Oczami Jezusa: o grzechach homoseksualizmu i innych grzechach nieczystych oraz o źle pojmowanym miłosierdziu

To prawda, Bóg wybaczy wam wszelkie grzechy, ale nie znaczy to, że możecie grzeszyć dalej przez całe życie, aby przed samą śmiercią prosić o wybaczenie. Kiedy tylko zdacie sobie sprawę, że grzeszycie, powinniście z całych sił starać się zmienić. Jeśli zauważycie, że popełniacie grzech, nie wolno wam trwać przy dotychczasowym postępowaniu i oczekiwać, że kiedyś zostanie wam to wybaczone. Kiedy zrozumiecie, że grzeszycie, powinniście natychmiast postarać się zmienić.

Oczywiście najprawdopodobniej nie wytrwacie i zdarzy wam się kilkakrotnie zbłądzić, ale najważniejsze, że będziecie się starać. Usiłując przezwyciężyć grzech, pokazujecie Bogu, że chcecie wypełniać Jego przykazania, i nawet jeśli zbłądzicie, Bóg będzie wiedział, że staraliście się być lepsi. Bóg zrozumie, że zrobiliście, co w waszej mocy, i okaże wam łaskę

******
JEZUS 1 STYCZNIA 1997 (fragment rozdziału)

Wszedłem do stajni, gdzie większość Moich uczniów już spała, a następnie udałem się na miejsce przeznaczone na Moje posłanie. Przy Mnie spali młody Jan po jednej stronie i Jakub po drugiej. Obaj wyglądali tak spokojnie i niewinnie. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Zauważyłem, że Bartłomiej jak zwykle śpi snem sprawiedliwego, głośno chrapiąc. Judasz Iskariota wybrał dla siebie najwygodniejsze miejsce, ale i tak wyglądało na to, że nie śpi dobrze. Piotr i Andrzej spali blisko siebie, przy Andrzeju leżał Mateusz, a przy Piotrze Jakub. Byli tak blisko siebie, że wydawało się, że są jedną osobą. Filip, Justus, Szymon, Judasz (nie Iskariota) i Tomasz leżeli razem w rzędzie przy jednej ze ścian, a pozostali uczniowie spali osobno w różnych częściach stajni. Wśród przyjaciół byłem spokojny. Usiadłem, aby na nich popatrzeć, cieszyłem się ciepłem miłości, jaką do Mnie czuli. Tak, nawet Judasz Mnie kochał, po prostu miłość ta była zagadką dla niego samego.

Kiedy położyłem się na posłaniu, powiedziałem jeszcze do Ojca: „Zobacz, jak bardzo kocham Moich przyjaciół”. Wkrótce zasnąłem, a we śnie widziałem Ojca, który unosił się nad ziemią z otwartymi ramionami, mówiąc: „Wszyscy ludzie powinni być przyjaciółmi Boga”.

Obudziłem się, usłyszawszy pianie koguta. Przypominało Mi ono o tym, co miało się wkrótce wydarzyć. Zbliżył się do Mnie Piotr.

– Ten kogut jest strasznie głośny. Mógłby obudzić zmarłego – powiedział.

– Tak, ale nie Bartłomieja – odezwał się Jakub, który także się obudził, a teraz przyglądał się śpiącemu Bartłomiejowi.

– Jak on to robi? – zapytał Jan. – Nic go nie obudzi!

– Ma pokój w sercu – odparłem. Zaczęliśmy się zbierać, by przywitać nowy dzień. Wkrótce wszyscy wstali, nawet Bartłomiej, więc odmówiliśmy razem modlitwę. Rafael i jego służący dołączyli do nas.

Modliliśmy się tak przez dwie godziny, Kiedy skończyliśmy, Rafael podszedł do Mnie.

– Nasza modlitwa sprawiła mi prawdziwą radość, Panie. Czuję się, jakby moje serce miało lada chwila wybuchnąć, tyle w nim miłości – oznajmił.

– Kiedy modlisz się całym sercem, zbliżasz się do Boga. Dlatego tak się teraz czujesz – odpowiedziałem, uśmiechając się na widok jego radosnej twarzy. Służący Rafaela przynieśli śniadanie. Dla każdego było tylko trochę jedzenia – to, co zostało z posiłku przygotowanego poprzedniego dnia.

– Przepraszam, że daję wam tak mało, ale nikt nie poszedł na targ, ponieważ wszyscy odmawialiśmy modlitwy – tłumaczył się Rafael.

– Z pewnością to wystarczy. Najemy się – wtrącił Piotr – i będzie smakowało tak samo dobrze jak wczorajszego wieczora. Na pewno będzie pyszne.

Znów mogłem obserwować, że w sercu Piotra jest coraz więcej troski o innych i coraz więcej pokory.

W przyszłości będzie miał wiele zmartwień z powodu dumy, ale wiedziałem, że ostatecznie wygra bitwę w Rzymie, dzięki skromności i miłości.

Po posiłku przemówiłem do uczniów:

– Pójdziemy do synagogi, aby się pomodlić i podziękować Ojcu za Jego miłość.

– Czy możemy pójść z wami? zapytał Rafael.

– Oczywiście, przyjacielu. Przyjmę z radością każdego, kto zapragnie pójść za Mną, i nigdy nikogo nie odprawię.

Ruszyliśmy w stronę synagogi, a Rafael szedł obok Mnie i Piotra. Na miejscu zastaliśmy kilku dyskutujących faryzeuszy i saduceuszy.

Kiedy wchodziliśmy do świątyni, jeden z faryzeuszy wskazał na Rafaela i krzyknął:

– To grzesznik, nie wolno mu wejść do środka. Jego obecność obrazi Boga.

Rafael zmieszał się i postanowił odejść.

– Zaczekaj, przyjacielu – powiedziałem łagodnie.

– Ale oni mają rację, Panie – odrzekł Rafael.

– Czy zapomniałeś już o naszej rozmowie? – zapytałem.

– Nie, Panie – odpowiedział Rafael, który patrzył teraz w ziemię. Wiedziałem jednak, że chce odejść.

Odwróciłem się w stronę faryzeusza.

– Być może ten człowiek zgrzeszył, ale któż tego nie zrobił? Zrozumiał popełnione błędy, przestał grzeszyć i poprosił Boga o wybaczenie. Jak wielu ludzi to potrafi?

– Tak, ale jego grzechy były odrażające – upierał się faryzeusz.

– Dla Boga każdy grzech jest odrażający, ale w swojej miłości Bóg wybacza wszystkim, którzy o to poproszą, bez względu na to, jakich dopuścili się występków – odparłem.

– Ale ten człowiek lubuje się w mężczyznach – wtrącił faryzeusz. – Bóg postąpi z nim tak jak z mieszkańcami Sodomy i Gomory.

Rafael wyglądał teraz bardzo żałośnie. Czekał na potępiające słowa ze strony Moich uczniów, ale nikt się nie odezwał.

– Bóg chciał wybaczyć ludziom z Sodomy i Gomory. Prosił ich, aby się zmienili, ale oni nie chcieli tego zrobić. Nawet wówczas Bóg obiecał, że jeśli znajdzie się kilku prawych, którzy będą gotowi się zmienić, nie zniszczy miast. Nikt jednak nie posłuchał Go, więc zasłużyli na zgotowany im los. Ten człowiek jednak skorzystał z szansy odkupienia grzechów, zmienił się, a Bóg mu wybaczył, ponieważ Bóg wybacza wszystkim, którzy przyjmują Jego pomoc – wyjaśniłem.

– Kim jesteś, by twierdzić, że Bóg mu wybaczył? – zapytał rozzłoszczony faryzeusz.

– Tak napisano w Piśmie Świętym. Bóg powiedział, że wybaczy tym, którzy żałują – wtrącił Piotr.

Faryzeusz umilkł, a Ja dodałem:

– Człowiek, który żałuje za grzechy i prosi o przebaczenie, otrzyma je. Natomiast człowiek, który twierdzi, że nie ma czego żałować, w dniu Sądu Ostatecznego odkryje, że jego duma była jak krępujący go łańcuch. Mówię ci, pamiętaj, aby prosić Boga o przebaczenie tego, co czynisz w ukryciu. Okaż żal, jak zrobił to ten człowiek.

Faryzeusz poczerwieniał na twarzy, zrozumiał bowiem, że wiem o utrzymywanej przez niego kochance.

– Kogo to obchodzi, czy on wchodzi do synagogi czy nie? – rzucił ze złością faryzeusz i odszedł. Inni nie sprzeciwiali się już, więc weszliśmy do środka, aby się pomodlić.

Później Rafael podziękował Mi, mówiąc:

– Tak długo nie modliłem się w synagodze. Dzięki Tobie odważyłem się znowu tu przyjść. Dziękuję, Panie.

W milczeniu wróciliśmy do domu Rafaela, a rozmowę podjęto dopiero podczas wspólnego posiłku. Wszyscy czuli się szczęśliwi, więc rozmawiali swobodnie. Tylko Judasz nerwowo zerkał na Rafaela. W pewnej chwili usłyszałem, jak mówi do stojących obok ludzi:

– Cieszę się, że nie spałem dziś w jego domu.

„To smutne – pomyślałem – że niektórzy nie potrafią wybaczać”.

Podczas posiłku wokół domu Rafaela oraz pobliskiej łące zebrał się tłum. Niektórzy pytali: „Czy to prawda, że jest tu Jezus z Nazaretu?” Inni odpowiadali im: „Tak, je obiad z Rafaelem”.

– Piotrze, czy możesz powiedzieć stojącym na zewnątrz ludziom, że wkrótce wyjdę do nich, aby przemówić? – poprosiłem.

– Tak, Panie – oznajmił Piotr, podnosząc się, aby spełnić moją prośbę. Wkrótce wrócił i poinformował: – Panie, stoi tam naprawdę spory tłum, który powiększa się z minuty na minutę.

Napiłem się nieco i odparłem:

– Przemówię do nich teraz.

Gdy wyszedłem na zewnątrz, tłum naparł na Mnie, wołając: „Oto Jezus. Przemów do nas… Ulecz mnie… Pomóż mi”.

Moi przyjaciele odepchnęli nieco ludzi, by ci się cofnęli, a jakiś czas później udało im się ich uciszyć.

– Przyjaciele – zacząłem – przebaczenie to łaska, jaką Bóg oferuje wszystkim ludziom. Większość z was chce, aby Bóg wybaczył im wszelkie grzechy, wręcz spodziewacie się tego. Niemal każdy nosi w sercu nadzieję, że Bóg go kocha, i pragnie znaleźć się z Nim w Niebie. Większość ludzi mówi sobie: „Bóg rozumie, że jestem tylko człowiekiem, i przymknie oko na moje słabości”. Większość ludzi wyobraża sobie, że pewnego dnia zasiądą w Niebie, ponieważ litościwy Bóg kocha ich tak mocno, że im wybaczy.

Tak, to prawda, Bóg wybaczy wam wszelkie grzechy, ale nie znaczy to, że możecie grzeszyć dalej przez całe życie, aby przed samą śmiercią prosić o wybaczenie. Kiedy tylko zdacie sobie sprawę, że grzeszycie, powinniście z całych sił starać się zmienić. Jeśli zauważycie, że popełniacie grzech, nie wolno wam trwać przy dotychczasowym postępowaniu i oczekiwać, że kiedyś zostanie wam to wybaczone. Kiedy zrozumiecie, że grzeszycie, powinniście natychmiast postarać się zmienić.

Oczywiście najprawdopodobniej nie wytrwacie i zdarzy wam się kilkakrotnie zbłądzić, ale najważniejsze, że będziecie się starać. Usiłując przezwyciężyć grzech, pokazujecie Bogu, że chcecie wypełniać Jego przykazania, i nawet jeśli zbłądzicie, Bóg będzie wiedział, że staraliście się być lepsi. Bóg zrozumie, że zrobiliście, co w waszej mocy, i okaże wam łaskę.

Jeśli jednak popełniacie grzechy świadomie i mówicie: „To tylko mały grzech, nic takiego” lub „Później spróbuję mniej grzeszyć” albo nawet: „Bóg mi wybaczy, ponieważ wie, że nie mogłem się powstrzymać”, pozwalacie, by w waszych sercach zagościła duma. Twierdzicie, że wiecie, jak postąpi Bóg, i stawiacie się na równi z Nim, równocześnie ignorując Jego zalecenia. W końcu okaże się, że ciężko jest wam uzyskać przebaczenie, ponieważ nie prosiliście o nie szczerze, a zamiast tego uciekaliście się do wymówek. Przyjdzie wam zapłacić za to, że dopuściliście się pychy.

W przypadku innych ludzi duma będzie objawiała się nieco inaczej. Będą prosili o przebaczenie dla siebie, ale zarazem szybko zapomną o własnych błędach, a zaczną potępiać innych. Duma bowiem każe im myśleć: „Bóg może wybaczyć mi, ale nie temu człowiekowi” lub: „Wybaczono mi, jestem święty, ale temu złemu człowiekowi Bóg nie wybaczy”. Ludzie ci zapominają często o własnych złych uczynkach, a nieraz też grzeszą dalej, a mimo tak łatwo im przychodzi potępianie innych. Są tak dumni, że wydaje im się, iż to oni mogą osądzać ludzi, a nie Bóg. Często są przekonani, że znają intencje Boga i wiedzą, jak On osądziłby innych.

Duma to grzech, który każdy nosi w sercu… Grzech, któremu łatwo możecie ulec, jeśli odwrócicie się od Boga. Możecie się jednak go ustrzec, jeśli w pokorze i z miłością zwrócicie się do Ojca i pozwolicie, aby wam towarzyszył za życia. Chcąc pokonać dumę, proście Boga, aby pomógł wam zobaczyć się takimi, jacy naprawdę jesteście, a także nauczył was, jak patrzeć na innych z miłością.

Kiedy skończyłem, zapadła zupełna cisza, którą przerwał dobrze ubrany mężczyzna:

[…] całość rozdziału w książce „Oczami Jezusa”

Zobacz też:
1. O grzechu nieczystości – NMP w Fatimie: najwięcej ludzi trafia do piekła przez grzechy nieczystości:   kliknij

2. Z cyklu “Pomoc Duchowa” – ks. Adam Skwarczyński o masturbacji i innych grzechach nieczystości:   kliknij