikt nigdy nie zdoła opisać, bo nie jest to możliwe. Od tego momentu wiedziałam, że chcę za tym podążać. Chcę mieć tę nadzieję już do końca życia  w moim sercu, w moim umyśle. Dokładnie nie wiedziałam, ile tego świństwa mam  i czego dokładnie mam się pozbyć. Moja siostra wymieniała te okropne rzeczy, a ja szukałam po szafkach i znajdowałam je. Karty tarota, książki o magii, kamienie, talizmany, pierścienie, płyty CD i DVD. Zobaczyłam, ile tego mam, ile na to wydałam pieniędzy. Nie mogłam uwierzyć, jak bardzo zostałam oszukana. Parę tygodni później natrafiłam na fragment z Biblii: I wielu też z tych, co uprawiali magię, poznosiło księgi i paliło je wobec wszystkich. Wartość ich obliczono na pięćdziesiąt tysięcy denarów w srebrze (Dz 19, 19). Jakże prawdziwe było to, co zobaczyłam, kiedy sama poznosiłam swoje księgi i całą resztę piekielnych bzdur. Przez następne pół roku ciągle coś znajdowałam i od razu wyrzucałam do rzeki to, co nie dawało się spalić. Pamiętam, jak niszczyłam karty karota. W ogóle nie chciały się zająć. To był dla mnie jakiś koszmar, wiele czasu musiałam poświęcić, żeby je spalić. Karty wrzucałam do ognia i kiedy myślałam, że wszystko spłonęło, moja siostra patykiem rozgarnęła popiół i pokazała mi, że na dnie karty w ogóle nie zostały naruszone. Nie mogłam w to uwierzyć. Przecież widziałam, jak się paliły, a za chwilę trzymałam je niestrawione przez ogień. Jak to możliwe? Paliłam każdą z osobna. Jedną po drugiej.
– Teraz już wiesz, z kim masz do czynienia? – powiedziała moja siostra.
Wiedziałam, ale do końca nie zdawałam sobie sprawy. To, co wyrabiał ze mną Szatan, dopiero miało nadejść. Następnego dnia przygotowałam sobie pudło książek i przez kolejny tydzień paliłam je. Z książkami poszło mi trochę łatwiej. Przynajmniej chciały się palić. Ale gdy płonęły, okropnie piszczały i huczały. Kiedy pozbyłam się wszystkiego, co miałam pod ręką i co poznajdywałam w szafkach, ulżyło mi. Po tej czystce przyszedł moment, kiedy poczułam chęć pójścia do kościoła. Do świątyni, w której zostałam ochrzczona, poszłam pierwszy raz po 11 latach. To był mały kościółek pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy. O tak, Matka Boża nieustannie pomagała mi przez całe moje życie, nawet wtedy, kiedy byłam totalnie zagubiona i odeszłam od Boga. Ona pomagała mi także teraz, kiedy jak syn marnotrawny znowu wróciłam na łono Kościoła. Podczas Mszy Świętej bardzo źle się czułam. Ciągle się rozglądałam. Cały czas wydawało mi się, że między ludźmi są jakieś zjawy. Gdzie odwróciłam wzrok, myśląc, że właśnie coś zobaczyłam, za każdym razem to coś znikało. Wydawało mi się, że ktoś bawi się ze mną w kotka i myszkę. Nie mogłam skupić się na modlitwie. Właściwie z tej Mszy nic nie pamiętam oprócz znikających i znów pojawiających się zjaw. Ale był moment pójścia do Komunii. Każdy z bliskich, z którymi byłam na Mszy, poszedł przyjąć Pana Jezusa. Tylko ja nie poszłam. Moja córka płakała i prosiła mnie:
– Mamusiu, dlaczego nie idziesz do Komunii? Idź, no idź!
Nie było mnie na nic innego stać, jak tylko pokiwać jej głową, że nie mogę pójść. Z emocji nie byłam w stanie wydobyć z siebie głosu. Nie wiedziałam, co jej powiedzieć. Połykałam łzy i walczyłam, żeby się nie rozpłakać. Nie wytrzymałam. Rozpłakałam się i zaraz schowałam twarz w ciało mojego dziecka. Wstydziłam się. Było mi bardzo ciężko. Gdyby nie Msza, to pewnie z żalu rozryczałabym się na cały głos. Później, kiedy po Mszy wróciliśmy do domu, dostałam amnezji. Nie pamiętałam, co dalej działo się w tym dniu. Parę dni później znów postanowiłam odwiedzić kościół. Tak po prostu chciałam tam pójść. Wzięłam ze sobą córkę. Spokojnie przeszłam próg kościoła. Było cicho. Tak fajnie cicho. Prawie nikogo nie było oprócz 2 staruszek, które szeptem odmawiały różaniec. Usiadłam na chwilkę. Porozglądałam się. Nawet się nie modliłam. Nie wiedziałam jak. Czułam się, jakbym dopiero poznawała praktyki religijne. Kiedy wstałam z myślą, że wrócę już do domu, bo czas coś zjeść, usłyszałam głos:
– Idź do spowiedzi.
Ojej ! Znowu głos w mojej głowie. Czy ja już zwariowałam? Ale ten głos był inny. Przyjemny. Stanowczy. Bardzo przyjazny, ale nalegający. Iście anielski głos. Po latach wspominam go i wiem, że to byt mój Anioł Stróż. On jeszcze nieraz pomógł mi na drodze mojego nawrócenia. Prędko wróciłam do domu i jeszcze w drzwiach oznajmiłam mojej siostrze:
– Muszę iść do spowiedzi.
– Dobra, później zadzwonię do księdza i cię umówię.
– Nie, nie później! Teraz!
Moja siostra gdzieś wychodziła i nie potraktowała tej sprawy priorytetowo.
– Zrób to teraz! – powtórzyłam i wyczekiwałam. Widziała we mnie determinację. Wyciągnęła swoją komórkę. Wysłała SMS-a i zanim ubrała się do wyjścia, dostała odpowiedź.
– Masz być jutro na Karmelu o godzinie 15.00. Cały sztab ludzi z mojego kręgu Domowego Kościoła będzie się za ciebie modlić, żebyś dojechała na miejsce.

PIERWSZE SPOTKANIE Z EGZORCYSTĄ

Następnego dnia bez problemu dojechałam do egzorcysty. Weszłam na furtę, podniosłam słuchawkę i wykręciłam numer, który siostra zapisała mi na kartce. Numer był dwucyfrowy, ale w ogóle nie mogłam go zapamiętać, dlatego wzięłam ze sobą kartkę. Wcześniej siostra powiedziała mi, gdzie jest furta. Nie miałam problemów ze znalezieniem jej.
Po 2 sygnałach odebrał męski głos:
– Słucham?
– – Mówi Magda, byłam z ojcem umówiona na godzinę 15.00.
– Wejdź przez kościół. Przejdź koło obrazu Jezusa Miłosiernego.
Pod wpływem tych słów wstąpiła we mnie wściekłość….

Nadesłała: Autorka – Magdalena Szczecina
– katoliczka, szczęśliwa żona, mama dwójki dzieci, związana ze wspólnotą III Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel w Przemyślu. Zaangażowana w działania pro-life. Życiowe motto: „Szkaplerz noś, na różańcu proś” – kliknij