Ks. Bogusław Kowalski: Czy istnieje miłość bez wysiłku? „Misie” – choroba naszych czasów!

„Mi się należy, mi się chce, mi się nie chce… Współczesny świat uważa wysiłek za coś niepotrzebnego, zbędnego. Tymczasem miłość bez wysiłku nie istnieje” – mówi ks. Bogusław Kowalski, przyjaciel ks. Pawlukiewicza

Ks. Bogusław Kowalski, ksiądz Boguś, bo tak jest najczęściej nazywany przez wiernych i parafian, w błyskawicznym tempie zdobywa serca ludzi. Jak to robi? Opowiada o tym w rozmowie z Katarzyną Szkarpetowską, opublikowanej w książce „Chłopak z Pragi. Autobiografia”.

W tej poruszającej i pełnej humoru rozmowie z Katarzyną Szkarpetowską, dziennikarką i autorką, dzieli się swoją codziennością, wspomnieniami z dzieciństwa, a w szczególności historią swojej przyjaźni z ks. Piotrem Pawlukiewiczem, oraz drogą, którą przeszedł do powołania. Jeśli chcesz odpocząć od pogoni za idealnym życiem wykreowanym przez media, szukasz autentyczności i normalności, w tej historii znajdziesz to wszystko, a nawet jeszcze więcej

fragment książki:

Czy istnieje miłość bez wysiłku?
Miłość bez wysiłku nie istnieje. Wysiłek, ofiara, trud są wpisane w każde powołanie. Ci, którzy żyją w małżeństwie, wiedzą, o jak twardej regule to jest zakon. Ile razy trzeba się zaprzeć samego siebie, dźwigać nie tylko własne słabości, ale i te małżonki lub małżonka. Ile razy trzeba ustąpić, ile razy wybaczyć, przemilczeć jakieś trudne, przykre słowa.
W miłości nie ma drogi na skróty. Choroba naszych czasów nazywa się „misie” – mi się należy, mi się chce, mi się nie chce. Współczesny świat uważa wysiłek za coś niepotrzebnego, zbędnego. Za zniewolenie, z którego za wszelką cenę należy człowieka „wyzwolić”. Jakże często można usłyszeć rady typu: „Nie układa ci się w małżeństwie? To weź rozwód, nie warto się męczyć”, „Rozmowa z biskupem poszła nie po twojej myśli? Daj sobie spokój, rzuć to całe kapłaństwo i idź w świat używać życia”.

Jak mówią starsi ludzie: „Dawniej się cerowało, a dziś się wyrzuca”
Tak. Takie pójście na skróty. Ktoś przychodzi do kancelarii parafialnej i mówi: „Będę ojcem chrzestnym, potrzebne mi zaświadczenie”. Gdy ksiądz zada pytanie o życie sakramentalne, o praktykowanie wiary, zdarza się, że w odpowiedzi słyszy: „To moja sprawa”. I oburzenie, że kapłan stawia jakieś warunki, wymagania…
Niedawno pojechałem z naszym parafianinem na mecz na Łazienkowską [przy ul. Łazienkowskiej 3 znajduje się Stadion Miejski Legii Warszawa im. Marszałka Józefa Piłsudskiego – przyp. K.S.]. Wcześniej pojawiła się informacja o tym, że w trakcie meczu odbędzie się protest kibiców, którzy postanowili opuścić trybuny na siedemnaście minut w odpowiedzi na siedemnaście porażek, jakie Legia poniosła w ciągu jednego sezonu. W dziesiątej minucie meczu dano sygnał, że kibice mają opuścić trybuny. Nie chciałem być łamistrajkiem, więc również wyszedłem. Stanąłem na korytarzu z widokiem na ulicę Myśliwiecką i przypomniała mi się pewna historia z czasów dzieciństwa, związana z radiem. Pewnego razu, w latach siedemdziesiątych, wracałem z dwoma kolegami z treningu. Miałem wtedy jakieś trzynaście lat. Czekaliśmy na przystanku na autobus numer 162. Podszedł do nas mężczyzna w średnim wieku. „Dzień dobry, chłopcy” – zagadał do nas. „Jestem pracownikiem radia. Prowadzę audycję dla dzieci i młodzieży. Chcielibyście wystąpić w radiu? To będzie audycja o nieambitnych uczniach. Takich, którym zależy tylko na tym, żeby zdać z klasy do klasy. Zadam wam pytania, ale wcześniej powiem, jak macie na nie odpowiadać, więc się nie przejmujcie”. 

Zgodziliście się?
Oczywiście. Uważaliśmy, że udział w audycji radiowej to dla nas ogromna gratka. Nagrania wyglądały mniej więcej w ten sposób: staliśmy na parkingu naprzeciwko radia przy Myśliwieckiej (między samochodami, żeby nie było słychać dochodzącego z ulicy szumu). 
Radiowiec rozpoczął: „Dzień dobry państwu, znajduję się na warszawskiej Pradze, na boisku szkolnym przy ulicy Sierakowskiego. Podchodzę do chłopców uganiających się za piłką…”. My w tym czasie głośno oddychaliśmy, udając zmęczonych. „I jak tam w szkole?”
– zapytał.
Pierwszy do odpowiedzi wyrwałem się oczywiście ja: „Dostałem trzy z dwoma z matematyki, ale się nie martwię. Po co się uczyć? Liczy się tylko to, żeby przejść do następnej klasy”.
W tym momencie wtrącił się kolega: „Ja dostałem dwóję, ale pani obiecała, że zdam”. I tak prześcigaliśmy się w tym, który z nas jest gorszy, który mniej ambitny. Udowadnialiśmy, jak to nie warto się wysilać.
I my często mamy pokusę bycia takimi trójkowymi, dwójkowymi chrześcijanami, którym obcy jest wysiłek (….)

Więcej: kliknij